Zorgenkindjes

Mijn baas heeft sinds kort een hondje, Nola. Geen leuk, klein, afgedresseerd en welopgevoed raskeffertje, nee, het is een uit Roemenië geïmporteerd, van geboorte af mishandeld, weggelopen, ondervoed, opgesloten en binnen een dag gesteriliseerd, van haar zusje gescheiden, overgevlogen en zwaar getraumatiseerd vuilnisbakkenexemplaar, zo bang voor alles wat beweegt en zo blij is met iedereen die aandacht geeft dat ze niet weet of ze haar staart eraf moet kwispelen of je hand er af moet bijten. Zo'n hondje dus. Binnen een week heb ik het beestje, dat zich vanonder de tafel van mijn baas uit langzaam zekerder begint te voelen en dan ook steeds meer gaat blaffen tegen alles en iedereen, volledig in mijn hart gesloten. Dat heb je soms met beesten.

Toch kan ik me niet herinneren dat ik dit ooit met een plant heb gehad. Misschien wel met dat waar een plant voor stond. Toen kort na mijn moeder ook mijn vader overleed en we de inboedel over de kinderen verdeelde, kwam de bonsaiboom die ik de Sinterklaas daarvoor aan mijn moeder had gegeven terug bij mij. Het was dan wel geen echte bonsai, maar eerder een afgeknepen en zwaar mishandelde Ficus, maar toch, voor het geld had ik destijds toch een boompje weten te scoren waarmee ik redelijk voor de dag kon komen..

Voor deze plant deed ik toch extra mijn best. Hij had een prominente plek voor het raam en zomers op de veranda en regelmatig nam ik de schaar ter hand om het boompje er aan te herinneren dat hij misschien niet als Ficus geboren was, maar zeker wel zo zou eindigen. Af en toe knipte ik een verkeerd takje af en zo bouwde zich toch een echte band op tussen mij en m'n Bonsaificus. Dit ging lange tijd goed, totdat de plant in mei onverwachts toch een paar nachten vorst voor zijn kiezen kreeg (weer die verrekte ijsheiligen!). De blaadjes vielen een voor een af en de plant ging binnen een week dood.

Naast verdriet voelde ik me vooral schuldig omdat ik het boompje van mijn moeder dood had laten gaan, terwijl zij zelf met liefde eens een plant wel 30 jaar in leven en in bloei wist te houden...
En dat is nou het mooie van groenten. Je hoeft er maar even voor te zorgen, daarna eet je ze gewoon op! Iedereen kan het wel op brengen om 3 weken intensief voor radijsjes te zorgen. Bloemkolen duren al een maand of 3 en asperges zijn echt voor vergevorderden, aangezien ze het eerste jaar niets opbrengen behalve enorme pluimen, pas het tweede jaar een beetje en het derde jaar eindelijk de rest.

Gelukkig ga ik beter om met mijn huisdier. Poes gaat inmiddels ook al weer een jaar of 10 mee en toont nog geen enkel teken van verval. Misschien omdat ze iedere dag op de vensterbank een bakje vers, fris water krijgt als ik de planten water geef...

Vandaag heb ik ondanks het gegrom en met gevaar op een paar vingers minder ons nieuwe bedrijfshondje Nola de hele dag gepaaid met brokjes. Op een gegeven moment overwon haar nieuwsgierigheid en groeiende eetlust het van haar angst en liet ze zich uitgebreid door mij aaien.

Waarschijnlijk zal ik dit ritueel nog vele keren moeten herhalen, maar dat we vrienden worden weet ik zeker, we hebben tenslotte dezelfde baas...