En toen...

....En toen stond ik met mijn vrouw Ieke in onze voortuin te kijken naar het resultaat van mijn al enige maanden durende bevlieging. Het zat erin. Al die plantjes die ooit zaadjes waren en iedere dag aandacht van mij hadden gehad, stonden nu in de moestuinbakken in onze voortuin. Met een kopje koffie in de hand stonden we even stil te zijn en de gevolgen van alle voorgaande acties te overwegen. Na een tijdje vroeg Ieke, nuchter als zij is, aan me 'En, wat ga je nu straks met al die groente doen?'.

Die vraag had ik al lang verwacht en nog steeds kon ik geen goed antwoord verzinnen. Toen ik nog klein was en mijn vader met diezelfde passie en een goede vriend aan een volkstuintje begon, puilde in een goed seizoen de fietstassen dagelijks uit van de groenten. En dan te bedenken dat de volkstuin die mijn vader runde vele mate groter was dan dat kleine voortuintje van mij. Hele rijen tuinbonen wierpen tegelijkertijd jongen en ondanks dat ik probeerde in die periode onzichtbaar door het leven te gaan wist mijn moeder mij iedere keer net op tijd te strikken voor een rondje bonen doppen aan de tafel in de bijkeuken. Grappig toch dat die geur van verse bonen mij zo is bijgebleven en dat ik uiteindelijk toch van de smaak van tuinbonen ben gaan houden...

Het overschot probleem loste mijn moeder zoals zoveel praktische echtgenotes uit die tijd op door een periode lang de weckketel en de weckflessen tevoorschijn te halen. Het vocht stond op de ramen in de uren dat mijn moeder lading na lading potten weckte en deze uiteindelijk een plekje gaf in de koude kelder. Alle appel, peren, rabarber en andere moes herinner ik mij nog goed, maar de smaak van ingemaakte groenten staat me vreemd genoeg niet meer bij...

Maar wecken is blijkbaar uit, te veel werk en niet meer bedoeld voor het moderne huishouden dat niet eens meer beschikt over een koude kelder. Ieke keek mij nog steeds licht spottend aan, in afwachting van een antwoord op haar vraag. Op dat moment zag ik de buurvrouw op de hoek bezig met de laatste loodjes van haar voorjaarsschoonmaak die vandaag zijn einde had gevonden in haar schuurtje. Ze kwam net de hoek om met een steekwagentje met daarop...een koelkastmodel vrieskist! Zonder Ieke antwoord te geven liep ik naar de buurvrouw toe en keek haar vragend aan. 'Iets voor jou?' vroeg ze en duwde lachend, het antwoord al radend, het steekkarretje in mijn handen.

Toen ik met mijn zojuist verworven oplossing terug liep langs Ieke en haar aankeek alsof ik alles wat zoeven gebeurd was al ruim van te voren voorzien had, nam ze de laatste slok van haar koffie en zei met een gelaten zucht 'Het moet niet gekker worden...'.
Arme schat, je moest eens weten...