Voorjaarsmoe...

Vandaag is mijn kleinste tomatenplantje met de toepasselijke naam 'Tiny Tim' op een vreselijke manier aan zijn einde gekomen. Terwijl bij de buurman het ijs nog 2 vingers dik op de vijver ligt, liep door de wolkeloze hemel de temperatuur in mijn kasje op tot hoogzomerse waarden. Uiterst rechts, boven op het hoogste plankje in de hoek, waar de zon achteraf gezien het krachtigst binnenkomt, stond Tiny Tim.

Tiny Tim was gekweekt uit een rimpelig Albert Hein tomaatje dat uit haast bij het maken van een snelle lunch achterbleef op het aanrecht en daarmee de salade en zijn lotsbestemming had gemist...Uitgeperst als fokstier bleef zijn zaad achter op een smoezelige tissue om vervolgens gedumpt te worden in hergebruikte zaaigrond waar nauwelijks nog enige voedingswaarde in zat. Vergeten stond kleine Tim in een hoekje op de vensterbank, nauwelijks voorzien van water of aandacht. In een laatste noodkreet stak hij zijn blaadjes boven de aarde uit, om eerst nog verkeerd herkend als paarse bloemkool een tweede kans te krijgen. Uiteindelijk werd hij, na een voor een kerstomaatje flinke groeispurt, weer gewaardeerd voor wie hij werkelijk was en voorzien van zijn zuur verdiende plek tussen de overige tomaten.

En daar, op de dag dat zelfs de meest optimistische persoon in mijn omgeving ook al begon te zeuren over het koude weer en het waardeloze begin van de lente, juist daar is mijn Tiny Tim, die alle ontberingen heeft doorstaan, op de koudste lentedag ooit, bezweken aan een zonnesteek...

Life sucks! Laat de lente maar zitten...