Mijn moeder kreeg haar suizingen toen ze van mij was bevallen. Samen met haar grijze haren. Alsof ze wist wat er komen ging. Als klein kind werd ik 's ochtends vaak wakker met de 9e symphony van Beethoven die vol uit de radio knalde, begeleid door een gierende stofzuiger en de prachtige sopraan van mijn moeder er bovenuit, die zo hoog kon zingen dat het soms net leek of ze die hoge toon in haar hoofd wilde evenaren. Het heeft haar veel tijd gekost om de rumoerige en ongenode gast in haar hoofd te accepteren, maar uiteindelijk won de lawaaierige helderheid het van de afstompende medicinale paardemiddelen die in die tijd voorhanden waren.
Na jaren verdwenen haar suizingen van het ene op het andere moment. De korte tijd voordat ze terugkwamen was niet genoeg om de paniek die ontstond voor de angst dat de herrie in haar hoofd zou terugkeren om te laten slaan in een voorzichtig hoop naar innerlijke rust. Ergens was ze blij dat haar stoorzender weer snel op non-stop ging. Een mens kan blijkbaar overal aan wennen...
Mijn broer is nog druk bezig met in zijn hoofd een plekje te zoeken voor zijn piepende huurder en helaas word ook ik sinds een aantal weken toenemend gestalked door een fluiter in mijn hoofd. Hij was er al een paar jaar, maar de afgelopen weken loopt hij vooral ’s nachts op standje 10 de hogere frequenties te bespelen, vaak zo hard dat ik bang ben dat de buren er wakker van horen en dat ik hopeloos in mijn bed overeind zit, proberend om de oorverdovende kakofonie om te denken naar iets waarbij in slaap te vallen valt...
Loslaten, negeren, accepteren. Het is alsof je innerlijke stem schreeuwt om aandacht. 'Rustig aan, rem af, haal adem, laat los, sta stil of anders piep ik zo hard totdat je niets anders meer kunt dan luisteren!'
Vandaag kwam, toen ik net even alleen thuis was en de rust om mij heen mijn piephoofd weer volop de ruimte gaf, mijn vriend Gijs langs voor een bakkie en een deuntje. Samen hebben we de hele middag weg getokkeld en gefloten. Pas nu ik 's avonds even rustig sinds lang weer eens een blog schrijf, besef ik wat een kabaal het eigenlijk in mijn hoofd is. Jammer toch dat ik mijn hoofd niet net zo kan bespelen als mijn eigen fluiten. Dan zou ik de rest van mijn leven vrijwillig doorbrengen met de mooiste composities die de hele dag door mijn hoofd zouden klinken...
Af en toe veranderen de tonen herkenbaar, hoe hoog ze ook zijn. De afgelopen dagen had ik een penetrante dissonant, die gelukkig vanmiddag omsloeg in een enkele, zuivere, maar zeer hoge E. Toch handig bij het stemmen. En iedereen maar denken dat ik een absoluut gehoor heb. Ze moesten eens weten...
