zondag 26 januari 2014

Op het leven

Bijna niemand staat iedere dag stil bij het feit dat hij of zij leeft. Logisch ook, want wie erg bewust bezig is met het leven is zich meestal ook erg bewust van de dood. En dat is nu eenmaal niet iedereens vriend...

Toch, als de Dood plotseling en onverwacht erg dichtbij komt en uiteindelijk gelukkig aan jouw deur voorbijgaat, beseft je opgelucht maar beschaamd hoe nonchalant we eigenlijk dagelijks weer een dag verder hebben geleefd. Geen dankjewel, geen dankbare blik over je schouder, geen laatste eerbetoon aan alweer een dag waarvan je geacht wordt deze waardevol ingevuld te hebben...

Ik heb me eerder wel eens afgevraagd waarom mensen tegenwoordig steeds langer leven. Is het puur vanwege de betere omstandigheden en medische mogelijkheden om het leven te rekken? Of doen mensen er heden ten dage gewoonweg langer over om hun leven enige zinvolle invulling te geven? Hoeveel procent van je te leven tijd gooi je weg aan lanterfanten, navelstaren, doodzwijgen, bankhangen en maar weer eens uitslapen? Hoeveel mooie, prachtige, ontroerende, geestverruimende en hartverwarmende momenten gaan aan ons voorbij, puur omdat we niet opletten, naar de grond kijken of teveel bezig zijn met onze eigen, zelfmedelijden hebbende vastgeroeste ikjes?

Vandaag werd ik weer even wakker geschud. Triest dat het verlies van iemand anders daar voor nodig was. Daarom geen tijd te verliezen! Vanaf nu ga ik me weer over alles verwonderen, vind ik iedereen prachtig en interessant, ga ik nog beter voor mezelf en de mensen om me heen zorgen en zorg ik dat ik iedere dag iets te vieren heb!

Vanavond ben ik de keuken ingestapt, heb het jaren 50 taartvormpje en Italiaanse confituurpannetje dat ik vandaag op de bazaar heb gescoord klaargezet en ben met dat wat ik nog in huis had taart gaan bakken. 1 taart? Welnee, twee! Één om vandaag te vieren, en één voor morgen. Want vanaf vandaag is het iedere dag feest! Leve het Leven!

(Lieve Maud, het eerste stukje is voor jou...)



Opapua

Gisteren gebeurde er iets grappigs. Terwijl mijn dochter om kwart over 3 in het ziekenhuis in Enschede te horen kreeg dat het een jongen zou worden, lag ik op precies hetzelfde moment in Nijmegen aan de echo om 3 stevige kalkjongens uit mijn rechterschouder kapot te laten spuiten. Wel iets minder feestelijk dan de reden waarom mijn dochter aan de echo lag, maar toch, grappig...

Baby's groeien niet uit kolen. Inmiddels zijn de meeste enigszins weldenkende personen daarvan op de hoogte. Ik heb wel eens getwijfeld toen ik mijn groene kolen in de voortuin wat onrustig heen en weer zag schuifelen, maar ook toen bleek het slechts de buurtkater Pluto die slechts van zijn zoveelste wraakbolus kwam bevallen...

Dat kinderen kunnen groeien als kool is wèl een vaststaand feit. Vooral kinderen die je niet elke dag ziet kunnen in een paar weken tijd een volledige gedaanteverwisseling ondergaan waardoor je je plotsklaps een stuk ouder kunt gaan voelen. Als kinderen zo snel ouder kunnen worden, geldt dat tenslotte ook voor jezelf. Alhoewel ik enorm uitkijk naar de geboorte van mijn nu bevestigde kleinzoon, is dat ouder worden toch iets waar ik even goed met mezelf voor moet gaan zitten. 

In de lang geleden tijd dat ik een omgangsregeling voor mijn twee oudste kinderen had, was ik al gewend om ze een week niet te zien. Week op, week af, waarbij de eerste dag altijd op ging aan wennen, en de laatste aan afscheid nemen. Zelfs in die korte week zag ik iedere keer weer grote veranderingen bij mijn kinderen. Een nieuw besef, een tand eruit of erbij, een stuk verdriet of plezier dat ik niet met ze had kunnen delen: in een week tijd werden ze een meervoud ouder, of beter gezegd, geleefder...

Als straks die (naar sterk vermoeden) kleine lichtgetinte krullenbol met zijn (uitgaande van die van zijn moeder) gevaarlijk prachtige ogen zijn opa een keer in de zoveel tijd aankijkt zal ik denken: "Dit krijg ik zomaar kado. Dit kleine wondertje wordt mij zomaar letterlijk in de schoot geworpen om van te houden en te genieten. Als ouder worden de prijs is om dit mee te mogen maken, dan zie ik alle toekomstige gebreken die daar bij horen met een glimlach tegemoet. Hier is opa!

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een waterig en winderig winterzonnetje op een pier in de Waal net buiten Lent. Herstellende van mijn ingreep gisteren en het 'Het wordt een jongetje!' nieuws, heb ik even de tijd om lichamelijk en geestelijk bij te komen. Tegen de tijd dat ik mijn zaden in het voorjaar weer in de grond stop, zal mijn dochter gaan oogsten. Ik ben bang dat Ome Jelle een paar van zijn zo gekoesterde zomerkoninkjes dit jaar zal moeten delen met zijn nieuwe neefje. Turend naar de toevallig net passerende pannenkoekenboot groeit bij mij het vermoeden dat dit niet het enige zal zijn dat die twee over een tijdje gaan delen...