Op het leven

Bijna niemand staat iedere dag stil bij het feit dat hij of zij leeft. Logisch ook, want wie erg bewust bezig is met het leven is zich meestal ook erg bewust van de dood. En dat is nu eenmaal niet iedereens vriend...

Toch, als de Dood plotseling en onverwacht erg dichtbij komt en uiteindelijk gelukkig aan jouw deur voorbijgaat, beseft je opgelucht maar beschaamd hoe nonchalant we eigenlijk dagelijks weer een dag verder hebben geleefd. Geen dankjewel, geen dankbare blik over je schouder, geen laatste eerbetoon aan alweer een dag waarvan je geacht wordt deze waardevol ingevuld te hebben...

Ik heb me eerder wel eens afgevraagd waarom mensen tegenwoordig steeds langer leven. Is het puur vanwege de betere omstandigheden en medische mogelijkheden om het leven te rekken? Of doen mensen er heden ten dage gewoonweg langer over om hun leven enige zinvolle invulling te geven? Hoeveel procent van je te leven tijd gooi je weg aan lanterfanten, navelstaren, doodzwijgen, bankhangen en maar weer eens uitslapen? Hoeveel mooie, prachtige, ontroerende, geestverruimende en hartverwarmende momenten gaan aan ons voorbij, puur omdat we niet opletten, naar de grond kijken of teveel bezig zijn met onze eigen, zelfmedelijden hebbende vastgeroeste ikjes?

Vandaag werd ik weer even wakker geschud. Triest dat het verlies van iemand anders daar voor nodig was. Daarom geen tijd te verliezen! Vanaf nu ga ik me weer over alles verwonderen, vind ik iedereen prachtig en interessant, ga ik nog beter voor mezelf en de mensen om me heen zorgen en zorg ik dat ik iedere dag iets te vieren heb!

Vanavond ben ik de keuken ingestapt, heb het jaren 50 taartvormpje en Italiaanse confituurpannetje dat ik vandaag op de bazaar heb gescoord klaargezet en ben met dat wat ik nog in huis had taart gaan bakken. 1 taart? Welnee, twee! Één om vandaag te vieren, en één voor morgen. Want vanaf vandaag is het iedere dag feest! Leve het Leven!

(Lieve Maud, het eerste stukje is voor jou...)