Soephoofd

48 jaar geleden, op een zondagmiddag, tijdens het communiefeestje van mijn zus, een dag voor haar verjaardag, tussen de soep en de aardappels, ben ik geboren. Terwijl de huiskamer vol met visite zat, stopte mijn moeder zuchtend met het roeren van de soep en ging maar net op tijd naar boven om mij even op de wereld te zetten. Het eerste wat ik in mijn leven rook was soep. Sinds die dag zijn er twee dingen die mijn moeder me bij mijn geboorte meegegeven heeft: te lang doorgaan en mijn voorliefde voor soep. 

Ik denk dat bijna iedere gebeurtenis uit mijn jonge jaren vergezeld gaat met soep. Verjaardag? Tomatensoep met ballen. Ziek? Kippenbouillon. Onverwachts visite? Groentesoep. Eerste kerstdag? Ossenstaartsoep. Sneeuw? Erwtensoep. Naar oma? Omasoep...

Soep is troostend. Soep is verwarmend en helend en verbindend. Soep is één van de meest liefdevolle vormen van voedsel die er bestaat. Bij grotere aantallen bezoek in ons huis zoals bij feestjes, Sinterklaas, verjaardagen of gewoon gezellige avonden met vrienden die blijven hangen maak ik altijd een pan soep. Eind van de week is er soep van restjes. de avond voor ik ging trouwen was er soep. Toen Jelle geboren werd was er soep. Toen mijn moeder overleed was er soep. Toen mijn vader overleed was er soep...

Soep is van alle tijden. Vanaf het moment dat de mens vuur kon maken was er soep. Vanaf dat er iets was om in te koken gooide mensen alles wat maar eetbaar was in kokend water. Botten, graten, resten vlees, groenten, kruiden, bessen etc. Dit werd uren tot dagen lang gekookt totdat er een eiwit vrijkwam dat ook zonder zout of specerijen voor een prettige smaak zorgde. Bovendien worden aan botten en graten die volledig zachtgekookt zijn een helende en antibacteriële werking toegekend. Over de hele wereld bestaan tradities waarbij een "oersoep" jarenlang op het vuur gehouden wordt terwijl er dagelijks nieuwe ingrediënten en water bijgedaan worden. Sommige soepen zijn generaties lang meegegaan op deze manier...

Toen mijn zus terugkwam van haar communie, moest ze even naar boven komen omdat mijn moeder, die niet mee was gegaan omdat ze "moe" was, een kadootje voor haar had. Dat was ik dus. Eigenlijk wilde ze een zusje, maar nu, na 48 jaar, weet ze niet beter meer. Vandaag, na een rit van anderhalf uur met Jelle achterop de scooter over oneindige dijken langs de Maas , ben ik weer eens op haar verjaardag. Als ik binnenkom ruik ik het al. Tomaten groenten soep. 'T is alsof ik weer even thuis kom...

 

Harde sex

Nu ben ik zelf helemaal niet vies van een beetje erotiek, maar de wulpsheid waarmee mijn rosse tuinbonen hun bloembladeren onbeschaamd etaleren voor hongerige, langsvliegende stuifmeelpooiertjes, geeft zelfs mij een roze blos op de wangen...

Er is wat aan de hand in ons (terecht) zogenaamde kikkerlandje. Waar de lente zich als een konijn uit een toverhoed slechts sporadisch en onverwachts laat zien en de korte rokjes dit jaar tergend lang in de kast blijven hangen, gebeurt er iets om ons heen...Misschien heb ik het fout, maar het lijkt wel of de lente stiekem gewoon residentie heeft genomen in de hoofden van de mensen en zich niets aantrekt van de conservatieve weergoden. Overal waar ik kijk zie ik het. Grapjes worden schunniger, men knipoogt maar raak alsof het hip is om een tick te ontwikkelen, iedereen wordt maar verliefd, de merels in mijn tuin hebben genoeg energie voor twee nesten en zelfs mijn gesteriliseerde, normaal rustige poes raced snorrend door het huis van de hitsigheid en kruipt daarna kroelend naast me op de bank als een ongekuiste Barbarella. Weer of geen weer; het is weer die tijd van het jaar...

Een aantal jaren geleden rond deze tijd, een klein jaar voor de geboorte van Jelle, gingen mijn vrouw en ik met een ander stel een lang weekend naar 'Tropical Islands', net onder Berlijn. Tropical Islands is een overdekt tropisch vakantiepark in een belachelijk grote, leegstaande hangar die ooit bedoeld was om een aantal zeppelins te herbergen. Zo groot zelfs dat je er binnen een rondvlucht in een heuse Zeppelin kan maken. Bij aankomst stop je, op je zwembroek, slippers en een handdoek na, al je kleren en spullen in een kluisje, krijg je een armbandje met een chipknip en kun je ongestraft 3 dagen lang met 25 graden op je luie reet in een gigantisch lauwe nep zee je helemaal klem zuipen aan de enorme bellen wijn en bier die je met je polsbandje onbeperkt overal kan halen. Als je jezelf de hele dag dronken hebt gedobberd is er iedere avond op elk eiland dat je maar wil een doorlopend vreetbuffet en een lawaaiige show met dansers en vuurwerk. Als je daarna genoeg hebt gehad van de kunstmatige sterrenhemel kun je stomdronken je tentje in rollen op het kunstmatige strand... Dat is het wel zo'n beetje, maar dan 3 dagen lang...

Gelukkig is er ook cultuur te vinden. Tussen de eilanden door zijn paden aangelegd met alle soorten tropische bomen, planten en bloemen, bedoelt om je te doen wanen in een van de prachtige jungles op deze aarde. Deze beleving probeert men te versterken door her en der verborgen luidsprekertjes met dieren en vogel geluiden verdekt op te stellen die met hun telefoonklank het onbedoelde effect hebben van een uitzending van Vroege Vogels op een goedkoop transistor radiootje van de kermis.

Maar toch, de hitte, de drank, de onbeschaamde bloemenpracht, de decadentie en het constante uitzicht van wit lellend, maar ook bruin, rond en strak vlees, de ontiegelijke verveling en de meligheid die daar uit voortvloeit heeft wel als resultaat dat de tentjes op het strand meerdere malen per dag dienst doen als outdoor peeshokjes. Je wordt hitsig van Tropical Islands! Niet dat Jelle er verwekt is, al was de kans groot geweest, maar het stelletje waarmee wij daar waren en die mij nog uitlachte omdat ik met een beslagen bril de tent uitkwam toen mijn vrouw en ik ons even gingen "omkleden" voor de avond, waren precies 9 maanden later trotse ouders van hun eerste dochter...

Ik voorspel een zwoele, hete lente. Zelfs als de zon geen dag meer schijnt. Zelfs als het weer guur en nat blijft komen binnenkort de korte rokjes, al of niet verborgen onder een regenpak, gewoon de kast weer uit. Zonnebrillen nemen zelfs met donkere wolken hun plaats op de neus weer in en op winderige terrasjes nippen mensen straks vanonder hun paraplu's ongestoord aan hun Pernodjes, Roséetjes en witbiertjes. Want lente zit in je bol.

Ik zag net hoe een dikke hommel onbeschaamd het vruchtkanaal van een iets te strakke tuinboonbloem zonder mededogen probeert te penetreren. Oei, dat gaat er hard aan toe! mijn vrouw die verhit op haar knieën de wilde Rucola tussen de tegels uit plukt kijkt om en ik zie haar zich geamuseerd afvragen waar die wellustige blik in mijn ogen ineens vandaag komt...Binnenkort toch maar weer eens samen naar het zwembad. Maar dan zonder Jelle...

Kakzooi

Toen ik in februari op internet de zaden uit ging zoeken die ik nodig dacht te hebben, waren mijn ogen blijkbaar groter dan mijn moestuin. Met de hoeveelheid zaad die ik op dit moment in huis heb zou ik zonder probleem het braakliggende Jeux de Boules veld bij ons achter het blok een zomer lang vol kunnen zetten met de heerlijkste groenten. Helaas wordt deze ruimte iedere zomer sporadisch gebruikt door hooguit 5 mensen, waarvan één de sleutel van het hekje heeft zodat, als je wilt spelen, een partijtje tegen de praatzieke sleutelbewaarder verplicht kost is...

Ik moet het dus doen met de beperkte ruimte die ik in mijn voortuin beschikbaar heb. Toen ik mijn bakken aanlegde en (inclusief de bakken in de kas) uitkwam op 161 vakken, was ik er van overtuigd dat ik deze nooit vol zou krijgen. De realiteit is dat, ondanks dat ons gezin de bakken enthousiast probeert leeg te eten, er toch maar sporadisch een vakje vrijkomt, dat dan ook direct weer gevuld wordt met zaaisel uit de kas.

Een van de grootste ruimtevreters zijn de kolen. Ze bieden weliswaar schaduw aan de andere planten bij heet weer, maar aangezien we dit tot nu toe nog nauwelijks hebben gehad, lijden de overige planten zichtbaar onder de bladeren van de kolen die inmiddels monsterlijke afmetingen beginnen aan te nemen. Vandaag hebben we daarom besloten een aantal kolen, waarvan vooral de uitheemse Italiaanse varianten zonder verblijfsrecht uit de tuin te zetten. Sommige kunnen voorlopig terecht in tijdelijke bakken, andere worden uitgezet naar dierenweidje Kobus, waar ze helaas geen lang leven beschoren zullen zijn. 

Het is niet anders. Mijn overige uitheemse groente mogen nog even blijven, vooral omdat ze zo lekker zijn. De witte en gele Paksoi groeien razendsnel en zijn zalig om te roerbakken. De Tatsoi, een Chinese spinazie variant groeit even goed, maar de wat grovere en taaiere structuur van het blad zorgde ervoor dat Jelle voor het eerst een zorgelijk gezicht trok bij het eten van gekookte Tatsoi, die hem was voorgezet als zijn lievelingsgroente spinazie. Nu is het van mij van groot belang dat Jelle goed leert eten uit eigen tuin, dus vandaag bedacht ik een nieuwe tactiek...

Op mijn werk wordt soms wat smalend gedaan over mijn hobby en mijn groenten. Vooral de onbekende groenten worden met een lachertje afgemaakt als vreemd, dus vies. Zo ook de Tatsoi, die inmiddels de bijnaam 'kakzooi' heeft gekregen i.v.m. een foto die ze ooit zagen van een krop Tatsoi met vogelpoep in het midden.

Deze smakeloze verbastering is inmiddels doorgedrongen tot mijn huishouden en Jelle weigert natuurlijk om iets dat zo smerig klinkt überhaupt aan te raken, laat staan op te eten...

Mijn tactiek was om de tatsoi licht te blancheren en daarna in de keukenmachine fijn te maken, dit erg op dievriesspinazie lijkende groene goedje heb ik vervolgens met een paar fijne aardappels, slagroom, thijm, mosterd en wat zout fijngestamd en in een ovenschaal met een topping van gesneden rookworst, ei, kaas en paneermeel 18 minuten in de oven laten bruinen.

Jelle had zijn bord in een sneltreinvaart leeg en zuchtte me dankbaar een "dat was lekker" toe.

Toen hij echter met me mee naar de keuken liep voor drinken zag hij een afvallig blaadje Tatsoi op het aanrecht liggen. Hij herkende het ( jaja...) en vroeg me bezorgd "Pappa, je hebt toch wel de poep van de Kakzooi afgewassen?"...Gelukkig kon ik hem geruststellen en bovendien ook complimenteren met het feit dat hij weer een nieuwe groente lustte.

Kakzooi, volgens een savooienkoolstamp recept van mijn moeder. 'Zo kun je poep nog lekker maken', zei ze altijd. En dat blijkt maar weer eens...

Heinz the Cat

Over de hele wereld gingen het afgelopen weekend mensen de straat op om te demonstreren tegen  de patentstrijd van Monsanto, een bedrijf dat wil verbieden dat je de zaden die zij genetisch hebben aangepast opnieuw mag gebruiken. Ik vraag me af hoe dit überhaupt kan, patent hebben op ook maar iets uit de natuur...

Stel je voor dat mijn tandarts mij verbied om ooit nog te snoepen, alleen omdat hij mijn gebit heeft veranderd door mijn rotte kies te vullen. Of dat een sigarettenfabrikant wil gaan bepalen hoe mijn toekomstige kind gaat heten, alleen omdat de giftige chemicaliën in de rook van zijn sigaretten mijn zaad voor altijd veranderd. 'Sorry meneer, u zult uw zoontje Jelle een andere naam moeten geven aangezien deze al voor zijn geboorte was gepatenteerd door een bekend peperkoek merk'. Moeten we straks verplicht reclame gaan dromen vanwege het gesponsorde patent op onze slaappillen? Moeten we straks belasting gaan betalen voor het kijken naar de kleur blauw omdat Pepsi patent heeft op deze kleur?

Het aloude landjepik en merkjeplak begint lugubere vormen aan te nemen. Waar we eerst leerden om dankbaar te zijn met wat de natuur ons bracht, proberen wij deze nu stelselmatig te onderwerpen aan onze wil en net te doen alsof wij daarmee eigenaar worden van ieder stukje dat we aanpassen. Een boom was al een boom voordat iemand er ooit een naam voor bedacht. Ieder geneeskrachtig plantje dat ooit is ontdekt heeft deze kracht verworven zonder hier ooit de hulp van de mens voor nodig te hebben gehad...

Welke Sinterklaas is het trouwens die bepaald dat je stukjes natuur zomaar kunt toekennen en van wie het luchtruim, de Noordpool of de maan is? Hoe kunnen afspraken over de natuur of het milieu tussen mensen gemaakt ooit serieus genomen kunnen worden zolang de natuur hier zelf geen inspraak in heeft? De inbreng dat de natuur zelf geen stem heeft is eerder een tekortkoming van de mens, die hiermee de verplichting heeft eerst de taal van de natuur te leren spreken, of anders, met al zijn kennis, minimaal een poging moet de natuur onze taal te leren spreken om een dialoog aan te kunnen gaan...

In mijn onwetendheid heb ik begin dit jaar een aantal zaden via internet gekocht, waaronder zaad van de  "Heinz" tomaat. Toen ik, na een paar keer gelezen te hebben over de "Goddelijke" praktijken van Monsanto, aandachtig de bijsluiter van mijn Heinz zaden las, werd ik opmerkzaam gemaakt op het feit dat het inderdaad niet de bedoeling was om het zaad van de tomaten die aan mijn tomatenplantje groeien te gebruiken om in de toekomst verder te kweken. Bij sommige hybride planten is dit sowieso niet mogelijk, aangezien deze zich nooit met dezelfde goede eigenschappen kunnen voortplanten (een soort muildieren dus), maar binnen enkele jaren hoeft een bedrijf als Monsanto zich überhaupt niet meer druk te maken over oneigenlijk gebruik van zaden uit de door hun genetisch gemanipuleerde planten, aangezien deze dan zo zijn aangepast dat ze überhaupt niet meer vruchtbaar zijn. 

Jelle is dol op druiven zonder pit, maar in mijn ogen is iets dat niet levensvatbaar is, ook niet de levenskracht bevat die nodig is om écht gezond te zijn...

Op dit moment zit ik dus met een kleine 20 superHeinz plantjes die stuk voor stuk groeien als kool.

Ik ga ze met liefde opkweken, vertroetelen als ieder ander plantje, genieten van hun vruchten en vervolgens het zaad drogen, bewaren en volgend jaar weer opkweken. Mocht er onverhoopt volgend jaar niet dezelfde tomaat uit voortkomen dan overweeg ik mijn geld terug te vragen en een klacht in te dienen aangezien in mijn ogen een plant pas een plant is als deze zich kan voortplanten. Zo niet, dan hebben ze mij een kat in de zak verkocht...

Wie wil kan bij mij een SuperHeinz af komen halen. Met genoeg mensen kunnen we bij een goede opbrengst de hele boel in de soep laten draaien. Met of zonder ballen!

Kolenkids

Soms groeien dingen je boven het hoofd. Of beter gezegd, boven je macht...

Toen ik net met mijn groentetuin begon, duurde het mij te lang totdat mijn eigen zaden zaailingen werden en groot genoeg waren om in mijn moestuinbakken plaats te nemen. Ongeduldig heb ik toen al stiekem in februari bij de Boerenbond veel te vroege spits, groene, bloem en savooien koolplantjes gekocht en deze groter laten worden in mijn kasje. Ik schaamde me er een beetje voor en heb de plantjes in potjes gezet tussen mijn eigen zaailingen, die veel minder groot waren. Erger nog, tegen sommige geïnteresseerden deed  ik net alsof ik alles zelf gekweekt had. Gelukkig kon ik al snel weer biechten op mijn blog...

In mijn enthousiasme heb ik in mijn 6 moestuinbakken uiteindelijk 16 kolen en 8 broccoli plantjes geplant. Ze werden het levende bewijs dat de makkelijke moestuinmix inderdaad een uitstekende voedingsbodem is. Van alle groenten groeide de kolen het hardst. Zelfs zo hard, dat de groenten naast ze inmiddels overschaduwd en verdrukt worden door deze grote groene monsters. Ik heb nog geprobeerd de bladeren bij elkaar te binden, maar een feit is een feit: ik heb te veel kool. Prachtige, smetteloze koolplanten waarvan sommige al beginnen te kroppen, maar veels te groot. De afgelopen twee weken heb ik voorzichtig her en der al wat bladeren weg gehaald en daar soep van gemaakt, maar het mocht niet baten. Hun buurgroenten blijven klein en groeien scheef en ik zal tegen mijn wil in op korte termijn zeker 8 onvolgroeide koolplanten uit mijn tuin moeten gaan elimineren.

En ook al is het eigenlijk niet anders dan het uitdunnen van jonge spruiten, toch zijn ze al zo groot en iedere kool heeft toch al een eigen persoonlijkheid ontwikkeld...

Daarom besloot ik vandaag op zoek te gaan naar een groene voogd. Iemand die plek heeft in zijn tuin om mijn opgeschoten jongens door het laatste stuk van hun pubertijd te helpen, tot ze volgroeid zijn en klaar voor het leven dat hun voorbestemd is. Ik belde eerst met potentiële kandidaten die de ruimte in of bij het huis hadden en bovendien de structuur konden bieden die mijn jongens nodig hadden. Helaas was slechts een enkeling bereid om hooguit 1 kool te adopteren, en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn verstotelingen nog verder te scheiden en onnodig leed aan te doen...

Uiteindelijk bleek dat niemand binnen mijn vrienden en kennissenkring mijn kolen een warm hart toedroeg. Mijn aardbeien, sla en radijsjes hadden gretig aftrek genomen, zeker, maar naar een bloemkool had niemand oren...

Ik overwoog nog alle kolen door de keuken machine te halen om er groene soep of stamp vulling voor de winter van te maken, maar het vooruitzicht op de grote hoeveelheid taai buitenblad dat ik straks zou moeten gaan consumeren weerhield mij hiervan.

Mijn buurman wreef nog wat zout in de wonden door goedkeurend naast me te komen staan en te benadrukken dat vooral de enorme bloemkool waar we naar stonden te kijken nu al "een flinkerd was" en als mijn kolen zo doorgroeiden de grootste zouden worden die hij ooit had gezien!

Succes zorgt soms voor vreemde wendingen! Ik heb geleerd dat deze wendingen altijd de voorlopers zijn van een wisselend succesvolle creatieve en impulsieve uitspattingen: als die kolen zo goed groeien op mijn mix, dan kunnen ze ook wel wat veranderingen aan. Met de Bonsai-ficus van mijn moeder in het achterhoofd ben ik als een Edward Scissorhand tekeer gegaan en heb de helft van mijn kolen van onderen gesnoeid. Toen ik klaar was stonden er 8 enigzins onwennige geribbelde palmkolen in mijn tuin, nog niet volledig beseffend wat voor hun de gevolgen van mijn onbezonnen, maar goedbedoelde actie zou zijn. Waarschijnlijk zal ik de kolen straks met stokken moeten ondersteunen, maar ik ben erg benieuwd naar de groene, witte en rode wereldbollen die straks ieder een halve meter boven mijn tuintje zullen komen te zweven...

Toen ik vandaag met Ieke en Jelle de afgeknipte bladeren in een emmer langs ging brengen bij onze dierenvrienden in het dierenweitje, werdt ik alsnog verrast met een enorme groep potentiële gastouders. Nubi de Geit, Bram de Ram en Stamper het Reuzen Hangoor Konijn ontfermden zich vrijwel direct spontaan over de meegebrachte bladeren van mijn jongens. En toen bedacht ik: al is de levenswachting van mijn kolen in dierenweidje Kobus wellicht wat korter, dan nog weegt dit niet op tegen de onvoorstelbare liefde waarmee ze hier ontvangen zullen worden! 

Nu ik weet dat ik een oplossing voor mijn kolenkids heb gevonden, kan ik weer gerust gaan slapen met de gedachte dat alles wat je boven het hoofd groeit, met één knip van een schaar weer onder controle is...

De Makkelijke Website

Was alles maar zo makkelijk als mijn eigen moestuintje...

Al dagen ben ik aan het worstelen met een presentatie over websites voor een aantal Natuur en Milieu organisaties. Ze zijn op zoek naar een manier om beter samen te werken, maar dan zonder hun eigen identiteit te verliezen.

Ondanks dat ik precies weet wat ik wil zeggen, wat ze nodig hebben en waarom ik hun man ben, lukt het me maar niet de juiste toon te vinden. Mijn wens om met deze club samen te kunnen werken levert me tot nu toe slechts een voor mij zeldzame vorm van plankenkoorts op...

Nog voordat ik destijds met mijn eigen moestuintje ben gestart, ben ik zelf eens gevraagd om samen te werken. In Lent, het dorp waar ik woon, was al langer behoefte aan de ruimte voor een volkstuin. Vreemd genoeg viel dit moeilijk te realiseren, ondanks dat de ene na de andere kas ter ziele ging en er voldoende terrein door de gemeente was opgekocht om iedere Lentenaar gemakkelijk van een paar meter grond te kunnen voorzien... Maar toch, na lang aandringen, werdt er 5000 m2 grond toegewezen en werden alle belangstellenden uitgenodigd voor een informatieavond op de school van mijn zoontje. Één van de ouders en pionier van het plan nam en hield enthousiast het woord en drong ons vanachter een veel te laag schoolbankje zijn plannen op. Authentiek tuinieren, alleen zaden uit zijn eigen biologische zadenbank, geen kunstmest, ongedierte bestrijding of plastic tunnels; na een paar minuten begon het menig geïnteresseerde te duizelen. De meeste tuinders in de dop waren slechts op zoek naar een leuke vrijetijdsbesteding en sloegen volledig dicht bij zijn goedbedoelde preek over biologisch spruitjes, uitstervende solitaire bijen door giftige zaden en doemscenario's met een hoog Monsanto gehalte.

Het ergste was dat de beste man een hoop zinnigs te melden had, maar dit op een volledig verkeerde manier aan de man probeerde te brengen...

Nu zijn gezamenlijke volkstuintjes, hoe leuk en gezellig ook, een van de meest inefficiënte samenwerkingsvormen die er bestaan. Je hebt, met laten we zeggen een man of 20, ieder een stukje grond. Vervolgens worden er 20 spades, harken, schoffels en wat al niet aangeschaft die allemaal in een eigen schuurtje bewaard worden. Iedereen koopt hetzelfde dure zaad, om dit daarna allemaal tegelijk op hun eigen regeltjes uit te zaaien. Van wat er op komt wordt 90% weer uitgedund en uiteindelijk zit iedereen op hetzelfde moment met te veel en dezelfde groenten die je van je levensjaren niet opkrijgt... Als je bedenkt dat er in een zakje wortelzaad een kleine 2500 zaadjes zitten, dan kun je van één zakje zaad met 20 gezinnen zeker 2 jaar lang iedere week in het seizoen wortels eten tot je er bij neervalt. Tenminste, als je het goed aanpakt...

Maar hoe doe je dat? Als je niet meer zaait dan je samen nodig hebt, je oogst goed verspreid en met slimme, duurzame methodes je opbrengst optimaliseert en het risico op ziektes en ongedierte minimaliseert, kun je met een beperkte investering samen bijzondere resultaten halen, zonder elkaar in de weg te zitten..

Met die volkstuin in Lent komt het nooit meer goed, maar na mezelf eerst verdiept te hebben in een aantal nieuwe methodes ben ik aan de slag gegaan met een makkelijke moestuin in mijn voortuin, het zogenaamde Square Foot Gardening.  Ik heb van open source afvalhout een aantal frameworks gebouwd, in deze bakken een afgemeten mix gedaan van de juiste content zoals compost voor de voeding, turfmolm voor de noodzakelijke luchtigheid en vermiculiet voor de doorstroming en regulatie. Vervolgens heb ik mijn bak in overzichtelijke modules verdeeld en nadat ik bepaald had wat, hoeveel en wanneer ik wilde oogsten zaaide ik om de week 1, 4, 9 of 16 zaadjes in een aantal vakken, afhankelijk van de ruimte die mijn groentes in zouden gaan nemen. Zo zou ik nooit zonder, of met te veel werk en opbrengst komen te zitten. 

Iedere module van dit systeem kan wat anders bevatten, afhankelijk van wat je graag eet, wat extra aandacht nodig heeft of er gewoon mooi uitziet. En wanneer je oogst, plant je gewoon weer direct iets nieuws.

Deze methode vergt weinig onderhoud en ieder framework kan er weer anders uitzien, afhankelijk van je smaak, wensen en doelen. Vrienden van mij die ook afgehaakt waren tijdens de volkstuin opstanden in Lent deelden met mij het hout en de kosten voor de mix. ze kregen van mij de zaailingen die ik nog over had en zo komt het dat we alsnog samen, maar dan ieder op ons eigen terrein, een gezamenlijk volkstuintje hebben. Een schop en schoffel hebben we niet meer nodig, maar we delen regelmatig groentes, fruit, zaad en kennis met elkaar...en dat was volgens mij precies waar het allemaal om ging...

Ik heb besloten om de federaties morgen geen doorsnee wortel voor te houden, maar te laten zien wie we zijn en waar we voor staan. Het zou mooi zijn als ons werk voor jullie een verlengstuk zou kunnen worden van onze persoonlijke betrokkenheid...

Terwijl ik dit schrijf valt er van buiten een laat, onverwacht lentezonnetje naar binnen. Ik denk dat ik mijn pondzak biologische-wilde-planten-bijen-mix maar eens uit de kast haal voor een uurtje guerrilla tuinieren op het veld waar ooit in Lent een volkstuin zou komen... Zonder bevruchting kan tenslotte iedereen straks zijn moestuintje wel opdoeken...

Zo vader zo zoon...

Vandaag wat minder woorden maar wel een kort gefilmd  interview dat Sebastiaan van mij en mijn moestuintje maakte voor school. En net zoals de rest van dit blog gaat het nauwelijks over groenten, maar dit keer meer over hoe we toch steeds meer op elkaar gaan lijken. erg grappig...

Pluk de dag...

'Waarom doe je zoveel moeite voor de groentetuin van je?' vragen mensen mij wel eens. Alhoewel het waar is dat ik na al die tijd nog steeds de groenten uit de grond kijk en het soms jammer vindt dat er met het systeem van de makkelijke moestuin relatief weinig werk aan mijn tuintje is, zit het plezier van eigen groenten niet slechts in het lekker buiten bezig zijn. En ook niet in de kostenbesparing. Of het gezond eten. Nee, vreemd genoeg bleek vanavond weer dat de rijkdom van mijn eigen voortuin hem heel ergens anders in zit...

Vandaag had Jelle onverwachts een vriendje en vriendinnetje te spelen. Ik wist dit niet aangezien ik de hele middag op pad was om mijn zus te helpen met een verhuizing. Speciaal voor haar had ik een zak salade geplukt waar ze een paar dagen mee vooruit kan. Toen ik terug kwam bleek het huis veranderd te zijn in een groot avonturenland. Niets stond meer op zijn plek, maar de kinderen hadden de grootste lol. Wat bleek was dat de ouders van beide kinderen uitgenodigd waren om te blijven eten. Wat precies was nog niet duidelijk want wat we in huis hadden was een stukje riblap, een paar uien nog wat humus van vorige week uit de vriezer. En natuurlijk een voortuin vol met onvolgroeide groenten.

Wat onvolgroeide groenten betreft: Vooral de kolen laten erg lang op zich wachten en dat terwijl ze enorme bladeren produceren die de andere groenten het licht in de ogen niet gunnen. Dus ik dacht: blad is blad en onverschrokken heb ik bij de ene na de andere kool de te grote bladeren weggeplukt. Behalve die van de bloemkool, want die bladeren staan bekend om het uitlokken van Jules de la Trompet, een tijdelijke maar ongecontroleerde, luidruchtige en onwelriekende aandoening aan de  sluitspier...

Ik heb al het blad ontdaan van onvolkomenheden, gewassen en door de keukenmachine gegooid, en hier een heerlijke Caldo Verde (een Portugese soep van groene kool) van gemaakt met draadjesvlees. Daarnaast heb ik een enorme bak met verschillende slasoorten, Rucola, radijsjes, uien-en knoflookpijpjes, verschillende kruiden en aardbeien uit de kas verzameld en hier een heerlijke dressing van olijfolie, honing, mosterd, verse kruiden, basilicum en een door Ieke zelfgemaakte azijn met knoflook, rozemarijn en mosterd doorheen gemengd en hier nog witte kaas overheen gekruimeld. 

Tot slot hebben we snel een vers 9 granen brood met extra zonnebloem en meloenpitten gebakken en toen het bezoek kwam, de open haard achter in de tuin was aangestoken en we gezamenlijk ons godenmaal aten was ik de koning te rijk. Dit is waar het om gaat. Samen genieten van wat je zelf  voor 100% produceert...mooier dan dat kun je toch niet geven?

Nu iedereen weg is, de kinderen in bed liggen en ik nog even met een wijntje nageniet bij het naspeurende vuurtje in mijn open haard, besef ik weer hoe rijk je iedere dag kunt zijn met hele kleine dingen. Klein geluk dat je zo groot kunt maken als je zelf wilt. Mooi toch?

Ik krijg ineens een heftige aanval van Jules de la Trompet! Volgende keer toch maar even beter die naambordjes lezen. Al die kolen lijken ook op elkaar....

Hersenspinsels

Groenten zijn net honden. Ze maken weliswaar minder lawaai en je rent er meestal niet achteraan, maar verder lijkt er minder verschil te zijn tussen groenten en huisdieren dan ik dacht.

Neem nu de Basilicum, de poedel onder de groenten. Een hypergevoelig plantje waarvoor de omstandigheden nooit goed genoeg zijn, maar als je het ziet of proeft is al het gezeur weer vergeven. Te weinig voeding en ze wordt slapjes. Te veel en ze krijgt last van ziektes. Teveel kou houd ze klein en teveel warmte laat haar in één nacht doen verwelken...
Ze hebben beide ook nooit genoeg aandacht. Waar de ene plant of hond zich doodgeknuffeld voelt en graag gewoon een uurtje wil slapen in haar mand of het liefst een wintertje in een vergeten hoekje wil afsterven, daar begint de poedel al te grommen als je er maar aan denkt om haar van je schoot af te halen, en de Basilicum te schijnsterven als ze geen water krijgt voor het eten, maar erna...

Mensen lijken ook ook op planten. Gisteren liet ik een bakje met doorgeschoten trostomatenstekjes uit mijn handen vallen. Ook al leek er niets aan de hand, vandaag hingen ze maar wat slapjes en lusteloos over de rand... Kijkend naar mijn patiënten kan ik me helemaal voorstellen hoe een vriend van mij zich voelt toen hij zich gisteren een hersenschudding viel tijdens een dolpartijtje met z'n kinderen...

Helaas zijn mensen ook heel anders dan planten. Naar mijn beste weten heb ik een plant nog nooit zien liegen, beledigen, vernederen of moorden voor de lol. Ik heb een geranium ook nog nooit verliefd zien zijn, stotteren of een lachstuip hebben. En nu we toch bezig zijn; ik heb nog nooit een spruitjes in discussie horen gaan of zelfs maar zien tegenwerken tijdens de toch ingrijpende gebeurtenissen tijdens zijn bereiding...

Ik weet wel dat als de mensheid er in een groene variant zou zijn, deze in ieder geval nooit een plekje zou krijgen in mijn groentetuintje. Voor je het weet is alles dood, wordt je belazerd waar je bij staat en weegt  de opbrengst bij lange na niet op tegen de moeite en aandacht die je er in stopt.

Helaas, onkruid vergaat niet...

Ik ben er Bij

Eigenlijk ben ik zwaar allergisch voor bijen. Sinds ik vorig jaar op weg naar huis op de scooter vol in mijn lip gestoken werd en een half uur later kassie wijlen bij de huisarts op de tafel lag met een dubbele adrinealinespuit in m'n bil was het mij duidelijk: met bijen valt niet te spotten. Ik was waarlijk onder de indruk van wat dat microscopisch beetje gif uit zo'n klein beestje kan veroorzaken.

En toch is het juist dit ultieme verdedigingsmiddel wat de bij zelf dreigt te nekken. Al het nieuws dat er toe doet maakt melding van het effect van het gif waar zaden mee zijn behandeld om ziektes tegen te gaan op de bijen. Ik las zelfs ergens dat op commerciële zogenaamde bij-vriendelijke zaden dit gif al is aangetroffen...

Tijd voor actie! Normaal ben ik een man van het woord en zal ik niet overhaast met Graffiti, spandoeken of barricades in de weer gaan, maar dit keer vond ik toch dat ik meer moest doen dan dan er alleen een blog over schrijven of een berichtje op Facebook plaatsen. 

Aangezien ik onlangs een leuke website over guerrilla-tuinieren had gelezen en ik het groen de afgelopen tijd aardig in de vingers krijg, heb ik bij De Bolderik een flinke zak wilde planten zaad besteld. Biologisch, zonder gif en gegarandeerd genoeg voor een voetbalveld. Nu was ik niet van plan om de plaatselijke voetbalfanaten van hun geliefde grasmat te beroven (laat staan dat ik dit zou durven), maar tijdens mijn regelmatige wandelingen door het dorp ben ik al heel wat leuke, braakliggende terreintjes, hoekjes, tuintjes en boomperkjes tegengekomen die wel wat kleur konden gebruiken. Zaak is natuurlijk te zaaien op plekken waar niet bij de eerste grasspriet de plaatselijke gemeentelijke veeltevroegevogelawaaipapagaai met zijn benzine monstermaaier overheen gaat. Eerst maar eens een checklist maken:

• Zaad
• Groene bivakmuts en houtjetouwtje jas
• Telefoon om foto's te maken van de plekken waarbij heb gezaaid
• Lijst van straatnamen en potentiële zaaispots

De bedoeling is om regelmatig een wandeling langs mijn Guerrilla-zaairoute te maken en via deze blog verslag uit te brengen van de resultaten, maar hopelijk vooral ook van de reacties van de omwonenden, voorstanders, tegenstanders en natuurlijk...de bijen zelf. Nu zitten de bijen zelf niet echt te wachten op het geven van onderbouwde reacties, ze hebben het al moeilijk genoeg, maar hopelijk zijn er langs de route van mijn red-de-bijen-zaai-pad ooggetuigen te vinden die straks weten of mijn actie überhaupt enig effect heeft gehad...

Voor mensen die geïnteresseerd zijn of zelf ook een leuke plek weten die nog wel wat groens kan gebruiken: op deze pagina wordt uitgelegd hoe je gemakkelijk, eventueel samen met je kinderen, een zaadbom kan maken. Dit klinkt smerig, maar is niets anders dan een bolletje van kleipoeder, zaad en compost of tuingrond. O ja, het liefst niet in mijn tuin, die staat al vol...

Morgen toch maar even langs de apotheek voor zo'n adrealinespuit. Je weet maar nooit met al die bijen hier straks...

Het roze gevaar

Sommige dingen zie je niet aankomen. Zo ook eergisteren...

Aan de overkant van onze straat zijn tegelijk met de bouw van onze woningen een 6 tal Japanse kersenbomen geplant, die zijn uitgegroeid tot prachtige, majestueuze bomen. Ieder jaar weer worden wij verrast op een roze suikerspinnenhemel aan de overkant van de straat die langzaam oplost in roze sneeuw (die trouwens toegevoegd aan gekoeld water met wat schijfjes citroen en wat pepermunt heerlijk verfrissend is...). 

Ook dit jaar werden we verrast op het roze spektakel. Wellicht een stuk later dan gebruikelijk vanwege de tanende lente, maar daarentegen met een explosie aan roze bloemen die buiten iedere proportie was... De bloesempracht bracht geluk in onze straat. Onder het genot van een heerlijke rosé (om kleurvast te blijven) en een romantische ondergaande zon die de bloesemblaadjes voorzag van een lichtend randje was het hier even de mooiste plek op aarde en deze had niet misstaan als decor op de dag dat Onze Lieve Heer besloot het aardse voorgoed te verlaten...

De misprijzende en onheilspellende blik van de buurman die om een of andere onverklaarbare reden de sneeuwschep buiten klaar had gezet, had mij moeten waarschuwen voor wat komen ging...

Het begon te waaien en het toneel veranderde binnen een uur van het paradijs in een Armageddon. De roze donderwolken aan de overkant lieten hun roze hagel in enorme hoeveelheden vallen en die Judas van een westenwind blies het verderfelijke spul zo mijn, tot voor kort, eetbare moestuin in...

Toen de ramp zich tergend traag maar uiteindelijk had voltrokken, waren Poes en Jelle uitbundig aan het dartelen door de roze bladerhopen en zelfs de passerende vuilnismannen konden het niet laten zich even weer als kinderen te gedragen. Alleen ik stond verslagen, met een blik en vegertje in de hand, te kijken naar de plek waar voorheen mijn moestuin zich had bevonden, haar locatie slechts nog onthullend door een enkel, perfect meekleurend blad van een rode kool die boven de roze sneeuwhoop uitstak.

Gelukkig is Japanse kersenbloesem niet giftig, al is het bitter en taai en zal het nog even duren voordat we aan de smaak gewend zijn van al die blaadjes die zich inmiddels onscheidbaar vermengd hebben met mijn sla en zich liefdevol laten begraven tussen de bladeren van mijn sluitende kolen. Een wanhopig experiment met de bladblazer bevlekte mijn voorheen zo maagdelijke groenten naast plakkerige roze bloesem nu ook met grond en in plaats van dat ik die avond fluitend mijn sla plukte, waste en binnen 5 minuten op tafel had, was ik een half uur bezig om één voor één al die kleine roze kl*te blaadjes uit mijn salade te plukken. Die nacht had ik een nare droom over rottende, slijmerige blaadjes die mijn groentetuintje binnen een dag degradeerden naar een droge dorre vlakte. De volgende ochtend durfde ik het eerste half uur niet uit het raam te kijken, uit angst voor wat ik werkelijk te zien zou krijgen...

Alles heeft zijn redenen. Misschien was het een speldenprik van Moeder Natuur om mij met mijn arrogantie op mijn plek te zetten en even te laten zien dat er maar een is die haar beheerst en dat is ze zelf. Wat haar overkomt lost ze zelf op, zonder rekening te houden met enig wezen op twee benen dat ooit dacht werkelijk invloed te kunnen hebben op zijn omgeving. Ik heb me er bij neergelegd, en of de roze schubben van Moeder Natuur straks mijn groenten aan het rotten brengen of juist gaan zorgen voor extra compost, is iets wat de tijd me gaat leren. In ieder geval is nog niet eens de helft van de bloesem afgevallen, dus het eerste wat ik morgen ga doen is Jelle even een flinke roze douche geven voordat ik hem naar school breng. Die ziet ie vast niet aankomen...

Snoepgoed

Sommige dagen zijn als bosaardbeien. Je sabbelt zo langzaam mogelijk op ieder momentje om het lekkers zo lang mogelijk te laten duren. Zo ook vandaag.

Vandaag had ik na lange tijd mijn hele gezin weer eens compleet. Mijn dochter kwam weer eens over uit Enschede en Jelle was de koning te rijk met al die zo gemiste aandacht van zijn heel veel oudere zus. Samen hebben we met zijn drieën de hele ochtend plantjes gepot, naamkaartjes geschreven en genoten van ieder moment samen...

Dat genieten en investeren in mooie momenten was iets dat Yasmin trouwens ook als kind van 5 al aardig beheerste. Toen wij op een dag naar de verjaardag van een van haar vriendjes gingen troffen we het feestvarken zo trots als een pauw aan op straat, op een fonkelnieuwe fiets. Yasmin vroeg meteen of ze ook eens mocht fietsen maar werd weggeblazen met een zelfs voor mij als volwassene zeer imponerend "NEE!". 

Met een zuur gezicht liep Yasmin met mij mee naar binnen om de vader te feliciteren. Nee was een woord waar ze maar niet aan kon wennen...Terwijl de vader de taart aansneed en de limonade inschonk keek Yasmin rond in de keuken en wees met haar vinger naar een rond blik, hoog op de kast. "Wat zit daarin?". "Snoepjes Yasmin, dat weet je toch" zei de vader lachend."Mag ik er een?" "Nou vooruit, omdat het feest is". De vader haalde het blik van de kast , opende het en hield het Yasmin voor om te kiezen. "Mag ik een pepermuntje?" vroeg Yasmin en toen zag ik een blik in haar ogen dat ik zo goed herkende van de momenten wanneer ze weer eens een plan beraamde..."Mag ik de hele rol?" vroeg ze met een stalen gezicht, terwijl ik me verslikte in mijn taart. "Eh, ja...goed dan" zei de slappeling van een vader met een ongelovig gezicht en voor we het wisten was Yasmin uit de keuken weggeglipt...

3 minuten later zagen we Yasmin met een stralend gezicht buiten voorbijrijden op de nieuwe fiets terwijl het feestvarken zijn mond aan het volproppen was met omkooppepermuntjes...

Nu, 16 jaar later, terwijl we buiten de laatste kisten met oud hout van mijn vader leeg stoken in de open haard, flikt ze het weer. Ergens tussen het 3e en 4e krat heeft ze me blijkbaar toch weer omgeluld en en schijn ik binnenkort met een auto vol gereedschap naar Enschede af te moeten reizen om een veranda te bouwen en de kisten van opa in te richten voor aardbeien, kruiden en...pepermunt.

De nieuwe koning

Waar ik een maand geleden jullie nog moed probeerde in te praten met de langverwachte komst van de lente, zo ga ik jullie nu alvast voorbereiden op de aankomende zomer! Natuurlijk is het lichtelijk vals spelen met het bezit van een kas maar: gisteren begon de eerste aardbei veelbelovend rood te kleuren en na deze prachtige warme dag heeft Jelle morgenvroeg de eer om het eerste zomerkoninkje te plukken en te proeven voor zijn ontbijt. Met dezelfde opwinding als bij de eerste krokus, het eerste kievitsei, de eerste verse haring van het jaar en het eerste korte rokje verheug ik me nu ook op de vele komende geluksmomentjes die aardbeien mij tijdens het ochtendontbijt kunnen geven. Toen mijn vrouw hoogzwanger was van Jelle waren er momenten dat ze wel twee bakken aardbeien per dag kon wegwerken. Dat is dan waarschijnlijk ook de reden waarom Jelle zelf zo dol is op aardbeien...

Om te zorgen dat mijn jongste zoon dit eenvoudige geluk zichzelf zo snel mogelijk eigen maakt, ga ik morgen een speciale aardbeienbak voor hem maken. Hoewel, maken is een groot woord: afgelopen week heb ik bij mijn zus die gaat verhuizen een aantal stevige houten kisten met stookhout gescoord die nog van mijn vader waren. Degelijke, van Zweeds naaldhout gemaakte kisten, waar 30 jaar geleden kogellagers en plaatstaal in vervoerd werden, uit de tijd dat mijn vader nog bij SKF werkte. De eerste bak is de afgelopen dagen al leeg gestookt en gaat vanaf morgen dienst doen als Jelle's aardbeienbak.

Ter voorbereiding heb ik al een aantal plantjes van vorig jaar klaarstaan, witte en rode bosaardbeien voorgezaaid en de Spaanse aardbeien van de markt ontzaad en opgekweekt. Al deze plantjes mag Jelle vanaf morgen zelf in de grond stoppen, water geven en verzorgen.

En dan, als na een lange tijd geduld de eerste aardbeien rood beginnen te kleuren, komt het moment waarop ik Jelle de belangrijkste les van het leven kan gaan leren: de kunst van het Delen. Het Delen van de eerste vrucht van je eerste eigen gezaaide, opgekweekte, geplante en geoogste aardbei en zien hoe een ander er van geniet...

Toch vermoed ik dat ik nog een lange weg heb te gaan. Toen ik Jelle, die morgenvroeg bij zijn beste vriendin gaat spelen omdat wij beiden moeten werken, vroeg of hij zijn aardbei niet met Voske wilde delen, zei hij resoluut 'Nee! Alle aardbeien zijn voor mij!'. De koude en doordringende blik in zijn ogen waarmee hij me daarna even strak aankeek hebben mij er toe aangezet om, nadat ik hem naar bed had gebracht en het onderwerp aardbei daarbij wijselijk had vermeden, achter in mijn kas, boven op de kast in het hoekje, verstopt achter mijn plofcactus, een van mijn lekkerste aardbeienplantjes te verstoppen. Een soort appeltje voor de dorst, zeg maar. Hij heeft het nu eenmaal niet van vreemden....

Weemoed

Het was een dag waar ik lang naar had uitgekeken: vandaag was eindelijk de jaarlijkse Lentemarkt in Lent weer. Een samenkomen van zowel anonieme als ook hoog aangeprezen hobbiekwekers die hun liefdevol gekweekt zaaigoed aan de wereld tonen en hun teveel aan gekweekte plantjes voor een prikkie proberen te slijten.

Nog meer dan vorig jaar had ik uitgekeken naar deze markt: welke vergeten groente zou ik nog vinden? Welke gouden tip die mijn groene vingers nog groener kon maken zou ik vandaag opdoen? Met diezelfde opwinding waarmee ik vorig jaar de markt opliep stapte ik vandaag uit de auto om dit moment te herbeleven. Maar dit gebeurde niet...

Vorig jaar, nog verstoken van enige kennis, leek iedere tomatenplant die in zag een godswonder. Nu hadden ze geen geheimen meer voor me... Vorig jaar leek iedere boon een toverboon en ieder worteltje een persoonlijke overwinning, nú is de dagelijkse bak gemengde salade uit eigen tuin na een week al gewoon.

Mijn overenthousiasme, mijn hebberigheid en nieuwsgierigheid hadden mijn kans op verwondering ontnomen...volledig gedesillusioneerd liep ik van kraam naar kraam terwijl ik mezelf hoorde denken; 'heb ik, heb ik, wil ik niet, heb ik, de mijne zien er beter uit'. Na twee rondjes rond de markt kocht ik lusteloos een witte en een paarse mini aubergine (met de grappige namen Hansel en Gretel) en vertrok ik naar huis, een illusie armer...

Toch was ik op de markt een kennis tegengekomen die me met een opmerking had beroerd. Hij vond namelijk dat de hele markt een verkeerde insteek had en veel beter een ruilbeurs had kunnen zijn. Ik gaf hem gelijk en vond dat, in tijden dat het mogelijk gaat worden om hobbietuinders te verbieden eigen, gedeeld en biologisch zaad te gebruiken, nú juist het moment is om kennis en zaaigoed met elkaar te delen zonder dat er geld aan te pas zou komen. Want dat was nu net waar het probleem om was ontstaan...

Vanavond ben ik, gewapend met een moeizaam opgekweekte klimcourgette bij hem op bezoek gegaan. Om te ruilen. En de bezieling die ik zo had gemist op de Lentemarkt overspoelde me toen ik zijn achtertuin betrad. In honderden verschillende potten, pannetjes, bakjes en bekertjes met gewone grond had deze vegetarische Noach de meest bijzondere plantjes verzameld. Hij liet mij plantjes proeven en ruiken die met hun smaken en geuren allerlei herinneringen naar boven brachten. Als klap op de vuurpijl liet hij mij zijn illegale volkstuintje aan de slootkant achter zijn huis zien. De grondig door slakken aangevreten groenten en kruiden zagen er weliswaar bij lange na niet zo mooi en smakelijk uit als in mijn bakken, maar ieder zaadje waar ze uit voortkwamen was met liefde geruild, gekregen of gevonden en volledig in vrijheid en zonder kosten opgegroeid...nu wist ik weer waar het om ging...

Vanaf nu ga ik delen, ruilen, geven en samen proeven! In de aanbieding: vlees, tros, soep, kers, Roma en snoep tomaten in diverse kleuren en grootte, een zonnebloem, klimcourgette, artisjokken en jonge aspergeklauwen. Ik zoek: citroenblad, afrikaantjes en een geldboom. Iemand?

Leve de Koningin!

Toen wij vijf jaar geleden onze woning in Lent betrokken, stond er midden in de border, voor de heg in de achtertuin een Hibiscus, een prominent, gedrongen boompje met een dikke stam en kleine, maar prachtige dieppaarse bloemen. Onze nieuwe buurvrouw wist te vertellen dat deze plant er al vanaf de eerste bewoner stond, inmiddels alweer 34 jaar geleden. Ondanks dat dit boompje beschouwd kon worden als de vorstin van onze tuin, was ze door de jaren heen kromgegroeid door een steeds verder oprukkende Hedraheg met een opvallend liberaal gedrag, die haar, naast zonlicht, ook steeds meer ruimte aftroggelde en haar langzaam van haar voetstuk probeerde te stoten.

Toch lukte het haar om al die jaren standvastig scheef te blijven groeien en op die manier een duidelijke richting aan te geven voor haar onderdanen, die ook onder de oprukkende heg te lijden hadden. De enigszins lompe vlinderstruik die zijn vorstin in alles probeerde te overtreffen groeide soms zelfs zo scheef, dat hij aan het eind van ieder zomer seizoen iedere keer weer bezweek onder het gewicht van zijn eigen bloemen en dan tot de herfst ondersteund moest worden om niet om te vallen...

Helaas veranderen koninkrijken, landsgrenzen en verhoudingen en moet het oude soms wijken voor wat nieuws. Zo ook de Hibiscus. Toen ik mijn kasje in de achtertuin ging bouwen moesten alle planten in mijn border plaats maken voor de nieuwbouw en werden ze tijdelijk naar grote potten verplaatst. Zo hebben ze samen de koude in hun nieuwe verblijf getrotseerd en in het voorjaar kwam de gehele hofhouding (op een enkele na) weer naar buiten, nog niet op de hoogte van de nieuwe verhoudingen die zich inmiddels in hun kleine land hadden voorgedaan...Op de plek waar de Hibiscus 34 jaar de dienst uit had gemaakt stond nu een sierlijke uitheemse Sering, recht van stam en reeds vol in de knop, toegejuicht met ooh's en aah's door alle andere tuingenoten om haar veelbelovende schoonheid en knoppen potentieel. De Hisbiscus daarentegen leek, geknot in haar pot zonder nog enig teken van leven, volledig vergeten te zijn door haar ooit zo trouwe onderdanen. Zelfs de vlinderstruik, die een nieuwe vaste plek had vergaard en zich voor het eerst een beetje een echte plant toonde, had meer aandacht voor zijn lieflijke Sering dan voor zijn eigen, oude heerseres.

Een tijdje dacht ik dat de Hibiscus haar laatste adem uit had geblazen. Maar terwijl de Sering en de vlinderstruik zich samen klaar maakte om de tuin met zachte hand over te nemen, te bedwelmen met hun zoete geur, voorkennis hebbende van het feit dat de Hedra binnenkort ernstig beperkt gaat worden in zijn liberale gedrag, begint de oude koningin langzaam toch weer tekenen van leven te vertonen. Statig en tergend traag spreidt zij haar nieuwe scheuten weer de
lucht in, scheef, net zoals zij dit alle jaren heeft gedaan, ongeacht haar nieuwe positie. Ik heb respect voor deze plant, die buigt voor haar volk, maar nooit zal breken....

Als straks de jonge heersers al lang zijn uitgebloeid, opent de oude, scheve monarch haar vertrouwde knoppen en leidt de koninklijke telgen statig de herfst in...

Revoluties hangen regelmatig in de lucht, maar de grondvesten van een koninkrijk zijn vaak diep geworteld....

Leve de koningin. Van mij verdient ze een lintje...