Wederopstanding...

Voor de gelovigen onder ons: dit zijn de dagen waarop dat hele vreselijke gedoe met dat kruis, die berg en de langzame dood van Jezus wordt herdacht. Wat mij vooral interesseert is dat wat er na komt, de wederopstanding. In de natuur is dit de gewoonste zaak van de wereld. Er zijn bacteriën die hun hand er niet voor omdraaien (spreekwoordelijk dan), om honderden jaren morsdood diep onder de grond door te brengen, om plotseling zomaar weer spontaan tot leven te komen. Dat deed Jezus hun niet na. Die kwam na twee dagen alweer terug. Alleen die hemelvaart daarna compenseert alles weer...

In mijn tuin staan planten waarvan ik zeker wist dat ze dood waren. Als ik ergens aan de plant een stengeltje afbrak, zag ik na een stoffige 'knap!' slechts nog droog hout. Geen enkel teken van leven meer. Vooral de laatste tijd keek ik met een scheef en schuldig oog naar deze afdankertjes terwijl ik mijn nieuwe liefdes in de kas verwende en vertroetelde. Maar toen ik gisteren een beetje in de tuin aan het schuiven was om een aantal zaken klaar te zetten voor het grof vuil, viel mijn oog op een van de "potlijken" die er tussenstond. Uit één van de dorre takjes ontsproot een minuscuul klein groen knopje. Onvoorstelbaar! Ik had alle dooie planten toch gecheckt? Na verder onderzoek ontdekte ik nog een paar prille scheuten en ook bij een van de andere afgeschreven kandidaten ontwaarde ik hier en daar nog wat groen bij het afbreken van een zijtakje.

Ik heb direct alle doodgewaande patiënten naar mijn kas versleept en heb gezorgd voor een pot, compost, water en duizendmaal excuses. Mijn haastig aan de kant gezette verwende jongelingen maakte een ietwat beduusde indruk, zich plotseling beseffend dat het lot straks ook iets voor hun in petto heeft...

Toen ik vanmiddag even op ziekenbezoek ging, zagen mijn uitgedroogde lavendeltrio, solitaire sneeuwbal en paarse vlinderstruik er al zienderogen beter uit. Er was inmiddels een meervoud van de prille scheuten verschenen en aan een van de lavendelstruikjes zat zowaar een heus, vers blaadje!

Vandaag, met Pasen, op de sterfdag van mijn vader, heb ik geleerd dat je nooit zomaar iets of iemand mag afschrijven. Het leven blijkt iedere keer weer sterker dan de dood. Toch mooi...

Één ei is geen ei...

Vandaag was ik blij verrast door het hoge aantal pageviews van deze blog. Wat bleek; de makkelijke moestuin had een link geplaatst op hun eigen Facebook pagina. Bedankt nog! Één van de reacties daar ging over de angst voor wat honden en katten in je tuin kunnen achterlaten en de andere over het feit dat een voortuin waarschijnlijk leeggeroofd is voordat je er zelf van kunt genieten...

Tegen de honden en de katten helpen saté prikkers of oud plastic bestek meestal prima, tegen dieven...ach, als iemand uit het dorp echt de moeite wil doen om mijn bloemkool te pikken waar ik drie maanden liefdevol tijd en water in heb gestoken...dan zal hij hem A: echt nodig hebben of B: niet kunnen weerstaan omdat ie er zo lekker uitziet. In het eerste geval dus prima en in het tweede geval een regelrecht compliment. Wel jammer van die lekkere bloemkool.
De buurvrouw grapte nog dat al die plastic vorken en messen juist bedoelt waren om het alle voorbijgangers juist makkelijker te maken. Ze hoeven alleen nog maar hun eigen dressing mee te nemen...

Natuurlijk heb ik eerst nagedacht over een moestuin aan de openbare weg. Naast de vele reacties en opmerkingen zal er vast ook wel eens iemand een aardbeitje meepikken of wellicht wat anders lekkers meenemen. Prima. Waarschijnlijk houd ik zoveel over dat er uiteindelijk een stoeltje komt te staan met gratis mee te nemen groenten. Wat ik wel erg zou vinden als iemand met zijn dronken poten 's nachts door mijn tuin zou gaan baggeren. Maar waarom zou iemand dat doen?

Geen angst dus. Ik ga uit van louter plezier en hoop dat iedereen die langs mijn tuintje loopt daar iets van oppikt. Kunnen ze dat thuis weer uitdelen. Samen met die paar aardbeien die ik voor de zekerheid zo dicht mogelijk langs de stoep heb geplaatst...;)

P.s. Vannacht nog paaseitjes geplant in mijn voortuin. Eens zien of ze er morgen nog staan...

Spruitjeslucht

Eigenlijk houd ik helemaal niet van groenten. Tenminste, niet van alle groenten. Het meeste wat rauw is komt er bij mij niet in en grote stukken paprika, lauwe tomaat, courgette of aubergine kunnen bij mij rechtsomkeert richting pan. In mijn toch afwisselende culinaire verleden heb ik creatief om leren gaan met groenten, zodat ze in iedere maaltijd voldoende vertegenwoordigd zijn om hun portie bij te dragen aan een gezonde levensstijl. Omzeilend koken zal ik maar zeggen. Toch werden de meeste groenten door mij niet op hun pure waarde gewaardeerd. En ook ik ben getraumatiseerd door de lucht van doorgekookte spruitjes...

Tot gisteren. Aangezien mijn voortuin straks een overdaad aan groenten op gaat leveren, in niet te voorspellen dagelijkse hoeveelheden, was ik op zoek naar een manier om deze op een makkelijke manier in de keuken te verwerken. Vandaar dat ik via Marktplaats een groentestomer vond dit dit klusje voor me op moet gaan knappen. Gisterenavond was het uur van de waarheid. Machine aangesloten, van alle groenten in de ijskast en op de plank één stuks erin, stukje zalm erbij en 20 min later stonden de proefborden op tafel. Geen zout, geen peper, puur groenten...

Alles was even heerlijk! Bintje, zoete aardappel, paprika, wortel, witlof, broccoli en zelfs de courgette en aubergine bleef binnen! Al die jaren bleek ik de werkelijke smaak van groenten te hebben weggespoeld met het kookwater... Alleen een hele tomaat gaat er bij mij nog steeds niet in. Maar deze ga ik deze maand leren eten. Samen met Jelle.

De stomer heeft in één dag zijn plek in mijn keuken verdiend. Kom snel lente! Ik kan echt niet meer wachten....

'T is hier gezellig.....

Sinds gisteren ligt er een Perzisch tapijtje in mijn kas. 'Waarom?' zul je misschien denken...Welnu, onlangs las ik weer eens een artikel over de invloed van muziek op de groei van planten. Nu is een doorsneeplant misschien niet de beste discussiepartner (hoewel het lijdzaam luisteren ze uitstekend afgaat), zijn ze redelijk standvastig en kunnen ze niet luisteren of zien, maar toch blijken ze wel degelijk gevoelig te zijn voor trillingen.

Maar wat voor geluid zou dan positief kunnen werken voor mijn plantjes? Natuurlijk komen de meeste wetenschappers met klassieke muziek, de wens is nu eenmaal de vader van iedere gedachte. Maar wat als het House of Heavy Metal blijkt te zijn? Misschien geeft mijn tomaat uiteindelijk een trosje meer, maar of mijn buren zo blij zullen zijn met een veganistische dansclub in mijn achtertuin...

Ik heb besloten om dit muziek experiment maar even over te slaan en me voorlopig te richten op een typisch Hollands experiment: gezelligheid. Ik denk dat namelijk een leuk schilderijtje of tegeltje aan de muur, een sfeervol schemerlampje en een knus Perzisch tapijtje hetzelfde effect gaat hebben op mijn kasplantjes. Vandaar mijn nieuwe tapijtje...

Heb je dus zin in een goed gesprek? Neem een krukje mee en kom naar mijn huiskamerkasje. Wedden dat er goed geluisterd wordt? 

P.s. Ik zoek nog een werkende oude barometer. Mocht je toch al op gesprek komen.... 

Het enthousiasme van deze druivenkweker in Italië is trouwens wel erg aanstekelijk...
Link naar artikel in Trouw 2009

Tweedehands groenten?

Mijn broer Joop deelde een leuke link over het kweken van sommige groenten uit hun eigen restjes, zoals een stronkje bleekselderij, uienkontjes, aardappels en zelfs ananas! Kijk zelf maar eens!

http://wakeup-world.com/2012/10/15/16-foods-thatll-re-grow-from-kitchen-scraps/

Groeiruimte

Vandaag was ik in het ziekenhuis om mijn 'kalkschouder' te laten behandelen. Met een naald prikken ze kalkknobbels kapot waarna het lichaam de rest doet. Links typen dus en even stilzitten. Valt niet mee. Maar binnenkort heeft mijn schouder weer alle ruimte om te bewegen.

Over ruimte gesproken: dat is precies waarom ik met die speciale grondmix aan de slag ben gegaan. 1 deel compost voor de voeding, 1 deel turfmolm voor de luchtigheid en groeiruimte en 1 deel vermiculiet als vochtreservoir. En inderdaad, als ik plantjes vergelijk die in gewone grond of in de speciale mix zijn opgegroeid, dan hebben de 'mix' plantjes inderdaad meer en langere wortels.

Trouwens: zaden ontkiemen razendsnel in een plastic transparant bakje met vermiculiet en water. Deksel erop, voor het raam opstapelen. Prima spul, gaat als een speer!

Als ik weer met rechts kan typen vertel ik jullie wat meer over wat ik dit jaar allemaal al voorgezaaid heb (en hoop te oogsten :)).

Besmettelijk

Mijn zoontje van 5 krijgt natuurlijk een hoop mee van zijn overenthousiaste vader, die onvermoeibaar op ieder vrij moment van de dag in de weer is met bakjes, zaadjes, zaaigrond en plantenspuit. Tot nu toe keek hij wel eens mee en stelde een enkele vraag, maar aangezien mijn inzet uiteindelijk nog geen enkele aardbei, besje of zelfs maar een wortel voor hem heeft opgeleverd, houd hij de vorderingen voorlopig met gepaste afstand bij.

Tot vanmorgen. Er was één bakje voor het raam dat er al heel lang stond en maar geen leven toonde: de roze tuinboon. In de fantasie van Jelle had deze mysterieuze plant inmiddels al een bijzonder hoog roze olifant gehalte gekregen en hoewel de rest van de braaf opkomende plantjes hem niet zo interesseerde, bleek de roze tuinboon toch een aandachttrekker. Vanmorgen dus, rond 6 uur, maakte Jelle mij voorzichtig wakker en met een heerlijke mengeling van medeplichtigheid,mysterie en avonturisme in zijn stem fluisterde hij "Pap, de bonen komen op...kom snel!

Het aftellen begint...

Nog 5 dagen, dan stopt het met vriezen! Het blijft natuurlijk waardeloos weer, maar de planten in mijn kas mogen in ieder geval eindelijk buiten gaan spelen. Misschien houd ik de jonge sla nog even binnen, maar het grotere grut kan met een kapje op al best naar buiten. Een enkel nachtjevorstje kunnen mijn bakken wel aan, omdat de plantjes straks toch een eindje boven de grond staan. Voordeel van zoveel enthousiasme? Eigenlijk heb ik niet eens door dat het eigenlijk al veel te lang kl*teweer is...:)

Sneak Preview

Ik dacht: als ik ze alvast voor het raam zet, kunnen ze alvast een plekje uitzoeken voor als ze groot zijn. De tuinbonen komen in ieder geval al even kijken...

Vals spel...

Als ik alle zaadjes die ik de afgelopen tijd geplant heb uit de grond had kunnen kijken, was mijn kas nu al een oase geweest. Helaas, zoals ik al concludeerde in mijn vorige blog; enthousiasme heeft gevoelsmatig een tegenovergestelde reactie op de tijd...

Net toen ik me had neergelegd bij het waardeloze begin van deze lente, werd ik uitgedaagd toen ik bij de Welkoop tomatenstokken ging halen en even bij de buitenafdeling ging kijken. Daar stond een aangeslagen medewerker weinig enthousiast te schuifelen met een aantal rolrekken, vol jonge groenteplantjes. De displaybakken die voor deze plantjes bedoeld waren puilde al uit van de jonge sla, andijvie, prei en koolplantjes. Ik keek hem vragend aan. 'We hebben iets te enthousiast ingeslagen, met dit weer kun je er niets mee.." Vertelde de jongen verontschuldigend. " kan ik ze wel in een licht verwarmde kas bewaren tot de vorst verdwijnt?" vroeg ik hoopvol, met daarnaast toch een gevoel van verraad naar mijn eigen gekweekte bikkels in mijn kas toe. "Jazeker" veerde hij op "Je boft, je mag er zoveel mogelijk meenemen voor maar dertig cent per tray!

Ik heb de heldergroen, sappige infiltrantjes thuis maar snel in potjes met grond gestopt en ze verdeeld onder mijn eigen zaaisels. Nu maar hopen dat ze aan elkaar kunnen wennen en dat er vannacht niet gepest wordt.

Toen ik vanmorgen, na een ijzige en winderige nacht, een kijkje in mijn kas ging nemen, zag ik dat mijn nieuwe logeetjes het zwaar hadden gehad. Mijn eigen kleine zaailingen leken daarentegen wel wat rechter op te staan, alsof ze smalend wilde zeggen: "Koud hè!"

Vallen en opstaan...

Al in de winter was ik willekeurig zaad in de grond van mijn vensterbankbak aan het stoppen om te zien wat er uit kwam. Niet dat ik verwachtte daadwerkelijk iets op te kunnen kweken, maar ik was als "groentje" gewoon nieuwsgierig hoe zaad überhaupt tot leven kwam. Menig broccoli plantje is door mij te vroeg gewekt om vervolgens wanhopig in rap tempo naar het magere winterszonnetje te groeien om vervolgens van pure ellende en tekort aan licht om te vallen...

De beste kamikaze plantjes bleken teentjes knoflook, die, eenmaal in de bak gestopt, binnen een dag of 5 zichzelf volledig aan kracht leegzogen en uitgroeide tot smakelijke knoflookstengels van wel 30 cm hoog! Lekker in de soep of salade, wel snel plukken want na een week zakken ze in als pudding...

En natuurlijk deden de Lidl kruiden het ook prima. Alsof ze bedoelt zijn voor de vensterbank zijn er heel wat porties bieslook, peterselie, koriander en basilicum vanaf gekomen...

Naarmate de lente dichterbij kwam bleven een aantal zaaipogingen beter overeind en heb ik uit een te zachte AH tomaat en gerimpelde Lidl paprika toch al een aantal plantjes weten te trekken die het blijven doen en uiteindelijk in de kas zichzelf langzaam voorbereiden voor het echte werk.
De wintersla, spinazie en Chinese kool kwamen weliswaar na alle vorst steeds weer overeind, maar of de smaak daarvan nu echt beter is geworden...

Wat heb ik geleerd? Dat ik keihard in het gezicht uitgelachen ben door de seizoenen. Natuurlijk kun je met warmte, licht en veel aandacht de seizoenen ietwat voor de gek houden, maar de energie die dat kost staat niet in verhouding tot de natuurlijke kracht die planten in zich meedragen en loskomt als de tijd gewoon rijp is...

En zo is het gekomen...

Je mag dan nog niet echt van lenteweer spreken, maar bij mij staan de jonge plantjes in de kas al te springen om naar de voortuin te verhuizen...

Even terug in de tijd. Vorig jaar rond deze tijd was onze voortuin net aangelegd en besloten we i.p.v. bloemen vooral groenten te gaat plaatsen. Hielden we de achtertuin mooi vrij voor andere leuke dingen en bovendien viel op de voortuin de meeste zon. Nu woon ik in een straat waar bloemen voor in de tuin horen (het liefst in rijtjes en graag hetzelfde als iedereen), dus ik kreeg menig scheef oog toen in plaats van de viooltjes, rozen en voorgeknipte buxusstruikjes de rucola en de worteltjes vrolijk de lucht in schoten. Gelukkig bleef het bij een scheef oog, want de buurt was allang blij dat ons paardebloemenveldje al omgetoverd was tot iets waar al enige structuur in te herkennen was, en bovendien ook voor de helft bestraat.

Hoe enthousiast wij vorig jaar ook over onze groententuintje waren, toch was het veel werk met weinig opbrengst. Tegen het einde van de zomer las ik over de makkelijke moestuin, een project van een jonge gast uit het noorden die op basis van een methode uit Amerika uitstekende resultaten haalde met een minimale inzet. Kijk maar eens op  www.makkelijkemoestuin.nl Dat klonk goed! In ieder geval was het tuinderszaadje bij mij geplant en wie mij enthousiasme al eens heeft moeten ondergaan begrijpt ook dat 3 maanden later in mijn toch al door teveel projecten overladen achtertuin ook nog een kas verscheen, gebouwd van een oude fuchsiakas.

 

Tegen alle goede raad in heb ik in de winter al sla, spinazie en Chinese kool geplant en zijn we plannen gaan maken om de voortuin serieus om te gaan bouwen tot makkelijke moestuin!

Van een oude zoldervloer van vrienden hebben we in de winter de bakken gebouwd, na lang zoeken de juiste ingrediënten voor de grond besteld (800 liter turfmolm, 800 liter goede compost en 800 liter vermiculiet) en vervolgens van oude schrootjeslijsten de roosters geknipt.

 

Uiteindelijk heb ik de wintergroenten uit de kas al in de nieuwe bakken gezet en ben alle zaden die ik via internet her en der had besteld voor de raam en in de kas in de kweek gezet.
En zo is het gekomen! Helaas geldt dat nog niet voor de lente...zodra het stopt met vriezen gaat de hele handel de grond in en zal ik hier regelmatig melding maken van mijn vorderingen. To be continued...