Leve de Koningin!

Toen wij vijf jaar geleden onze woning in Lent betrokken, stond er midden in de border, voor de heg in de achtertuin een Hibiscus, een prominent, gedrongen boompje met een dikke stam en kleine, maar prachtige dieppaarse bloemen. Onze nieuwe buurvrouw wist te vertellen dat deze plant er al vanaf de eerste bewoner stond, inmiddels alweer 34 jaar geleden. Ondanks dat dit boompje beschouwd kon worden als de vorstin van onze tuin, was ze door de jaren heen kromgegroeid door een steeds verder oprukkende Hedraheg met een opvallend liberaal gedrag, die haar, naast zonlicht, ook steeds meer ruimte aftroggelde en haar langzaam van haar voetstuk probeerde te stoten.

Toch lukte het haar om al die jaren standvastig scheef te blijven groeien en op die manier een duidelijke richting aan te geven voor haar onderdanen, die ook onder de oprukkende heg te lijden hadden. De enigszins lompe vlinderstruik die zijn vorstin in alles probeerde te overtreffen groeide soms zelfs zo scheef, dat hij aan het eind van ieder zomer seizoen iedere keer weer bezweek onder het gewicht van zijn eigen bloemen en dan tot de herfst ondersteund moest worden om niet om te vallen...

Helaas veranderen koninkrijken, landsgrenzen en verhoudingen en moet het oude soms wijken voor wat nieuws. Zo ook de Hibiscus. Toen ik mijn kasje in de achtertuin ging bouwen moesten alle planten in mijn border plaats maken voor de nieuwbouw en werden ze tijdelijk naar grote potten verplaatst. Zo hebben ze samen de koude in hun nieuwe verblijf getrotseerd en in het voorjaar kwam de gehele hofhouding (op een enkele na) weer naar buiten, nog niet op de hoogte van de nieuwe verhoudingen die zich inmiddels in hun kleine land hadden voorgedaan...Op de plek waar de Hibiscus 34 jaar de dienst uit had gemaakt stond nu een sierlijke uitheemse Sering, recht van stam en reeds vol in de knop, toegejuicht met ooh's en aah's door alle andere tuingenoten om haar veelbelovende schoonheid en knoppen potentieel. De Hisbiscus daarentegen leek, geknot in haar pot zonder nog enig teken van leven, volledig vergeten te zijn door haar ooit zo trouwe onderdanen. Zelfs de vlinderstruik, die een nieuwe vaste plek had vergaard en zich voor het eerst een beetje een echte plant toonde, had meer aandacht voor zijn lieflijke Sering dan voor zijn eigen, oude heerseres.

Een tijdje dacht ik dat de Hibiscus haar laatste adem uit had geblazen. Maar terwijl de Sering en de vlinderstruik zich samen klaar maakte om de tuin met zachte hand over te nemen, te bedwelmen met hun zoete geur, voorkennis hebbende van het feit dat de Hedra binnenkort ernstig beperkt gaat worden in zijn liberale gedrag, begint de oude koningin langzaam toch weer tekenen van leven te vertonen. Statig en tergend traag spreidt zij haar nieuwe scheuten weer de
lucht in, scheef, net zoals zij dit alle jaren heeft gedaan, ongeacht haar nieuwe positie. Ik heb respect voor deze plant, die buigt voor haar volk, maar nooit zal breken....

Als straks de jonge heersers al lang zijn uitgebloeid, opent de oude, scheve monarch haar vertrouwde knoppen en leidt de koninklijke telgen statig de herfst in...

Revoluties hangen regelmatig in de lucht, maar de grondvesten van een koninkrijk zijn vaak diep geworteld....

Leve de koningin. Van mij verdient ze een lintje...