Neem nu de Basilicum, de poedel onder de groenten. Een hypergevoelig plantje waarvoor de omstandigheden nooit goed genoeg zijn, maar als je het ziet of proeft is al het gezeur weer vergeven. Te weinig voeding en ze wordt slapjes. Te veel en ze krijgt last van ziektes. Teveel kou houd ze klein en teveel warmte laat haar in één nacht doen verwelken...
Ze hebben beide ook nooit genoeg aandacht. Waar de ene plant of hond zich doodgeknuffeld voelt en graag gewoon een uurtje wil slapen in haar mand of het liefst een wintertje in een vergeten hoekje wil afsterven, daar begint de poedel al te grommen als je er maar aan denkt om haar van je schoot af te halen, en de Basilicum te schijnsterven als ze geen water krijgt voor het eten, maar erna...
Mensen lijken ook ook op planten. Gisteren liet ik een bakje met doorgeschoten trostomatenstekjes uit mijn handen vallen. Ook al leek er niets aan de hand, vandaag hingen ze maar wat slapjes en lusteloos over de rand... Kijkend naar mijn patiënten kan ik me helemaal voorstellen hoe een vriend van mij zich voelt toen hij zich gisteren een hersenschudding viel tijdens een dolpartijtje met z'n kinderen...
Helaas zijn mensen ook heel anders dan planten. Naar mijn beste weten heb ik een plant nog nooit zien liegen, beledigen, vernederen of moorden voor de lol. Ik heb een geranium ook nog nooit verliefd zien zijn, stotteren of een lachstuip hebben. En nu we toch bezig zijn; ik heb nog nooit een spruitjes in discussie horen gaan of zelfs maar zien tegenwerken tijdens de toch ingrijpende gebeurtenissen tijdens zijn bereiding...
Ik weet wel dat als de mensheid er in een groene variant zou zijn, deze in ieder geval nooit een plekje zou krijgen in mijn groentetuintje. Voor je het weet is alles dood, wordt je belazerd waar je bij staat en weegt de opbrengst bij lange na niet op tegen de moeite en aandacht die je er in stopt.
Helaas, onkruid vergaat niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten