Aan de overkant van onze straat zijn tegelijk met de bouw van onze woningen een 6 tal Japanse kersenbomen geplant, die zijn uitgegroeid tot prachtige, majestueuze bomen. Ieder jaar weer worden wij verrast op een roze suikerspinnenhemel aan de overkant van de straat die langzaam oplost in roze sneeuw (die trouwens toegevoegd aan gekoeld water met wat schijfjes citroen en wat pepermunt heerlijk verfrissend is...).
Ook dit jaar werden we verrast op het roze spektakel. Wellicht een stuk later dan gebruikelijk vanwege de tanende lente, maar daarentegen met een explosie aan roze bloemen die buiten iedere proportie was... De bloesempracht bracht geluk in onze straat. Onder het genot van een heerlijke rosé (om kleurvast te blijven) en een romantische ondergaande zon die de bloesemblaadjes voorzag van een lichtend randje was het hier even de mooiste plek op aarde en deze had niet misstaan als decor op de dag dat Onze Lieve Heer besloot het aardse voorgoed te verlaten...
De misprijzende en onheilspellende blik van de buurman die om een of andere onverklaarbare reden de sneeuwschep buiten klaar had gezet, had mij moeten waarschuwen voor wat komen ging...
Het begon te waaien en het toneel veranderde binnen een uur van het paradijs in een Armageddon. De roze donderwolken aan de overkant lieten hun roze hagel in enorme hoeveelheden vallen en die Judas van een westenwind blies het verderfelijke spul zo mijn, tot voor kort, eetbare moestuin in...
Toen de ramp zich tergend traag maar uiteindelijk had voltrokken, waren Poes en Jelle uitbundig aan het dartelen door de roze bladerhopen en zelfs de passerende vuilnismannen konden het niet laten zich even weer als kinderen te gedragen. Alleen ik stond verslagen, met een blik en vegertje in de hand, te kijken naar de plek waar voorheen mijn moestuin zich had bevonden, haar locatie slechts nog onthullend door een enkel, perfect meekleurend blad van een rode kool die boven de roze sneeuwhoop uitstak.
Gelukkig is Japanse kersenbloesem niet giftig, al is het bitter en taai en zal het nog even duren voordat we aan de smaak gewend zijn van al die blaadjes die zich inmiddels onscheidbaar vermengd hebben met mijn sla en zich liefdevol laten begraven tussen de bladeren van mijn sluitende kolen. Een wanhopig experiment met de bladblazer bevlekte mijn voorheen zo maagdelijke groenten naast plakkerige roze bloesem nu ook met grond en in plaats van dat ik die avond fluitend mijn sla plukte, waste en binnen 5 minuten op tafel had, was ik een half uur bezig om één voor één al die kleine roze kl*te blaadjes uit mijn salade te plukken. Die nacht had ik een nare droom over rottende, slijmerige blaadjes die mijn groentetuintje binnen een dag degradeerden naar een droge dorre vlakte. De volgende ochtend durfde ik het eerste half uur niet uit het raam te kijken, uit angst voor wat ik werkelijk te zien zou krijgen...
Alles heeft zijn redenen. Misschien was het een speldenprik van Moeder Natuur om mij met mijn arrogantie op mijn plek te zetten en even te laten zien dat er maar een is die haar beheerst en dat is ze zelf. Wat haar overkomt lost ze zelf op, zonder rekening te houden met enig wezen op twee benen dat ooit dacht werkelijk invloed te kunnen hebben op zijn omgeving. Ik heb me er bij neergelegd, en of de roze schubben van Moeder Natuur straks mijn groenten aan het rotten brengen of juist gaan zorgen voor extra compost, is iets wat de tijd me gaat leren. In ieder geval is nog niet eens de helft van de bloesem afgevallen, dus het eerste wat ik morgen ga doen is Jelle even een flinke roze douche geven voordat ik hem naar school breng. Die ziet ie vast niet aankomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten