De nieuwe koning

Waar ik een maand geleden jullie nog moed probeerde in te praten met de langverwachte komst van de lente, zo ga ik jullie nu alvast voorbereiden op de aankomende zomer! Natuurlijk is het lichtelijk vals spelen met het bezit van een kas maar: gisteren begon de eerste aardbei veelbelovend rood te kleuren en na deze prachtige warme dag heeft Jelle morgenvroeg de eer om het eerste zomerkoninkje te plukken en te proeven voor zijn ontbijt. Met dezelfde opwinding als bij de eerste krokus, het eerste kievitsei, de eerste verse haring van het jaar en het eerste korte rokje verheug ik me nu ook op de vele komende geluksmomentjes die aardbeien mij tijdens het ochtendontbijt kunnen geven. Toen mijn vrouw hoogzwanger was van Jelle waren er momenten dat ze wel twee bakken aardbeien per dag kon wegwerken. Dat is dan waarschijnlijk ook de reden waarom Jelle zelf zo dol is op aardbeien...

Om te zorgen dat mijn jongste zoon dit eenvoudige geluk zichzelf zo snel mogelijk eigen maakt, ga ik morgen een speciale aardbeienbak voor hem maken. Hoewel, maken is een groot woord: afgelopen week heb ik bij mijn zus die gaat verhuizen een aantal stevige houten kisten met stookhout gescoord die nog van mijn vader waren. Degelijke, van Zweeds naaldhout gemaakte kisten, waar 30 jaar geleden kogellagers en plaatstaal in vervoerd werden, uit de tijd dat mijn vader nog bij SKF werkte. De eerste bak is de afgelopen dagen al leeg gestookt en gaat vanaf morgen dienst doen als Jelle's aardbeienbak.

Ter voorbereiding heb ik al een aantal plantjes van vorig jaar klaarstaan, witte en rode bosaardbeien voorgezaaid en de Spaanse aardbeien van de markt ontzaad en opgekweekt. Al deze plantjes mag Jelle vanaf morgen zelf in de grond stoppen, water geven en verzorgen.

En dan, als na een lange tijd geduld de eerste aardbeien rood beginnen te kleuren, komt het moment waarop ik Jelle de belangrijkste les van het leven kan gaan leren: de kunst van het Delen. Het Delen van de eerste vrucht van je eerste eigen gezaaide, opgekweekte, geplante en geoogste aardbei en zien hoe een ander er van geniet...

Toch vermoed ik dat ik nog een lange weg heb te gaan. Toen ik Jelle, die morgenvroeg bij zijn beste vriendin gaat spelen omdat wij beiden moeten werken, vroeg of hij zijn aardbei niet met Voske wilde delen, zei hij resoluut 'Nee! Alle aardbeien zijn voor mij!'. De koude en doordringende blik in zijn ogen waarmee hij me daarna even strak aankeek hebben mij er toe aangezet om, nadat ik hem naar bed had gebracht en het onderwerp aardbei daarbij wijselijk had vermeden, achter in mijn kas, boven op de kast in het hoekje, verstopt achter mijn plofcactus, een van mijn lekkerste aardbeienplantjes te verstoppen. Een soort appeltje voor de dorst, zeg maar. Hij heeft het nu eenmaal niet van vreemden....