Opapua

Gisteren gebeurde er iets grappigs. Terwijl mijn dochter om kwart over 3 in het ziekenhuis in Enschede te horen kreeg dat het een jongen zou worden, lag ik op precies hetzelfde moment in Nijmegen aan de echo om 3 stevige kalkjongens uit mijn rechterschouder kapot te laten spuiten. Wel iets minder feestelijk dan de reden waarom mijn dochter aan de echo lag, maar toch, grappig...

Baby's groeien niet uit kolen. Inmiddels zijn de meeste enigszins weldenkende personen daarvan op de hoogte. Ik heb wel eens getwijfeld toen ik mijn groene kolen in de voortuin wat onrustig heen en weer zag schuifelen, maar ook toen bleek het slechts de buurtkater Pluto die slechts van zijn zoveelste wraakbolus kwam bevallen...

Dat kinderen kunnen groeien als kool is wèl een vaststaand feit. Vooral kinderen die je niet elke dag ziet kunnen in een paar weken tijd een volledige gedaanteverwisseling ondergaan waardoor je je plotsklaps een stuk ouder kunt gaan voelen. Als kinderen zo snel ouder kunnen worden, geldt dat tenslotte ook voor jezelf. Alhoewel ik enorm uitkijk naar de geboorte van mijn nu bevestigde kleinzoon, is dat ouder worden toch iets waar ik even goed met mezelf voor moet gaan zitten. 

In de lang geleden tijd dat ik een omgangsregeling voor mijn twee oudste kinderen had, was ik al gewend om ze een week niet te zien. Week op, week af, waarbij de eerste dag altijd op ging aan wennen, en de laatste aan afscheid nemen. Zelfs in die korte week zag ik iedere keer weer grote veranderingen bij mijn kinderen. Een nieuw besef, een tand eruit of erbij, een stuk verdriet of plezier dat ik niet met ze had kunnen delen: in een week tijd werden ze een meervoud ouder, of beter gezegd, geleefder...

Als straks die (naar sterk vermoeden) kleine lichtgetinte krullenbol met zijn (uitgaande van die van zijn moeder) gevaarlijk prachtige ogen zijn opa een keer in de zoveel tijd aankijkt zal ik denken: "Dit krijg ik zomaar kado. Dit kleine wondertje wordt mij zomaar letterlijk in de schoot geworpen om van te houden en te genieten. Als ouder worden de prijs is om dit mee te mogen maken, dan zie ik alle toekomstige gebreken die daar bij horen met een glimlach tegemoet. Hier is opa!

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een waterig en winderig winterzonnetje op een pier in de Waal net buiten Lent. Herstellende van mijn ingreep gisteren en het 'Het wordt een jongetje!' nieuws, heb ik even de tijd om lichamelijk en geestelijk bij te komen. Tegen de tijd dat ik mijn zaden in het voorjaar weer in de grond stop, zal mijn dochter gaan oogsten. Ik ben bang dat Ome Jelle een paar van zijn zo gekoesterde zomerkoninkjes dit jaar zal moeten delen met zijn nieuwe neefje. Turend naar de toevallig net passerende pannenkoekenboot groeit bij mij het vermoeden dat dit niet het enige zal zijn dat die twee over een tijdje gaan delen...