Vreestdagen

Ik merk het aan alles om me heen: eind december is iedere keer weer een emotionele inhaalslag. Of het nu gaat om belastingvoordelige inkopen, snel de familiebanden aan te trekken om maar niet alleen te zitten met de Kerst, op de valreep de keuken te verbouwen om die kalkoen kwijt te kunnen of op het laatst nog wat opdrachten over de schutting te flikkeren zodat die ander straks in de vakantie met de stress zit in plaats van jezelf: iedere keer is het adrenalinegehalte, de hoeveelheid klotsend okselvocht, handpalmwater en angstzweet meetbaar hoger tijdens, maar vooral vlak voor de feestdagen...

Hoe komt het toch dat we denken dat alles volgend jaar beter wordt? Dat we het komende jaar zomaar afscheid kunnen nemen van de fouten die we jaar op jaar opnieuw maken en dat er dit jaar met de Kerst wél een onspannende of zelfs gelukzalige stemming hangt rond de kerstboom (niet te verwarren met dat opgeluchte, postnavidale gevoel dat iedereen in je nabije omgeving het er toch maar weer zonder al te ernstige kleerscheuren vanaf heeft weten te brengen..)?

Natuurlijk is de gedachte mooi: je maakt je huis gezellig, besteed extra aandacht aan de maaltijd en elkaar en geniet van het feit dat je zoveel hebt om te delen en zoveel mensen om mee te delen, al zijn het maar met diegene die niets te delen hebben of niemand hebben om niets mee te delen...

Toch vraag ik me af of de waarde die aan Kerst gehecht wordt niet gewoon afhangt van de hoeveelheid tijd, energie en geld die er door sommige mensen ingestoken wordt. Die dure kerstverlichting, plofkalkoen, galajurk en wegwerp-tafeldamast moeten ergens mee terugverdient worden, al was het maar met aandacht, aanzien of afgunst. Voor echte liefde, genegenheid of vriendschap heb je al die poespas namelijk helemaal niet nodig.

Voordat je denkt dat ik ineens een zure azijnpisser aan het worden ben: het mooie vind ik aan de Kerstdagen dat ze voor iedereen een andere betekenis hebben. De een komt dicht bij god, de ander dichter bij zijn familie en weer een ander dichter bij de afgrond,de fles of zichzelf. Het zijn echte "do it yourself" dagen waar ontelbare etiquettes voor bestaan, maar welke geen van allen een voorwaarde zijn voor je ultime Felice Navidad. 

Of je nu in Rutteriaanse stijl eigenhandig de economie een flinke boost geeft door de plaatselijke middenstand van hun jaarlijkse, in arme landen geproduceerde kerstprullaria af te helpen, of gewoon eens op bezoek gaat bij iemand waarbij je dat al lang een keer had moeten doen, het maakt niet uit: het einde van het jaar is reservetijd, de laatste vermoeiende minuten waarin nog van alles in een wedstrijd kan gebeuren en die men soms liever door zou willen zappen naar de eerste, vertrouwde saaie werkdag in januari...

Ik zeg: skip de feestdagen en geef iedereen twee weken vakantie! Moet jij eens zien hoe vrolijk en fris  we weer beginnen in de eerste week van januari! Laten we kerst en nieuwjaar zonder hoofdletters gewoon lekker compact en tegelijkertijd vieren op 31 december, van 11 tot 1. Geen gedoe met die vieze stinkgourmet en nutteloze, op de pof betaalde cadeaus onder die eeuwige voor niets omgezaagde kerstboom, maar gewoon vanaf 11 uur lekker samen gezellig even de straat op, pilsje erbij, eventueel een oliebolletje of een stresskippepootje, Hallo, Tot Ziens en hup, weer naar binnen. Klaar. Dan bewaren we al die dure centen om door het jaar heen samen echt wat leuke dingen te gaan doen. Mocht het echt aanslaan, dan houden we desnoods iedere maand een eindemaandsfeest...

Aangezien ik met mijn eigen (schoon) familie dit jaar zelfs een 3e kerstdag heb moeten introduceren om het allemaal te kunnen bolwerken, wens jullie daarom nu alvast, oprecht, een fijne en ontspannen eindsprint. Voor het geval ik straks te gestressed en gedesillusioneerd ben om het nog werkelijk te menen...