Kippig.

Vandaag ben ik een beetje kippig. Een van de neusvleugels van mijn bril brak af en daardoor gaat het lezen en dus ook schrijven minder goed. Over kippig gesproken; kippen zijn een onderwerp dat al langer in mijn achterhoofd rondspookt. Voor mij horen kippen bij een moestuin. Je plant ze weliswaar niet, maar veel afval dat niet op je composthoop kan vindt gretig aftrek bij kippen. Bij varkens trouwens ook, maar daarmee kom ik echt niet weg in de straat, ben ik bang...

Toen ik enige tijd terug het onderwerp kippen eens liet vallen bij de buren waren de gevoelens gemengd. De voor en tegens werden uitvoerend doorgenomen maar de eindconclusie was duidelijk: kippen stinken, maken lawaai en trekken ratten en muizen aan. 'T is hier geen boerderij. No go. Jammer. Toch liet het onderwerp mij niet los. Vrienden van mij hebben krielkippen, wel twaalf, en door een vernuftig hok dat goed is schoon te maken, het regelmatig omscheppen van de loopruimte buiten en de afwezigheid van een haan kon ik geen stank, rat, muis of buitensporig lawaai waarnemen.

We hebben het onderwerp een tijdje laten rusten. Tot vandaag. Na het eten besloten we een eindje te gaan wandelen met Jelle en kwamen langs het dierenweidje in Lent. Jelle viel met zijn neus in de boter want de aardige mevrouw die trouw elke dag de dieren verzorgd kwam net aan. Jelle mocht direct mee de weide in en omdat ie nergens bang voor is liet ze hem de beesten voeren, de vandaag geboren lammetjes vasthouden en de kalkoen de baas spelen.

Als bonus mocht onze boer in wording nog even mee het hok in en kwam trots met twee verse eitjes terug. Op de terugweg opperde mijn vrouw nog om de eitjes zelf maar uit te broeden. 'Goed idee' dacht ik, 'maar ja, de buren..'.

De komende twee maanden ga ik de buren paaien met groenten, uithoren om hun zwakke plekken in kaart brengen en goed oefenen op onweerlegbare argumenten. Dan, op het moment dat er geen haan naar kraait, sla ik toe. Als ik 's nachts in het geheim een kippenhokje in elkaar zet, mijn jonge hennen al vanaf het begin dreig met "Stil te zijn of anders..." en hun hokje en ren op zijn Zen's schoonhoud, dan moet het toch allemaal geen probleem zijn...toch?

Mochten de buren er alsnog achterkomen en commentaar hebben, dan zet ik desnoods Jelle in als joker. Want zeg nou zelf: zo'n dierenvriend kun je toch niets weigeren...

Jelle heeft uiteindelijk besloten om zijn eitjes toch niet zelf uit te gaan broeden. Zijn liefde voor dieren gaat erg ver, maar het vooruitzicht op en de voorliefde voor pannenkoeken na school heeft het het toch gewonnen. Zo zie je maar weer: de liefde van een man, hoe jong ook, gaat door de maag...