Vergeten groenten

Vanavond heb ik mijn oudste zoon Sebastiaan op het vliegveld gezet naar Porto. Nu hij wat ouder is bezoekt hij een paar keer per jaar zijn oma en overgrootmoeder van moeders kant. Lekker een weekje uitwaaien, uitgaan, uitrusten en uitgebreid in de watten gelegd worden voordat school weer begint.

Toen ik terugreed van vliegveld Weeze dacht ik weer even terug aan de tijd dat ik nog met zijn moeder getrouwd was en ik voor het eerst een rondleiding door het bescheiden stadse achtertuintje van overgrootvader Bertinho en overgrootmoeder Quelinha kreeg. Het was rond kerst en de bloemen groeide nog steeds volop. Bertinho liet me zien waar de moeder van Sebastiaan vroeger haar eigen groentetuintje had. Er vlak naast stond een plantje dat hij wilde pepermunt noemde, maar dan eentje die ik nog niet kende. Een donker, niet bijzonder aantrekkelijk harig plantje met een grof blad en donkere steel, maar met een volle, zoete geur die deed denken aan zo'n zwoele avond om van te zuchten...

Ik kreeg op onze terugreis naar Nederland een stekje mee en door de jaren heen heeft dit plantje zich door de tuinen van mijn familie en vrienden heen verspreid. In al die jaren erna heb ik nog steeds geen andere pepermunt gevonden met zo een intense geur en smaak.

Het plantje had echter als nadeel dat het behoorlijk woekerde en zelf dáár groeide waar geen enkele andere plant wilde aarden. Voor je 't wist nam het je borders over en zelfs in het gazon kwamen spontaan jonge scheuten het daglicht opzoeken.

Een jaar of 3 geleden echter werd het minder met mijn Portugese Pepermunt. Het was net of hij er niet zo'n zin meer in had. De blaadjes werden kleiner, de plant werd een stuk minder hoog en ook het woekereren werd een stuk minder. Toen het plantje vorig jaar overgroeid dreigde te worden door een wel zeer overenthousiaste Citroenmelisse, heb ik nog snel een polletje gered en in de voortuin gezet. Dit sloeg niet echt aan en verdween uiteindelijk in een tweedekeus potje met gebruikte aarde en uiteindelijk in de groencontainer. Einde pepermunt. Dacht ik.

Toen ik vanavond, net voor het donker, van het vliegveld thuiskwam en nog snel even mijn dagelijkse rondgangetje langs mijn bakken in de voortuin deed, zag ik het opeens. Precies op de plek waar vorig jaar het laatste zielige polletje Portugese Pepermunt stond voordat alles werd omgespit en de grond werd bedekt met worteldoek en bakken, precies daar, langs de rand van de bak, net daar waar het worteldoek ophield, kwamen een aantal jonge scheutjes met moeite de grond uit piepen, herkenbaar door de mij zo welbekende harige blaadjes en steeltjes.

Toen ik een klein vers blaadje in mijn handen fijn wreef en de vrijkomende geur tot mij nam, was ik weer even helemaal terug in Porto, in het achtertuintje van Bertinho en Quelinha. Precies daar waar Sebastiaan, net aangekomen, waarschijnlijk op dit moment op het balkonnetje van zijn overgrootmoeder een sigaretje staat te roken en uitkijkt op het tuintje van zijn moeder.

Veel plezier jongen. Ik ben dichterbij dan je denkt...