Niet voor de poes

Wij hebben een poes. Ze is een jaar of 7 geleden aan komen lopen en besloot toen rond te blijven hangen. Eigenlijk heet ze Minou, maar aangezien ze toch nergens naar luistert noemen wij haar meestal gewoon Poes. Vanaf dag 1 keek Poes enigszins minachtend naar de kattebak die we voor haar hadden aangeschaft en heeft sindsdien altijd haar behoefte buiten de deur gedaan. Af een toe kreeg ik wel eens een klacht van de buren, maar wanneer ik een hulpeloos gebaar maakte en begrijpend instemde met geluiden zoals 'vervelend', 'begrijpelijk' en 'irritant', stelde ik ze over het algemeen weer even tevreden zonder daadwerkelijk actie te hoeven ondernemen. Mijn leefde dan ook maar tot op een bepaalde hoogte mee, aangezien Poes altijd buiten de deur scheet en ik zelf dus geen ervaring had met de irritante gevolgen waar de buren telkens zo vol van waren.

Tot een tijdje geleden. Aan het eind van onze straat woont een kater, Pluto. De kat van een goede vriendin van ons. Deze vriendschap beperkt zich echter tot de vriendin zelf. Voor haar kat heb ik hele andere gevoelens. Pluto is een enigszins laffe kater die zijn frustraties dagelijks botviert op Poes, die naast lief vooral een beetje blasé is. Daarnaast houd Pluto van treiteren. Soms denk ik wel eens dat Pluto door een Beagle gebeten is en daar geen hondsdolheid aan heeft overgehouden, maar wel de streken die zo typisch zijn voor een Beagle.

Ze steekt regelmatig haar kop boven het raam uit om Poes tot waanzin te drijven, komt 's nachts binnen om haar bak leeg te vreten en sprietst alle hoeken van het huis vol om maar te bevestigen dat hij de baas is en dat katers ongelofelijk kunnen stinken. So far so good. Ik wordt gewoon teruggepakt op mijn eigen laconieke gedrag van de afgelopen jaren. Kan ik mee leven.

Maar sinds kort heeft Pluto het op mij gericht, nadat ik hem onlangs succesvol en zeer bevredigend uit mijn tuin wegjaagde, dit om te voorkomen dat Poes een hartverzakking kreeg en alweer een leven kwijt zou raken. In mijn Makkelijkemoestuinbakken in de voortuin staan namelijk in ieder vak 3 saté prikkers. Dit heeft tot nu toe de katten uit de buurt succesvol weerhouden mijn moestuin te gebruiken als openbaar toilet. Maar Pluto is anders. Gisterenochtend vond ik in het vak waar ik zoete franse worteltjes  had gezaaid 3 losse saté prikkers en een verse kattendrol. Ik heb de grond er omheen verwijderd, verse grond toegevoegd en de sate prikkers teruggeplaatst. Zonder bewijs beschuldig ik niemand maar daarentegen heb ik het volste recht op mijn eigen vermoedens.

Vanavond heb ik dus even een tijdje uit mijn raam staan kijken, het licht uit, op wacht voor de dader.
En ja hoor, met een tred die Jerry van Tom niet zou misstaan kwam Pluto aangelopen, verkende eerst de situatie grondig (lafaard!) en ging toen voorzichtig op de rand van de bak zitten waar hij gisteren bewijslast nummer 1 had achtergelaten. Naast de 3 saté prikkers had ik er een vierde bij gestoken dus ik dacht 'Mispoes!'. Maar niets was minder waar. Met een stijgende verbazing zag ik hoe Pluto één voor één de saté prikkers uit de zachte Makkelijkemoestuinmix werkte, af en toe zelf handig zijn bek gebruikend, en zich daarna draaiend en gravend klaarmaakte voor een nieuwe wraakbolus. Net voordat de kleine terrorist zijn kattenkwaad uit kon halen, stormde ik naar buiten en joeg met veel lawaai de kleine buurtschavuit naar huis.

Nog boos en nahijgend van de adrenaline stond ik even stil op straat. Toen zag ik mijn buurman die voor zijn raam hoogstwaarschijnlijk het hele tafereel had gadegeslagen. Het plezier en de voldane blik in zijn ogen waarmee hij naar mij zwaaide sprak boekdelen. Wraak is zoet. Zoeter nog dan franse worteltjes...

Morgen trakteer ik Pluto op saté. Met sambal.