Alles op...

Wij koken iedere dag vers. Vers brood, een verse maaltijd, vers fruit bij het ontbijt...helaas blijft er altijd iets over aan schillen, restjes eten, korstjes brood en klokhuizen. Wat groen en rauw is gaat in de compostbak, de rest bij het gft. Toch vind ik het jammer. Jammer dat er geen manier is om zonder veel extra moeite exact te weten wat je gaat gebruiken, zodat je uiteindelijk, dat wat je bereid, tot het laatste kruimeltje consumeert. Nog mooier zou het zijn als het niet uit zou maken wat je klaar maakt, omdat je alles zou kunnen hergebruiken zonder veel extra energie. Het oude brood terug in de broodbakmachine, het oude fruit terug aan de boom en de restjes groenten gewoon direct terug in de grond...

Een utopie, dacht ik. Niet helemaal. Een paar blogs terug noemde ik een link van mijn broer Joop waarin iemand beschreef hoe je oude restjes fruit en groenten weer gewoon tot leven kan wekken. Ik nam de proef op de som en waarachtig, het overgebleven stronkje bleekselderij onder in de groentenla vond niet de weg naar de composthoop, maar kreeg een plaats in een desertbakje, gevuld met een laagje water. Twee maal daags een frisse douche en voilà, na een week verscheen het eerste frisse blad op het oude stronkje...

Als ik echter het tempo waarmee de bleekselderij weer terug groeit afzet tegen het tempo waarin wij het consumeren, voorzie ik een extra aanbouw om alle stronkjes te kunnen huisvesten. Misschien kunnen we in het dorp een inzamelingsactie houden voor oud fruit en groenten die de potentie hebben om te hergroeien? Wellicht een symbiose tussen de schillenboer en de groentenman...?

Maar toch, mijn bleekselderij doet het, de ananas ligt klaar om onthoofd en herboren te worden en vanavond heb ik met buitengewoon veel toewijding en een pincetje de minuscule zaadjes uit de eindjes van een bakje Spaanse reuzenaardbeien geplukt, die ik van de week op de markt had gekocht en heel graag het eeuwige leven gun...
Toch mooi, de gedachte dat sommige dingen nooit overgaan. Behalve de winter dan...