Sprakeloos...

Ik had eigenlijk verwacht dat ik na zo'n 25 overpeinzingen over mijn voortuintje en mijn kasje wel een beetje uitgepeinsd zou zijn. Maar niets is minder waar. Iedere keer dat ik door mijn voortuintje loop of mijn kasje bezoek ben ik weer even verwonderd over wat ik nu weer zie. Misschien komt het door mijn volledige onervarenheid en is de leercurve zo stijl dat wat ik zie naar wonderen neigt...

Di weekend was ik uitgenodigd om samen met een zootje ongeregeld, dat toevallig ook deel uitmaakt van mijn vaste vriendenkring, te spelen tijdens de open dag van een kunstsmid. Ik had Jelle meegenomen, die altijd graag een potje muziek mee maakt, dan wel of niet in de juiste maat. Een oom van een vriend van een zus of iets van die strekking woonde naast de galerie in een woonwagen. Of eigenlijk meer een woonwagen die door de jaren heen uit was gebouwd tot een eengezinswoning, bestaande uit afvalmaterialen die, toegepast, uiteindelijk absoluut geen afvalmateriaal bleken te zijn. Nadat dat we de overheerlijke linzensoep waarvoor we uit werden genodigd genuttigd hadden, kregen we een rondleiding over het terrein, dat vooral gedomineerd werd door een overdaad aan dierlijk grut. Jelle was extra gemotiveerd aangezien hij die ochtend voor het eerst als 5-jarige vrijwilliger alle hang en spandiensten succesvol had weten uit te voeren bij het dierenweidje om de hoek.

Het was een overdaad aan lente in dit onverwachte paradijsje. Je struikelde over de jonge eenden, ganzen, kippen, koeien en schapen en in een stal die sinds de tweede wereld oorlog onveranderd was gebleven (zelfs de munitieblikken waaruit de wanden van de stal waren opgebouwd waren nog intact) vonden we de twee schattigste biggen die ooit hebben bestaan...

Ik merkte aan Jelle dat hij een overdosis aan dieren had meegemaakt vandaag. Alleen de dikke pad waar hij al een half uur mee liep te zeulen kon nog enigszins zijn aandacht vasthouden.
Toen liet een van de paradijsbewoners mij haar volkstuintje zie. Ik was sprakeloos. Want op het stuk land dat groter was dan mijn hele buurt stond namelijk...niets.

Ik keek haar vragend aan en zij antwoordde lachend "na zoveel jaren ervaring zijn we gestopt met voorzaaien en dingen in de grond te stoppen terwijl het weer er nog niet aan toe is. Je kunt de natuur nu eenmaal niet forceren. En doe je het toch, dan betaal je er altijd een prijs voor. Ná ijsheiligen gaat bij ons alles pas de grond in. Groeit vanzelf. Geen centje pijn.

Daar stond ik dan met mijn kasje, mijn moeizaam in het te vroege voorjaar opgekweekte zaadjes en smaakloos gevroren spinazie. Het is dus gewoon weer een kwestie van geduld...

Sprakeloos en nederig verliet ik dit paradijsje in niemandsland en liep weer naar het kunstenaarsfeestje in de echte wereld... Terwijl we aan het spelen waren merkte ik dat ik onbewust het tempo steeds meer vertraagde. Geduld is een wonderlijk iets...