Op wacht...

Ondanks dat ik gisteren laat terug was van een erg leuk optreden, ben ik vanmorgen vroeg opgestaan. Ik heb een thermoskan koffie gezet, genoeg boterhammen voor de hele dag gesmeerd, fruit, water, een tussendoortje en een camera voor als ie komt....

Want hij komt. Vandaag. De weerman zei het. Ik zei het zelf vorige week. Iedereen zegt het. Het kan ook niet anders. Het is tijd. Tijd voor de lente!

Hier zit ik op een stoel in mijn achtertuin. Precies op het plekje op de hoek van de veranda, net naast het sprokkelhout waar onze egel zijn residentie heeft. Daar komt de zon meestal het eerst op. Op dit moment is het nog bewolkt, maar met mij hebben alle vogels, knoppen en de rest van Nederland er alle vertrouwen in dat de lentezon vandaag zijn gezicht laat zien. Vandaag wordt deze koperen knapperd verantwoordelijk voor ontelbare openbarstende knoppen, diepe zuchten en kloppende harten. Hele vlinderkolonies trekken vandaag over het land om duidelijk te maken dat er geen terugweg meer mogelijk is: Vandaag begint de lente.

Straks, rond een uur of 12, verhuis ik met het spektakel mee naar de de voortuin. Dan hebben mijn plantjes in de bakken daar voor het eerst het genoegen om kennis te maken met de lentezon. Mijn camera is volgeladen en ik heb een extra accu om straks hun groeiproces vast te kunnen leggen.

Rond het late middag uur komen een aantal vrienden langs om mee te helpen met de Grote Pluk. Door de ongelofelijke energie die vandaag na al die tijd los komt kan het namelijk niet anders dat mijn voortuintje vandaag zijn achterstand in één dag wegwerkt. Ik verwacht enorme kroppen sla, suikerzoete worteltjes, sappige bietjes en openknappende bonen voordat de zon uiteindelijk in kracht afneemt en zich voorbereid om over te gaan in een heldere, lichtfrisse avond.

Na de grote pluk houden wij een enorm feestmaal van de legendarische opbrengst uit mijn voortuintje dat onvermijdelijk overgaat in een buurtbachanaal dat tot diep in de nacht duurt en comateus eindigt tussen de bakken in mijn voortuin.

Morgen, als we in de koude regen wakker worden, beschaamd en rillend onze van het lijf gerukte kleren weer aantrekken en zwijgend afscheid van elkaar nemen hopen we stiekem dat het volgend jaar weer een keer lente wordt. Want zo moet je daar mee omgaan in dit land.
Pluk de dag...