In mijn moestuin is hij een beetje de vreemde eend in de bijt. Als enige van zijn broertjes en zusje is hij niet in de kas opgekweekt, maar zo in de eigenlijk nog te koude volle grond gestopt. Lange tijd was het een klein, gedrongen scharminkel, dat zwaar onderdeed tegenover de überslanke topmodellen die, toen ze eenmaal de kas verlieten, ondersteund moesten worden omdat hun veel te lange en slanke stengels niet voldoende draagkracht boden om zelfstandig de buitenwereld te trotseren.
Maar ons lelijke eendje groeide uit tot een gespierde puber, brak genadeloos zijn wortels door het worteldoek onder mijn moestuin bakken en eigende zich alle voeding en vocht in de grond op, geen rekening houdend met de 6 zielige asperges, die de pech hadden naast hem op te moeten groeien en waarschijnlijk nog een jaar extra nodig zullen hebben om hun naam eer aan te kunnen doen. Al is het niet de hoogste zonnebloem die ik ooit heb gezien, wat stengeldikte en bloemformaat betreft overtreft hij alles wat ik ooit heb gezien. Mij Helianthus Gigantus prijkt als een eenzame torenflat boven mijn moestuintje uit, een baken in de straat, en groeit gestaag door alsof hij wil gaan wedijveren met de toekomstige van der Valktoren, hier op het nieuwe stationsplein in Lent...
Tenminste, als hij de dag overleefd... Zonet keek ik op buienradar en zag het ontij dat er aan dreigt te komen. Je voelt het aan de wind. Even nog is het verdacht stil, maar binnen nu en een uur komen Sodom en Gomorra overwaaien en zal hij zich op moeten maken voor zijn eerste grote beproeving. Ook al heb ik een oude spade schuin in de grond gestoken waar mijn reus wat steun uit kan halen, maar voor de rest zal hij zijn storm zelf moeten trotseren. Ik hoop dat de 15 cm grond waarmee hij het in mijn moestuinbak mee moet doen, voldoende zal zijn om voet bij stuk te houden...
Vele jaren geleden, toen ik met mijn ouders en mijn broer in de Pyreneeën op vakantie was, heb ik ooit mijn eigen storm meegemaakt. Het begon als een prachtige dag die plotseling verstoort werd door einde wereld achting gedonder. Op de hoge valleicamping waar we stonden zagen we de donkere wolken ineens over de bergketens rollen en onverbiddelijk onze kant op komen. Binnen een kwartier brak de hemel open en kwam er een eeuwigheid aan regen in een keer naar beneden vallen. Mijn ouders doken in hun caravan, maar mijn broer en ik zochten ons heil in ons oude Walkertentje dat iets verderop stond. Daar in die tent, tussen de klamme slaapzakken, de trekzak van mijn broer en een oude Spaanse gitaar, wachtte wij ons lot lijdzaam af. Lang hoefde we daar niet op te wachten, aangezien het geluid van de harde regen plotseling overging in het lawaai van kanonskogels die naar beneden vielen. Buiten werd het aardedonker en het flauw afhellende dak van ons oude tentje begon langzaam in te zakken onder het gewicht van reusachtige hagelstenen die naar beneden vielen. Zelfs door het lawaai heen hoorden we het geluid van duizenden pistoolschoten, veroorzaakt door de enorme ijzige stenen die diepe deuken in de daken van de auto's en caravans om ons heen sloegen. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ineens begonnen de stokken van de tent te buigen en werd het ons duidelijk dat we weg moesten wezen! Met de gitaar en de koffer van de trekzak boven ons hoofd snelden we de tent uit, vloekend en schreeuwend onder het bombardement van de grootste hagelstenen die ik ooit gezien heb. Toen we uiteindelijk in de caravan van mijn ouders, zielig wrijvend over de talloze blauwe plekken op onze rug, armen en hoofd door het raampje naar buiten keken, zagen we toen de storm langzaam overwaaide hoe een gletsjer van witte hagelstenen langzaam de tenten op de camping verzwolg, en zelf wat kleine caravans op zijn pad meesleurde. Mensen waren gewond, auto's en sleurhutten zwaar beschadigd en ons kleine tentje lag er als een in elkaargeslagen zielig hoopje stof bij. Ik voelde me bijna schuldig dat ik stiekem aan het genieten was van de doorbrekende zon die een spectaculaire lichtschuw opvoerde met de nog steeds in beweging zijnde rivier van hagelstenen... Sindsdien weet ik dat de mens met al zijn grootspraak even nietig is als het kleinste plantje dat zo af en toe de nukken van de weergoden zal moeten ondergaan.
Terwijl ik dit onder mijn veilige veranda schrijf, trekt de storm met regen-en windvlagen over Lent en geniet ik van het geweld. De bamboe raakt door de wind met zijn toppen bijna de grond, de deur van de kas klappert onder het ritme van de donderslagen en mijn potcourgette is door het geweld uitgeput over de rand van zijn balkon gaan liggen. Voor in mijn tuin, pal op de wind, staat mijn Zonnebloem als een oude zeerot aan het roer van zijn eigen bladeren, zwaar leunend op de oude spade die ik hem heb geleend om de ergste windstoten te doorstaan. Dit schip zal veilig aankomen. Eėn van de magere zonnebloemen is bezweken door een windvlaag en ligt verloren tussen de koriander en de pluksla. Geen zeebenen dus.
Als de storm straks gaat liggen, zal ik een rondje maken door mijn tuintje en de schade opnemen. Ik denk dat het mee gaat vallen. Mijn stormbloem die als een vuurtoren zijn gele gloed over mijn groentenzee uitwerpt, zal de meeste opvarenden naar een veilige haven kunnen loodsen.
Mijn buurman vroeg me laatst nog waarom ik in hemelsnaam zo'n grote zonnebloem in mijn tuin laat groeien, aangezien hij zoveel voeding van de andere planten wegnemen. Nu weet ik het. Iedere tuin heeft een beschermheer nodig. Een die geeft en neemt. Een rots in de branding, een anker voor een wilde kust. Nu ik tussen twee buien door even naar buitenloop om mijn landheer van dichtbij te bekijken, zie ik nog net hoe een klein legertje oorwurmen zijn heil zoekt onder een van zijn andere, nog droge bloembladeren. Het leven is mooi...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten