Vorige week besloot ik mijn trouwe scooter waarop ik al maanden elke dag naar Arnhem rij, weg te brengen voor een grote beurt. Vorig jaar vond ik een jongen die voor een redelijke prijs reparaties uitvoert. Ik noemde hem tot nu toe "mijn scooterboefje". Een onaangepaste, Diehard NEC supporter met een gouden hart, zwarte handen en een strafblad vol verkeerde keuzes die tegen alle goede adviezen in een eigen bedrijfje is begonnen op het industrieterrein, waar hij met een bij elkaar geraapte inboedel van minder geslaagde ex-collega's voor een zeer schappelijke prijs reparaties uitvoert, anders dan de grote gerenommeerde scooter winkels waar de teller begint te lopen bij het maken van alleen al een afspraak.
Ondanks dat het er een teringbende is, de communicatie niet altijd vlekkeloos verloopt en afspraken wel eens uit kunnen lopen, ben ik erg tevreden over ze en heb dan ook al regelmatig en enthousiast reclame voor ze gemaakt bij mijn scooterminnende vrienden. Mijn scooterboefje leeft van niets, heeft nooit geld, is altijd open en weet vaak op het gehoor al wat er aan je tweewieler mankeert...
Toen ik mijn scooter vorige week bracht, net voordat de Zomerfeesten begonnen, drukte ik hem op het hart dat ik mijn scooter echt dit weekend weer nodig had. Ik had netjes een briefje gemaakt met alle mankementen en contactgegevens. Hij keek nog even fronsend en zei 'maar vrijdag beginnen de feesten al!', maar beloofde me uiteindelijk dezelfde avond nog een prijsopgave te doen en mijn scooter echt zaterdag, op zijn laatst zondag klaar te hebben...
Toen hoorde ik niets meer. Geen telefoontje, whatsappje of sms'je. Toen ik vrijdag belde kreeg ik geen gehoor. Toen ik zaterdag belde kreeg ik een collega aan de telefoon die zei dat ze nog naar de groothandel moesten, maar dat het goed zou komen en dat ze straks terug zouden bellen. Toen ik zondag belde nam er niemand op, op maandag was het vaste nummer afgesloten en toen ik even langsreed was het hek gesloten en er geen kip te bekennen. Ik begon me een beetje zorgen te maken...
Via een omweg vond zijn mobiele nummer en kreeg ik meteen gehoor toen ik belde. Sorry sorry en ik bel je straks, hij is vanmiddag klaar. Toen ik om 6 uur nog niets gehoord had, reed ik even langs. Niets, niemand en mijn broer Joop die meereed zei een kennersblik 'Die zijn aan het feesten...'. Ik had me zo verheugd om in het weekend en vooral die avond even lekker op mijn luie retrofiets te kunnen stappen en aan het wijdverspreide feestgedruis te kunnen gaan snuffelen. In mijn opwellend doemscenario zag mijn scooterboefje zijn feestje van het jaar beleven, om zich uiteindelijk na een vrijwillge alcoholvergiftiging van een week weer te herinneren dat hij een beginnende ondernemer is en erger nog: zijn bijna enige en beste klant in de steek heeft gelaten!
Lusteloos heb ik die avond nog wat sms'jes gestuurd, maar mijn hoop op contact verdronk in het lawaai van het feestgedruis dat met vlagen over de Waal mijn achtertuin in kwam waaien...
Mijn vertrouwen had een deuk en langzaam begon het door mij toch meestal grondig de mond gesnoerde vooroordeelduiveltje langzaam terrein en gehoor te vinden. Ik had al eerder momenten met hem meegemaakt waarbij hij zijn afspraak niet na was gekomen maar later weer goed had gemaakt.
Aangezien ik de hele avond thuis was, de voordeur tegen de hitte openstond, ik laat naar bed ben gegaan en ook mijn zoon en mijn voor de feesten overgekomen dochter met hun 4 gasten vannacht thuis heb horen komen, vraag ik me af hoe scooterboefje het voor elkaar heeft gekregen om mijn scooter ongehoord langs te brengen. Als eigen vervoer heeft hij een verhoogde en opgevoerde Dodge met laadbak, die je van een kilometer afstand aan kan komen horen. Of zou hij vannacht op mijn scooter zelf naar Lent gereden zijn en over de brug gelopen zijn om verder te feesten? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik hem vanaf nu geen scooterboefje meer ga noemen, maar gewoon Dave, mijn scooterheld.
Ondanks dat het nu pas 6 uur in de ochtend is en ik na het schrijven van dit blog eigenlijk verder wilde gaan slapen, heb ik besloten om me aan te kleden, wat halve liters bier uit de ijskast te halen en deze met een bedankbriefje zo dadelijk voor zijn poort te zetten. Mijn door de hitte van gisteren slapgeslagen groentes in mijn voortuin zullen me dadelijk wel weer mistroostend nakijken als ik ze te vroeg wakker maak wanneer ik zo dadelijk wegrijd. Toch denk ik dat een groene kool, wat radijsjes en een knolselderij een té grote en onbegrepen verassing voor mijn scooterheld zouden zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten