Kruisbestuiving

 Als iemand mij tot voor kort had gevraagd hoe ik zou dacht over sex met dieren, laat staan met planten, dan zou ik moeiteloos met één woord hebben geantwoord: niet. 

Ik heb in het verleden verhalen gehoord en gezien van ezelliefde, doggystylisten, geitenneukers en kuikensexers, sporadisch zelfs een spannend vertelsel van een boom met een gat in een afgelegen dorp die opvallend vaak in de schemer bezocht werd door bronstige boerenjongens, maar verder dan dat gaat mijn vermogen tot het bedenken van seksuele handelingen met de flora en fauna om ons heen niet, tenzij het vrouwelijk is, op twee benen loopt, een goed gesprek kan voeren en mijn slechte grappen kan waarderen, al is het fake...

Toch heb ik mijzelf onlangs schuldig gemaakt aan Vegitjisme. Ik niet of dit het juiste woord is aangezien zelfs Wikipedia geen eenduidig uitsluitsel kan geven over de juiste benaming voor seksuele handelingen met planten, struiken of bomen. 

Het begon allemaal met mijn courgette planten. Al zou ik niet mogen klagen over de opbrengst van mijn tuintje en hoe mijn plantjes het over het algemeen doen, toch waren mijn courgettes een steeds grotere bron van irritaties aan het worden.. Nu ben ik zelf absoluut geen liefhebber van deze nep augurk waarbij tijdens de schepping door een of ander de goddelijke strooibus met smaak het arme plantje waarschijnlijk net heeft gemist, toch heb ik maar liefst 3 van deze gevoelige en stekelige jongens in mijn tuin en kas staan, aangezien mijn vrouw zegt dol te zijn op deze vruchten. Ik heb ze met liefde gezaaid, opgekweekt, uitgezet en water gegeven. En ik moet zelfs zeggen dat, toen de eerste prachtige gele bloemen verschenen, ik zelfs enige bewondering op kon brengen voor deze plantjes. 

Alleen bij die bloemen bleef het dan ook. De klim courgette in mijn kas woekerde alle kanten op, de gewone courgette in mijn achtertuin wist zich ondanks zijn hoge pot de slakken niet van het lijf te houden en de bol courgette in de voortuin groeide gestaag, produceerde een overproductie aan bloemen, maar verder niets... Gelukkig legde mijn broer mij uit dat courgettes vrouwelijke en mannelijke bloemen hebben. Deze gaan beide 's ochtends open, wachtend tot de middag op de vliegende stuifmeel brigade en sluiten tegen de tijd dat ik thuis kom hun kelken, om aan zich het eind van de avond vermoeid en uitgeblust los te laten en te sterven op de grond. Ik heb tientallen bloemen zien openen en sluiten en me door tientallen vruchtbeginselen lekker laten maken om vervolgens gefrustreerd te zien hoe deze net als de bloemen verschrompelden en afvielen...

Niets hielp. Meer water, minder water, extra voeding, strelen, vermanend toespreken: terwijl al mijn andere groentes zich overdadig en gewillig aan onze dagelijkse behoeftes aan vers voedsel overgaven, kwam ik bij mijn courgettes steeds weer thuis van een koude kermis. Even overwoog ik ze spontaan uit mijn leven te verwijderen, maar uiteindelijk heb ik besloten om in mijn vakantie de dagbesteding van deze plantjes eens goed te observeren. De uitkomst was wonderlijk en beangstigend: iedere dag opende mijn courgettes hun bloemen trouw in de ochtend, echter kwam er geen enkele bij, hommel, zweefvlieg of vlinder in de buurt om hun wonder te kunnen verrichten. De enkele kruisbestuiver die per ongeluk wel een poging waagde, kwam voor een gesloten deur te staan... 

Het is toch onvoorstelbaar: heb je zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsdelen aan je lijf, heb je alsnog een ander nodig om er wat mee te kunnen doen... Ik zag maar een oplossing. Eerst ben ik in de weer gegaan met de verfkwasten van Jelle, maar ook deze boden niet de verlossende daad waar de vrouwelijke bloemen naar smachtte. Uiteindelijk ben ik hardhandiger aan het werk gegaan. Zodra ik een vrouwelijke bloem open zag, plukte ik een mannelijke bloem, klaar of niet, en brak deze open.

Daar vond ik dan meestal een mooie, geel bepoederde roede die toevallig precies tussen de wulpse opening bij de stampers van de vrouwelijke bloem paste! Deze roede ragde ik dan een paar keer stevig tussen de stampers heen en weer, in de hoop eindelijk een bevruchting tot stand te brengen.

 

En zowaar. De eerste vrouwelijke bloemen die ik op deze wijze had bevrucht, verloren hun vruchtbeginsel niet meer en hun zwangere stengels begonnen langzaam op te zwellen tot sappige, groene vruchtjes. 

Vooral nu ik dit succes een aantal malen heb herhaald en meerdere courgettebloemenvrouwtjes zwanger heb geschopt, moet ik eerlijk zeggen dat er toch een zekere vorm van opwinding en sensualiteit bij mij aanwezig is tijdens deze daad. Niet dat ik van courgettes ben gaan dromen, maar toch heb ik enige schroom en onzekerheid hoe ik dit aan mijn vrouw ga uitleggen. Gelukkig was ze al dol op courgettes, dus wellicht bestaat er een opening om mijn courgettes een plekje te geven in ons privé leven. 

De afgelopen dagen heb ik mijn vrouw herhaaldelijk geattendeerd op de pracht van de bloemen en de hardheid van de sappige vruchten. Mijn zaadje is gelegd, nu maar afwachten...