Houkessen

En toen was het zover. Zijn sms'jes zeiden 'Het doet geen pijn' en 'We zijn bijna klaar'. Dat wat ik vele jaren tegen had weten te houden, had zich nu dan eindelijk toch voltrokken. Mijn oudste zoon heeft een tattoo... Geen flauw sterretje, ankertje of nietszeggend niemanddalletje, nee, deze jongen ging voor een hele onderarm aan tekst. Zijn naam. Of beter gezegd: alle namen die hij ooit van zijn vader en moeder mee heeft gekregen...

Je ben dat geworden wat iedereen die je tot nu toe heeft verzorgd en opgevoed er in heeft gestopt. En  bent nog meer geworden wie je bent door dat wat je er mee hebt gedaan. De wereld waarin je op moest groeien was roerig, onzeker, liefdevol en vol spanning. En juist dat heeft je, samen met de mengeling uit twee culturen, gevormd tot een bijzondere jongeman, die mij elke dag weer doet verbazen.

Je was altijd al hongerig... Als kleine jongen moesten we ooit de druiven uit je keel plukken omdat je niet kon stoppen met eten, je was dol op de spanning die het voetbal met zich mee bracht en op jouw manier was je altijd op zoek naar avontuur. Een jong, snelgroeiend ongeleid projectiel dat zijn aandoenlijke maar soms vermoeiende energie en onhandigheid ruimschoots wist te compenseren met zijn charme en vrolijkheid. In ons roerige gezin waarin verschillende generaties naast elkaar opgroeien ging jij op zoek naar waar je bij hoort, wat je wil en waar je in geloofd. Een weg met 7 sloten, regelmatig een nat pak, maar vol overtuiging, nieuw opgedane kennis en steeds meer zelfvertrouwen, de oude koeien achter je latend. Een weg waarlangs ook je talenten steeds duidelijker worden. 

Ik ben blij dat ik die tatoeage zolang tegen heb kunnen houden. Je overtuigingskracht was bewonderenswaardig, maar kon het lange tijd niet winnen van de meester. Eerst dacht ik dat je alleen een tattoo wilde laten zetten omdat je het mooi vond, omdat anderen er ook een hadden, om stoer te zijn of om ergens bij te horen. En misschien was dit allemaal ook zo. Maar nu je ouder bent zie ik dat er meer is... 

Het is een mijlpaal in je leven, een boei in je wilde zee om de weg die je tot nu toe af hebt gelegd terug te kunnen vinden en je te herinneren aan wat je wilde vergeten, wat je hebt vergeven, waar je vandaan komt en waar je trots op bent. Sebastiaan Alves Pimenta Dominques Ribeiro Houkes. Een verzameling namen uit twee culturen die staan voor een encyclopedie aan avonturen, levenservaringen, kennis, karaktereigenschappen en levenskracht. Met het dragen van deze namen neem je ook de verantwoordelijkheid om erachter te komen wie al jou voorgangers op deze familielijn waren, waar ze voor stonden, vandaan kwamen, wat ze deden en waar ze in geloofden. Wie zijn die namen die jou hebben gemaakt tot wat je bent....?

De laatste naam is van mij, van mijn vader en zijn vader. En alle vaders daarvoor. Nu is hij van jou. Verzorg hem goed. Koester hem en geef hem je eigen plek in deze wereld. Een wereld die genoeg plek biedt voor al jou namen. En ik ben trots dat een stukje van mij op jouw arm mee mag reizen en deel uit mag maken van alle avonturen die je nog op je pad tegen gaat komen...

Buiten is het snoeiheet, mijn boontjes staan er ietwat verdort bij en vooral mijn peultjes lopen op hun eind. Peultjes hebben altijd een speciale plek in mijn hart gehad. Vroeger, thuis, werden ze Houkessen genoemd, vanwege hun vorm. Een Houkes was een platte boot, waarop in het noorden van het land de turf over de ondiepe sloten werd vervoerd. Hans Houkes. Ik heb in ieder geval al een groentesoort op mijn naam staan. Een oude vriend van mij uit Portugal heeft ooit mijn volledige naam vertaald in het Portugees. Johannes Wilhelmus Maria Houkes werd Joaõ Maria Guilerm feijaõ Verde. Klinkt goed toch? Zal ik dan zelf toch ook...? Nah, sommige dingen moet je aan de jeugd overlaten...