Soms weet ik het niet meer. Waar moet ik me druk over maken? Soms lijken problemen zó klein dat ze de moeite niet waard zijn om je druk over te maken, soms zijn ze zo groot dat je je er met je gevoel geen grip op lijkt te krijgen. Ieder voorgelegd probleem levert steevast de volgende vraag op: kan ik er iets aan doen? De metafoor van de vlindervleugelslag die aan de andere kant van de wereld een orkaan ontketend klinkt wellicht hoopvol, maar is vaak te abstract om het effect in het dagelijkse leven zelf te zien en toe te passen...
Maar ik denk dat iedere goedbedoelde vleugelslag zijn waarde heeft, hoe klein het briesje ook is dat het veroorzaakt. Iedere inspiratie, opgedaan in een terloops gesprek, een hopje van het hart bij een welgemeende glimlach, een vluchtige aanraking uit genegenheid of het stotterende enthousiasme van een kind: al dit draagt bij aan een betere wereld. Bij iedere actie, hoe gruwelijk, beschadigend of onbegrijpelijk ook heb je iedere keer weer een keus hoe je reageert.
Toen afgelopen week hier in Lent het Huis van de Toekomst in de hens ging, een initiatief om voor €0,00 een huis te bouwen van afval, zakte bij mij even de broek af. Twee weken voor de officiële opening vond iemand, om wat voor reden dan ook, dat dit huis er niet meer moest zijn. Je zou het vertrouwen in de plaatselijke mens zo kunnen verliezen. De bouwers zelf besloten anders. Het project was geslaagd. Met of zonder huis. De opening gaat door en de initiatiefnemers gaan gewoon gebruik maken van de vergunning die ze nog voor twee jaar hebben. Respect.
Zonder geloof ben je nergens. Zonder overtuiging of hoop op beter, al is het voor een ander, kan net zo goed het licht voor altijd uitgaan. De lol en energie die je ergens insteekt is vele malen meer waard dan het uiteindelijke resultaat van je inspanning...
Vandaag had ik persoonlijke misère die me de wereld om me heen even deed vergeten. Een ontstoken tand, de bijbehorende wortelkanaalbehandeling en een tot overmaat van ramp pijnlijke vastzittende spier in mijn nek maakte me even tot de zieligste man ter wereld. Wat nou schalie gas? Wat nou gifgas? Wat nou dooie bijen? Een enkele tijdelijke tegenslag gooide me zo van het geloof af dat ik zelf met mijn zielige lijf ook maar iets zou kunnen betekenen voor deze wereld. Maar toen ik vanavond met behulp van wat flinke pijnstillende jongens de 'onderzoekersspeurtocht' aan het uitzetten was die we tijdens het verlate kinderfeestje van Jelle morgen gaan ondernemen, verwonderde ik me weer over hoe mooi de wereld op de vierkante centimeter is...
"Hoe verspreidt een paardebloem zijn zaden?". "Waarom deelt de pauw in het dierenweidje zijn prachtige vleugels met ons?". "Waarom knipt de buurman zijn buxus in de vorm van een zwaan?". Stuk voor stuk onbeduidende vragen waarvan de antwoorden niet belangrijk zijn, maar die de kinderen wel het besef meegeven dat het altijd ergens om gaat. Altijd.
Misschien is het omdat ik even geen pijn meer heb. Of omdat ik een beetje licht ben in mijn hoofd van de pijnstillers. Maar ineens vind ik de wereld weer prachtig. Ik hoef maar om me heen te kijken om te zien dat alle ellende, angst en nutteloze sensatie waar de media mij iedere dag mee bombardeert, duizendmaal gecompenseerd wordt door de simpele schoonheid van een paardebloem die op het punt staat zijn zaden de wereld in te blazen, of die ene rijpe tomaat die speciaal voor mij zijn best heeft gedaan om op te vallen...
Noem me een dromer. Noem me naïef. Noem me wat je wilt. Maar ik weet het weer: de wereld is prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten