Daarna krijg ik altijd spijt... Ik krijg altijd een nare verstopping van die plakkerige zoetzoute troep, en het duurt minstens een paar dagen voordat mijn darmflora enigszins hersteld is van deze sporadische suiker en salmiak aanvallen. Ik ben er dan ook voor een lange tijd weer helemaal klaar mee...
Op mijn 23e was ik er ook helemaal klaar mee. Niet met mijn periodieke dropverslaving die ook toen al af en toe de kop opstak, nee, ik was werkelijk klaar met alles. Mijn baan, mijn vrienden, de liefde, Nijmegen en het leven in het algemeen. Ik wilde weg van alles en door stom toeval kon ik met mijn vriend Gijs een jaar naar Sint Maarten om daar in een spiksplinternieuw resort het muzikale voorprogramma te gaan verzorgen van Roberto Jacketti en de Scooters, die even een jaartje wilde uitbuiten van hun succesvolle maar vermoeiende Russia Tour. Gratis wonen, eten, drinken, 4 avonden een uurtje spelen en verder met een gratis scootertje op het eiland rondtuffen. Het leek me wel wat! Helaas duurde het nog een aantal maanden voordat ik weg kon en ik wilde geen minuut langer meer in Nederland blijven. Toen ik op een feestje in contact kwam met Fransisco Sea, een Portugees met een leuk bandje die in Nederland op tournee waren en waar ik daarna een paar keer de eer had om als gast muzikant mee te doen, waren mijn overbruggingsmaanden al snel ingevuld...
Ik verkocht al mijn spullen, deed mijn kamer van de hand, gaf mijn ouders een kus en vertrok met slechts wat instrumenten en een schijntje aan zakgeld met het eerste vliegtuig naar Portugal. Warm ontvangen zakte ik samen met Fransrsco Sea e a sua Banda langzaam van Porto af naar het midden van het prachtige Portugese land...
Mijn eerste indruk van de Portugezen was dat het lieve, betrokken melancholisten zijn die het langdurig doorkauwen over hetzelfde onderwerp tot pure kunst hebben verheven en de rest van hun tijd besteden aan gaan eten, eten, en net gegeten hebben. En dan nog het liefst terwijl ze hier uitgebreid over praten, discussiëren en evalueren. Niet dat ik veel probleem met al dat eten had. Naast het feit dat het veel, vaak en meestal gratis was, was het ook nog eens vaak erg lekker.
Vooral die kleine, verse, witte Portugese broodjes bij het ontbijt, de lunch, het middageten, het avondeten en de late snack hadden op mij een magisch effect met een hoog drop gehalte. Ik vrat me er helemaal klem aan, ondanks de lacherige waarschuwingen die ik her en der kreeg. Ze hadden namelijk ook hetzelfde bijeffect als drop. Het fijngekauwde spul hoopte zich namelijk als stopverf op in je darmen en zorgde bij overmatige consumptie tot verstoppingen waar een overspannen bever nog jaloers op zou zijn...
Eerst had ik het nog niet zo door, maar toen mijn dagelijkse gezonde stoelgang van het ene op het andere moment stilviel en de drang waaraan ik na drie dagen onthouding wel wilde toegeven, maar niet kon, veranderde langzamerhand in pure wanhoop. En het eten ging gewoon door. 'S ochtends een uitgebreid ontbijt met spek en bonen, 's middags een royale warme maaltijd met gekookt spek en zeevruchten, aardappels en groene kool en 's avonds een 6 gangen diner bij alweer een familielid van een van de bandleden die het wel bijzonder vond een Hollander te eten te krijgen en zich voor een heel weeshuis uit had lopen sloven in de keuken. Ik heb heel lang gedacht dat ik de eerste woorden die ik in het Portugees leerde: "Nao, obrigado" gewoon slecht uitsprak, maar later bleek dat "Nee bedankt" weliswaar in de Portugese van Dale gewoon beschreven staat, maar in het dagelijks jargon niet voorkomt, of minstens straal wordt genegeerd. Portugezen zijn meesters in het liefdevol opdringen van hun verstikkende beleefdheid. Alleen Oekraïners kunnen dit nog dwingender...
Nu 'nee' zeggen tegen eten niet mogelijk was en 'ja' zeggen lichaamstechnisch gewoonweg een onmogelijkheid werd, moest ik snel iets verzinnen voor mijn tot nu toe angstvallig verzwegen probleem. Wat er in ging moest er nu eenmaal ook weer uit en wat er in een paar dagen in was gegaan was zich langzaam in mijn lichaam aan het ophopen op plaatsen die daar nooit voor bedoeld waren geweest. Ik zocht mijn heil in het slikken van pure olijfolie, constipatie pillen van inferieure afkomst en heel, heel veel geduld en wishful thinking op ieder toilet dat zich op mijn rondreis aanbood. Helaas was er op een enkel sporadisch zwart betonnen keuteltje na geen verlossing in zicht...
Toen ik uiteindelijk echt ziek werd en mijn Portugese vrienden zich bezorgd begonnen te maken over mijn afnemende eetlust, gooide ik mijn probleem in de groep. We waren net onderweg naar een optreden in de buurt van Bareiro, en vriend Francisco besloot een tussenstop te maken in een klein dorpje waar een oude tante van hem woonde. Toen we aankwamen bij het oude, vervallen huisje van zijn tante, vonden we haar, haar vriendinnen en een 6-tal blote bruine baby's van diverse dochters die op het land aan het werk waren. Met ieder een kind op schoot waren ze druk doende met het verwerken van de zomergroentes die ingemaakt werden voor de winter. Terwijl Fransisco mijn probleem aan zijn tante probeerde voor te leggen, werd hij overstemd door het gekrijs van de baby die bij haar op schoot lag. Ze masseerde even zijn buikje, maar toen dit geen baat had nam ze onvervaard een smal sprietje van een Portugese zomerspruit, trok de spruitjes eraf, smeerde het in met een scheut olijfolie die klaar stond voor de de inmaak en ragde zonder pardon het takje een paar keer heen en weer in baby's poepgaatje. Met een kort gilletje kwam alles wat de baby zo ongelukkig maakte met een warm stroompje op haar werkschort terecht. De baby keek me gelukzalig aan en de tante reikte me met een veelbelovende uitdrukking op haar gezicht een vers spruitentwijgje aan, samen met de fles olijfolie. Ik moest even slikken bij de gedachte aan wat zou gaan komen...
Ik zal verder niet in detail treden over de grootste verlossing die ik ooit in mijn leven ervaren heb, maar ik kan wel zeggen dat de term 'Spruitenlucht' voor mij altijd een hele andere betekenis zal blijven houden dan die welke andere mensen er aan wensen te geven...
Van die tournee met Jacketto is het nooit wat geworden, maar bij de onverwachtse wendingen die het vervolg van mijn reis met zich mee zou brengen verbleekte dit nooit meegemaakte avontuur bij voorbaat in het niet...
Toen ik vanavond met pijn in mijn buik van de dropjes en de winegums nog even een rondje door mijn voortuin maakte, viel me op dat mijn zomerspruiten bijna klaar zijn voor de oogst. Alhoewel hun stengels vele malen dikker zijn dan het bevrijdende Portugese sprietje, ervaar ik toch een soort van veilig gevoel, in de wetenschap dat als het echt weer uit de hand loopt, de opluchting eerder voorhanden is dan toen. Je weet tenslotte maar nooit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten