Vergelijk het met werk en hobby's. Hoe leuk of vervelend werk soms ook is, het voorziet je in je dagelijks bestaan. Hobby's daarentegen verrijken het leven, maar maken nooit onderdeel uit van de basis. En maak je van je hobby je werk, dan heb je al snel weer een nieuwe hobby nodig, aangezien afwisseling nu eenmaal een van de eerste levensbehoefte is. In ieder geval bij mij. Ik heb nog nooit in mijn leven maar één ding gedaan. Dwars door opleidingen, werk en relaties heen hebben bij mij altijd verschillende wilde projecten gelopen die mij vaak van het verstandige pad afleidde, maar nog vaker ervoor zorgde dat ik het leven geïnspireerd en met enthousiasme tegemoet kon treden.
Mijn ontelbare loopbanen liepen in het verleden altijd stuk op verveling, te weinig uitdaging of de bijbehorende rompslomp die ik het liefst uit de weg wilde gaan. Steeds weer dook ik enthousiast in een nieuw avontuur, zoog de mogelijkheden en kennis als een spons in me op, om me een tijd later verveeld weer om te draaien, op zoek naar een nieuw avontuur. Ik kon soms jaloers kijken naar personen die zich een leven lang gewoon aan één ding houden. Gelovigen die zich volgzaam ophangen aan de wetten van de kerk, rastamannen die hun jeukende dreadlocks trouw tot in hun graf dragen en dag in dag uit naar dezelfde muziek luisteren, grijze mannen in grijze pakken die iedere dag maar weer de in mijn ogen nietszeggende kantoorbaan vervullen: allen stralen ze een soort berusting uit... Een levensprefix die me vroeger aan de ene kant afstootte, maar waar ik met een schuin oog soms ook stiekem naar verlangde....
Maar een mens wordt ouder. Na de nodige meer en minder geslaagde zoektochten kreeg ook ik uiteindelijk behoefte aan zekerheid en vond deze net als vele in een steady job. Mijn vele hobby's trokken nog een tijd lang touw met mijn nieuw verworven vaste basis, maar uiteindelijk verloren ze het van de stevige hakken in de grond. Grote projecten werden kleiner, doelen werden bijgesteld en een tijd genoot ik van de rust en eenvoud van een vaste basis. Het leven op zich is soms al gecompliceerd genoeg...
Tot voor kort. Mijn Makkelijke Moestuintje dat me zoveel rust en duidelijkheid n mijn dagelijks bestaan en gedachten bood, zorgt langzamerhand weer voor een wildgroei in mijn gedachten en fantasieën. Het is de basis van mijn denkstijl geworden en er ontwikkeld zich een passie in me die ik lang niet heb gevoeld. Wat nu? Moet ik me overgeven aan die ouwe vos in me die zijn wilde haren ineens weer tegen de richting in wil strijken? Moet ik de veilige marge waarin mijn nevenactiviteiten zich al die tijd bevinden loslaten, mijn knapzak pakken, van de weg aflopen en die hoge berg die in de verte steeds dichterbij komt gaan beklimmen?
Ik heb besloten dat ik niet hoef te kiezen. De wilde haren van die vos hoeven zijn blik niet persé te belemmeren en als ik iets verder doorloop hoef ik niet over de ruwe vlakte maar vind ik gewoon een geplaveide weg die mijn weg naar de hoge top een stuk eenvoudiger maakt. Je kunt best even wat meer appels aan je takken hebben hangen, zolang je maar niet bezwijkt onder hun gewicht...
Morgen maak ik aardappels klaar. Nog steeds een vertrouwde en beproefde basis voor de dagelijkse maaltijd. Daarna ga ik midden in mijn tuintje staan. Met een blinddoek om. Dan ga ik als een wilde om me heen te plukken en kijk pas wat ik geoogst heb als ik weer in de keuken sta. Lijkt me een prima avontuur om voorzichtig weer mee te beginnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten