Komkommertijd

Ik zit met een dilemma. Door de combinatie van warme zomerdagen die zelfs mijn meest doorwinterde groenten bijna tot het smeltpunt brachten, een stevige storm, twee feesten waarvoor mijn tuintje behoorlijk is leeggeroofd en de kater van de buren die steevast mijn versgezaaide bakken volpist waardoor er een tijdlang niets groeit, is mijn groentetuintje in een midlifecrisis geraakt. Natuurlijk groeit er nog volop Nieuw Zeelandse spinazie, zijn er nog wat boontjes en een enkele kool, maar de rest is of nog in de maak, of bijna op zijn end...

Gewend geraakt aan de overvloed van de lente maanden zit mijn gezin nu ineens mokkend aan tafel bij de schaarse en eenzijdige opbrengst van de afgelopen week. De meegesmokkelde tuinbonen, wortels en sperzieboontjes die ik weggemoffeld onder de boodschappen van mijn vrouw vond waren een steek in het hart, maar begrijpelijk... De tomaten zijn weliswaar al lekker aan het rijpen en gelukkig heb ik twee zwangere courgettes, maar het houd niet over... En bij de Welkoop kwam ik gisteren bedrogen uit toen ik besefte dat de laatste, miezerige voorgekweekte scharminkels die ze nog hadden staan niet de snelgroeiende aanvulling op mijn slinkende groentenpallet zouden gaan worden...

De vanzelfsprekendheid en de hoogmoed waarmee ik de afgelopen maanden door mijn tuintje schreed terwijl ik uit een overdaad aan verschillende groenten kon kiezen, is omgeslagen in een wanhopige speurtocht naar eetbaar spul. Als het nieuwgezaaide spul niet snel aanslaat zal ik binnenkort zelfs de prille ingevroren wintervoorraad al aan moeten gaan spreken. 

Ben ik te gretig geweest? Heb ik verkeerd gepland of is het gewoon de pech die voortvloeide uit een samenloop van omstandigheden? En waarom is het mij de eer te na om net als miljoenen anderen gewoon mijn groenten uit de winkel te halen?

Ongemerkt is de onschuldige passie voor mijn voortuintje blijkbaar omgeslagen in een fanatisme die je ook terug vindt bij sportvissers, aquariumliefhebbers, bodybuilders en muntenverzamelaars. Deze ongezonde combinatie van hebberigheid, perfectionisme en hoogwaan doet me fronsend in de spiegel naar mijzelf kijken en me beseffen dat hetgeen wat ik pretendeerde aan levenswaarde uit mijn tuintje te halen, mij nu hierin juist blijkt te belemmeren...

Het wordt hoog tijd dat ik mezelf ontslaaf van mijn hobby! Ik heb mijn plantjes blijkbaar teveel verwend. De dagelijkse aandacht, het lauwe regenwater, het verwijderen van hun dorre blaadjes en het verwennen met verse compost heeft mijn harde werkers veranderd in luie donders, die hun plekje in mijn tuin maar als vanzelfsprekend nemen! Het is genoeg! Ik ga een voorbeeld nemen aan mijn schoonzus, die haar plantjes in het voorjaar in de koude grond stopt en het verder zelf maar uit laat zoeken! Geen verwennerij meer! Ze zoeken het maar mooi even uit met z'n allen... Wat denken ze wel! 

Morgen neem ik revanche. Ik bak friet uit de diepvries. Grill er een lekker biefstukje bij met champignons. zonder groenten! Dat alles gaan ik buiten opeten. midden in de voortuin. En dat houd ik vervolgens twee weken vol. Zullen wij eens zien hoe hard ze gaan groeien en wie het hardst gaat roepen om geplukt te worden...