Ik heb al mijn leven lang last van 'projectjes'. Kleine interesses die uitgroeien tot kortstondige obsessies waarbij ik me in sneltreinvaart iets meester probeerde te maken, alles over een onderwerp wilde weten of een bouwplan in mijn hoofd zo snel mogelijk wilde uitvoeren. Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat ik tijdens deze aan autisme grenzende periodes alle andere bezigheden, verplichtingen en noodzakelijke sociale vaardigheden laat varen...
Ik kon als kind al uren dagdromen over het bouwen van een Zeppelin van lolliestokjes. Ik bouwde met het zweet op mijn jonge voorhoofd in een middag een Eiffeltoren van Legorails, sloopte de stofzuiger van mijn moeder en de oude fiets van mijn broer om er een hovercraft van te maken en kon uren op zolder zitten prutsen om een werkende Theremin van een oude transistor radio in elkaar te verzinnen. poppenkastpoppen, boemerangs, lichtorgels, doedelzakken en verborgen microfoons om mijn broer en zijn vriendin af te luisteren: Als ik iets in mijn kop had moest het er uit. Vaak tot frustratie van mijn omgeving, omdat ik tijdens deze eurekamomenten absoluut niet meer aanspreekbaar was en een enorme teringbende veroorzaakte. Was het project klaar, dan liet ik het trots zien en brak het af, gooide het weg of vergat het gewoonweg, omdat er al weer een nieuw, idioot idee opborrelde...
Sommige mensen noemen mij autodidact, ikzelf betitel het liever als 'net zo lang doorgaan tot je het snapt'. De meeste van deze tijdelijke interresses gaan van zelf weer naar een tijdje weg, sommige zijn mijn hele leven blijven hangen. Ik maak nog steeds ocarina's en muziek en sinds een jaar is mijn tuintje erbij gekomen. Van het laatste weet ik nu al dat het een blijvertje is. Nu ik wat ouder ben heb ik mijn 'projectjes' een stuk beter in de smiezen, maar zo af en toe word ik nog wel eens door een onverwacht obsessief momentje overvallen.
Laatst bood iemand mij een oude, antieke caravan aan. De afgelopen jaren waren we regelmatig op pad geweest met de oude camper van een goede vriend, maar helaas was het oude baasje te slecht geworden om er nog veilig mee de weg op te gaan. Een tent is leuk, maar steeds nog lonkt mij het zwerven op wielen, of het er nu 2 of 4 zijn... Toen mijn interesse voor die oude caravan gewekt was, sloeg het bijbehorende 'project' in als een bom. Ik kon aan niets anders meer denken. Ik ging alles lezen over het type, ik nam alle tips en tricks over opknappen gretig in me op en binnen een avond wist ik alles wat er over die desbetreffende retrocaravan te weten viel. Ik telde de dagen af tot de dag dat ik hem op kon komen halen. Ik werd er zelfs helemaal onrustig van. Ik wilde het liefst de dag nadat ie voor mijn deur zou staan al een paar dagen op pad...
Tot de eigenaar belde. Ze konden geen afstand doen van het geval. Teveel jeugdherinneringen. De koop ging niet door. De leegte en de teleurstelling die volgde kreeg maar weinig tijd om zich te nestelen, want uit puur schuld gevoel was de eigenaar van de door mij beloofde caravan al op zoek gegaan naar een waardige vervanger en had deze zowaar gevonden. Via marktplaats deed ik meteen een bod en zowaar: mijn nieuwe obsessie op wielen werd voor me gereserveerd. Ik moest en zou die caravan hebben!
Weer kon ik bijna niet meer slapen van de gedachte aan het hebben van een eigen caravan. Tot ook deze eigenaar gisteren, de dag voordat ik hem in Rotterdam op zou gaan halen, belde. Haar dochter kon geen afstand doen van hun mobiele nestje. Teveel jeugdherinneringen... De koop ging niet door.
Die avond ben ik verwoed en gefrustreerd op zoek gegaan naar een nieuwe caravan. Uiteindelijk vond ik de sleurhut van mijn dromen, nog veel mooier dan die twee die aan mijn neus voorbij waren gegaan: een antieke Constructam Condor uit 1969. Helaas lag deze lag financieel buiten mijn bereik en vergde bovendien behoorlijk wat opknapwerk. Het zou een enorm 'project' gaan worden...
Vroeger zou ik direct de verkeerde keus gemaakt hebben, maar nu, op zekere leeftijd, lukte het me gelukkig om dit 'project' voorlopig te parkeren. En eigenlijk was ik opgelucht dat het caravanavontuur langzaam uit mijn systeem kroop en me weer ruimte gaf voor het echte leven...
Vanmorgen liep ik met Jelle door mijn tuintje om een appel en aardbeien te plukken voor school. Toen ik rond me heen keek besefte ik weer wat ik allemaal al had. Mijn kasje, mijn veranda, mijn zelfgemetselde openhaard, mijn groentetuintje met mijn eindelijk puberende courgettes waar ik zoveel werk aan had gehad: het bleek veel meer te zijn dat alles wat ik me ooit zou kunnen wensen. En toen we na het fietsen de school inliepen en Jelle met zijn kleine handje de mijne pakte en me alleraardigste glimlach gaf, besefte ik weer dat sommige 'projectjes' meer dan genoeg voldoening geven voor een heel mensenleven. Met een steek in mijn hart besefte ik dat ook aan dat kleine, naar onvoorwaardelijke liefde en veiligheid zoekende handje ooit een einde komt. Uiteindelijk worden alle kleine koters groter, zelfstandigers en steeds minder handbehoevig...
Soms ben je bang iets zo erg te moeten missen, dat je bijna zo wensen dat je het niet had zodat je het niet zo erg zou hoeven te missen als je het nooit had gehad. Maar dat is een heel ander verhaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten