Zelf denk ik dat de zomer zich zo lang mogelijk uit heeft weten te strekken totdat het onaards leuke Kaaij festival onder de Waalbrug eindelijk zijn deuren sloot, maar toen was het ook echt gedaan. De sluizen gingen open en alle in de zomer opgespaarde regen komt nu met bakken de hemel uit...
Mijn meeste groenten in de voortuin lijken nog weinig last te hebben van de regen. Er valt volop te oogsten, de kool groeit als zichzelf en ik heb eigenlijk geen omkijken naar mijn Makkelijke Moestuin, precies zoals de bedoeling was. Al mijn watergevoelige plantjes staan in de kas en terwijl de tuininboedel onderhand wegdrijft met al die regen, staan mijn tomaten in de kas regelmatig te snakken naar een drupje vocht, aangezien het in de kas niet regent en ik met dit natte weer een stuk minder buitenkom.
Toch word ik een beetje melancholisch van het vooruitzicht op de herfst en wat daarna komt. Dit eerste moestuin jaar was een waar avontuur voor me dat zich dagelijks voor mijn neus afspeelde. Natuurlijk blijven er in de herfst en de winter een paar verdwaalde kolen en een paar sprietjes spinazie over, maar binnen niet al te lange tijd zijn mijn bakken leeg, gaan de luiken dicht, gaat het slot erop en is mijn Makkelijke Moestuin Avontuur voor de komende maanden afgelopen. Geen zaadjes, geen zaailingen, geen stekjes uit de grond kijken en geen tegendraadse courgettes meer...
Maar hoe ga ik nu voorkomen dat ik geen compostnatale depressie krijg? Hoe ga ik zonder mijn groengoed gelukkig de winter doorkomen? Mijn vriezer herbergt slechts een beperkt aantal zakken diepgevroren eigen kweek en mijn voorraad venkel-brocollisoep is al aardig geslonken. Ik ben al stiekem afscheid aan het nemen van mijn laatste aardbeien, de appels aan mijn boompje en ook al zit ik midden in de bonen, toch kijk ik nu al met weemoed terug aan het groentenbachanaal in het begin van de zomer.
Toch ben ik niet van plan het seizoen te gaan rekken. Al heb ik een kasje, ik ga niet, net als afgelopen voorjaar, een schaliegasboringen goedpratende hoeveelheid elektriciteit verstoken om 2 zielige Chinese kolen en 6 taaie winterspinazie plantjes in leven te houden. Koude kas is koude kas en wat nu buiten staat en echt niet tegen de vrieskoude kan mag zich gelukkig prijzen met die paar graden verschil als ze mijn kasje in mogen. Geen verwennerij, dan hadden ze maar ergens anders moeten landen als zaadje...
Ik ben wel een beetje huiverig voor mijn eigen karakter. Soms lijk ik een beetje op een kater die een muis heeft gevangen en er net zolang mee speelt tot het arme beestje niet meer beweegt. Daarna wordt het direct door de moordenaar vergeten en achtergelaten om langzaam en eenzaam te creperen. Zou het zo ook gaan met mijn groentetuintje? Zou ook ik als een onverschillige valse kater mijn aardbeien en andere overwinteraars aan hun lot overlaten? Ze uiteindelijk ondankbaar en uitgedroogd op de composthoop smijten om het jaar daarop weer even leuk nieuwe slachtoffertjes aan te schaffen die de wreedheid van hun nieuwe baasje nog niet kunnen bevroeden?
Waarschijnlijk wel, alhoewel de meeste groenten die in mijn tuintjes staan mij helemaal niet nodig hebben. Als ze dood willen gaan gaan ze toch wel dood, als ze vruchten willen dragen zijn ze daar helemaal zelf verantwoordelijk voor en als ze besluiten om na de winter hun gezicht Weer te laten zien zijn ze meer dan welkom.
Ik heb een paar dingen geleerd deze zomer:
1. Je kunt groenten niet de grond uitkijken, al vermoed ik dat ze al die aandacht best leuk vinden, mijn tomaten gaan er in ieder geval mooi rood van blozen.
2. Als je meer aandacht gaat besteden aan je tuin dan aan je vrouw en kinderen ben je verkeerd bezig. In een gelukkig gezin worden groentes namelijk met meer liefde klaargemaakt. En dat proef je!
3. De helft van wat je in je tuin hebt staan lust je niet eens of wordt vergeten. Volgend jaar dus geen Tatsoi meer maar wel een driedubbel aantal aardbeien.
4. Makkelijke Moestuiners kunnen als bijzonder irritant ervaren worden. Er zijn maar weinig fanaten op de wereld die zoveel tijd stoppen in het vertellen over iets dat volgens hun nauwelijks tijd kost. Een soort salontuiniers dus. Veel lullen, niet spitten.
Ik ga nog even volop genieten van mijn moestuintje de komende maand. Wat de onderwerpen gaan worden van deze blog als er een tijdlang weinig gebeurt in mijn tuin, weet ik nog niet. Misschien ga ik jullie wel lastig vallen met hele andere dingen. Misschien ga ik mijmeren over wat ooit was of doe ik een special over wintergroenten en wintertenen. Dit muisje spartelt voorlopig nog wel even...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten