Stadse Fratsen

Mijn dag begint 's ochtends steevast met een kop koffie, een shaggie en Social Media, buiten op de veranda. In plaats van rondom me heen te kijken met een gezonde zelfgebakken boterham en een kop verse thee terwijl ik de frisse buitenlucht in adem, vergiftig ik mijzelf met cafeïne, nicotine en allerlei informatie die door zou moeten gaan voor geestverruimend nieuws, maar meestal niet verderkomt dan nietszeggend nieuwsarm geruis van anderen over anderen dat net zoals mijn andere verslavingen niets toevoegd aan het hier en nu...

Diezelfde honger naar het leven van anderen ken ik nog goed uit de tijd dat ik bij mijn ouders in het dorp woonde. Er waren nog geen mobiele telefoons, Facebook of Twitter, maar in het dorp bestonden andere systemen om aan je informatie te komen. De behoefte om het eigen lege leven te vullen met dat wat een ander wel durft of meemaakt werdt intensief gevoed door de vele koffiekransjes, babbeltjes op straat, kletspraatjes bij de bakker en sterke taal aan de bar van één van de drie kroegen. Stootte je aan het begin van de straat je teen, dan had je aan het eind van de straat al minstens je been gebroken. En dankzij de, in die tijd populaire 27 MC bakjes, rukten, al voordat 's nachts de brandweer op de hoogte was, hele volksstammen in pyama's, dusters en in de haast aangetrokken slippers op fiets, driewielers, brommers en tractoren uit om als eerste het warme spektakel te kunnen bewonderen. Een stevige fik, zonder dat de brandweer nog in de weg liep, was het mooiste dat er was...

Mijn ouders dachten ooit een leuke grap uit te halen door voor de grap een middaglang een bordje "te koop" in de tuin te zetten. Toen als olie op het vuur ook nog mijn moeder met mijn buurman de kroeg binnen liep, en pas veel later pas mijn vader met de buurvrouw, had het dorp genoeg materiaal om nog maanden later met de meest fantastische verhalen over partnerruil, communes en dubbele scheidingen op de proppen te komen. Er werdt altijd over je gepraat en maar zelden werdt opgedane kennis bij jou persoonlijk geverifieerd. Er waren dan ook best veel ongelukkigen die door een in het leven geroepen roddel hun leven lang bestempeld waren met een vooroordeel. Deze paria's hadden behoorlijk moeite om zich sociaal staande te houden tussen de kaken van de beschermende, maar wurgende en soms dodelijke dorpse roddeltang. Veel jongeren trokken weg uit het dorp, op zoek naar vrijheid. Andere voelden zich juist veilig in deze omgeving en maakten volop deel uit van deze pre-digitale blaatcultuur.

Toch zou je denken dat met de huidige sociale media cultuur, waar de meeste mensen actief deelnemen aan het delen van informatie over zichzelf en anderen en waarbij men ook direct kan reageren op dan wel niet positieve reacties hierop, dat het voorheen achterbakse karakter van dit dorp langzaam zou overgaan in een soort van harde openheid, waar iedereen een eerlijke kans krijgt om zowel dader als slachtoffer te zijn. Niets is helaas minder waar. De nieuwste tactiek om een ander af te zeiken, zwart te maken of te veroordelen op basis van gebakken lucht is de betreffende pispaal simpelweg te negeren, te blokkeren of dood te zwijgen op diezelfde Social Media. Samen iemand digitaal vleugellam maken blijkt nog leuker te zijn dan die goeie ouderwetse stevige fik in het huis van een ander...

Nu is mijn zus als laatste Houkes uit het dorp vertrokken. alleen mijn ouders liggen in hun graf nog na te genieten van de fijne tijd die ze in dit dorp gehad hebben tijdens de streken die ze uitgehaald hebben om het roddelvuurtje aan te wakkeren. Zij wisten zich als stadse import van jaren geleden staande te houden in dit dorp, ondanks dat het ook hun vaak moeilijk werd gemaakt. Tijdens de verhuizing afgelopen week dacht ik met gemengde weemoed terug aan mijn krantenwijk langs de prachtige dijk, de struinpartijen door de polder, maar ook aan de nimmer aflatende pestpartijen op school, de eenzame speelmiddagen op zolder en de opluchting toen ik uit het dorp vertrok. Een dorp waar iedereen je groet op straat, maar waarbij je nooit wist wie zijn groet werkelijk meende...

Vandaag zie ik mijn buurman door het raam weer eens bedenkelijk kijken naar mijn afstervende zonnenbloem, waarvan de bloem inmiddels gigantische afmetingen heeft aangenomen en zijn zaden met een toenemende regelmaat tussen zijn bijna beangstigend goed onderhouden coniferen aan het uitstrooien is. Ik besluit meteen naar hem toe te gaan en hem de kans te geven zijn groeiende bezorgdheid te kunnen uiten. Gelukkig kan dat bij hem. Voor de andere buren die van alles over mij vinden maar dit nog nooit direct geuit hebben: morgen toch maar even langs mijn zus gaan om te vragen of dat oude bordje met "te koop" nog ergens opgedoken is tijdens haar verhuizing...