Plofkool

Sinds gisteren heb ik mogen ervaren dat sommige groenten zich letterlijk dooddrinken! Toen ik met dit broeierige en warme weer mijn plantjes in mijn moestuin wat extra water gaf, hoorde ik twee keer, vlak na elkaar, een hard, scheurend geluid. Het bleken mijn spitskolen te zijn die volledig opengescheurd waren. Ze hadden zich blijkbaar niet kunnen beheersen bij het consumeren van de stroom fris, helder water waarmee ik hun dorstige wortels zoeven had besproeid. Plofkolen zijn niet meer te redden. Ik heb ze direct uit hun lijden verlost, versneden en in de ijskast gelegd. Komende weekend geven wij namelijk ons jaarlijkse grote feest en wegens de afwezigheid van eigen verse tomaten en de plotselinge overdaad aan de twee kilo zware plofkolen wordt het dit jaar spitskoolsoep met kokos. Ook lekker. 

Op dat feest komt ook mijn oude vriend Fer, waarmee ik in vroegere tijden menig bijzonder moment heb beleeft. We werkten samen regelmatig bij de Party Compagny op bruegheliaanse feesten, Hij als spreekstalmeester en ik als troubadour. Samen hebben we nachtenlang gelachen, gehuild, gefilosofeerd, gekookt, gedronken en geschreven. Lang was het mijn tweede thuis... 

Op een zomerse zaterdag, ik was jarig, pikte ik na mijn optreden ergens in het land mijn maat Fer op om mijn verjaardag te gaan vieren in de Verboden Vrucht, een prachtige, bijzondere herberg in Baarle Nassau waar de grens tussen België en Nederland letterlijk dwars door het cafe loopt. Het was een bonte avond waarbij veel gedronken, gezongen, geflirt en gegeten werd. Een heugelijk verjaardagsfeest dat het stempel "bruegheliaans" niet zou misstaan. Van heinde en ver waren troubadours, zangeressen en muzikanten neergestreken en het leek wel alsof de avond niet meer ophield. 

Toen eindelijk de laatste gasten vertrokken waren bleven mijn Fer, de waardin, de kok en ik achter. We hadden ruimschoots te veel geconsumeerd om veilig met de auto terug naar Fer's huis te rijden, helemaal in 's Gravenmoer. Gelukkig had de waardin bij de burgemeester van het dorp na veel aandringen een spiksplinternieuw tweepersoons luchtbed geregeld zodat we in de herberg op de vloer konden blijven slapen. Waar we echter bij deze enthousiaste actie niet over na hadden gedacht was hoe we het op konden blazen. De stomdronken kok had gelukkig een briliant idee! Althans, zo leek het op dat moment... In de keurig gekuisde keuken had hij een gasfles met vloeibare stikstof, die hij gebruikte bij de bereiding van sommige recepten. Met wat plakband, een slangetje en een afgesneden balpenpunt improviseerde we een blaasmondje op de gasfles en verlangend naar onze slaapplek keken we hoe de kok in razend tempo het luchtbed opblies. Even leek het goed te gaan, maar toen het erg koud aanvoelende luchtbed bijna op spanning was, knalde het ineens met een zachte plof in duizenden kleine bevroren stukjes uiteen... 

Toen de laatste rode sneeuw neergedwarreld was, leek de voorheen zo nette keuken op een misstroostig marslandschap. De volledig uit het veld geslagen kok kon niets anders verzinnen dan woest te worden en ons uit zijn keuken te verbannen. Nog even keken we met een hoopvolle blik naar de toch niet onaantrekkelijke waardin, maar ook die hoop loste al snel ook in lucht op... 

10 minuten later begon ik met mijn zwaar benevelde wodkahoofd aan de meest onverantwoordelijke dronken dodenrit die ik ooit, maar daarna ook nooit meer heb gemaakt. Kameraad Fer probeerde me nog moed in te praten terwijl hij de fles Cognac die hij nog snel even had meegesnaaid rustig meester maakte, maar ondanks mijn slakkengang leek iedere flauwe wending van de weg een haarspeldbocht op Zandvoort. Na twee uur kwamen we zonder kleerscheuren, brokken of rijontzegging aan bij Fer's huis. Daar konden we eindelijk neerploffen en gaan genieten van een welverdiende rust. En van een meesterlijke kater de volgende dag...

vandaag ontdekte ik dat de sappige, kleine courgettes aan mijn klimcourgette in de kas ineens aan het verschrompelen waren. Toch te weinig water. En weer besefte ik dat zowel plant als mens het beste af is bij de juiste dosering aan vocht. Niet te weinig, maar ook zeker niet te veel!