Waar we smachtend aan het wachten waren op de eerste voorzichtige warme middagen waarin je te lang op het terras bleef zitten om iedere vitamine D'tje in je op te nemen en de gedachte aan de koude winter uit je botten te bannen, worden we plotsklaps verrast op broeierig zomer weer waar de meeste bleke benen nog aan moeten wennen....
Rondom mij zie ik een broeierigheid waarbij werk minder belangrijk wordt, kinderen te laat naar bed gaan en al gewend raken aan een laat-avond ijsje. De stress van de crisis lijkt even vergeten en menig probleem wordt tijdelijk in de ijskast gezet naast de koude witbiertjes en barbecueschotels waarvan de gebraden lucht de avondbries bezwangert. 'S avonds wordt het achtergrondgeruis van de grootschalige verbouwingen hier in Lent ineens overstemd door gelach en het knapperende geluid van vuurkorven. In plaats van gefrustreerde petities over een torenhoog van der Valk hotel dat de zon over het dorp zou ontnemen, gaan mensen als familieuitje 's avonds kijken naar het slopen van de Lentse Lus terwijl de kinderen uitgelaten graven in een van de witte zandhopen die klaar liggen als fundament voor weer een maagdelijk strak trottoir naar het nieuwe station.
Het tempo waarin het dorp van gezicht veranderd strookt niet met de zomerse gelatenheid waarmee de bewoners het allemaal over zich laten komen... Zelfs de merels in de tuin die tot nu toe overspannen op de rand van mijn kasje mij toeschreeuwde dat ik de poes, die verdekt opgesteld in de aanslag lag, naar binnen moest halen, huppen ineens ontspannen door het gras, licht verveeld op zoek naar een worm, aangezien de poes voor pampus ligt te zonnen op slechts een steenworp afstand. De hele wereld om me heen zinkt even weg in een heerlijke siësta waarvan we hopen dat we er nooit meer uit hoeven te ontwaken...
Ook ik ben onderhevig aan de zomerse layback. Waar ik eerst tijdens de te koude dagen verbeten aan het werk bleef in mijn groententuintje, zit ik nu op mijn bankje met een Duveltje stoïcijns te kijken hoe mijn plantjes vragend om water hun kopje laten hangen... Jelle struint als een wereldreiziger het hele blok af en gaat steevast te laat naar bed. En ieder voorheen haastig hallo van passerende voorbijgangers krijgt ineens een gesprek over alles en niets als gevolg, niet zelden gevolgd door een verse muntthee of zelfs een diepere kennismaking onder het genot van een glaasje wijn en een spontaan opgegraven aardappel uit mijn potten, die aandachtig gepoft wordt in de buitenhaard en liefdevol verdeeld wordt in 4 kleine, maar zo overheerlijke partjes...
O heerlijke zomer, ga nooit meer weg. Laat ons baden in je warmte en verdrijf het schuldgevoel dat we tijdens die neplente hebben opgebouwd met ons gemopper, gezeur en gezever. De eerste mierenneuker die nu nog zeurt over dat het te warm, te droog of wat dan ook is moeten ze opknopen naast de eerste de beste ijsheilige die ooit nog mijn lente komt verzieken...
Met deze woorden sluit ik dit blog af, dat wegens overweldigend succes van het zomerweer er een week over heeft gedaan om tot stand te komen. Eigenlijk wilde ik nog wat zeggen, maar in de verte komt me een ontspannen, maar dorstig ogende passant tegemoet...Waar is de wijn? Ik hunker naar zijn verhaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten