Natuurlijk zeg ik bij ieder 'Moeilijk Moment' tegen mezelf dat het hartje winter is, dat de dagen nog te kort zijn en dat het volop kan gaan vriezen. Toch hoef ik slechts een enkel zakje met een enigzins optimistische zaaiinstructie te lezen en ik kan de neiging nauwelijks onderdrukken om naar mijn kas te rennen, de eerste voorzaaibakjes klaar te zetten en de komende weken de eerste plantjes uit hun couveuse op de vensterbank te kijken...
Het is dan ook niet eerlijk. Deze winter die geen winter is zet mens, dier en menig groen op het verkeerde been. Nachtegalen zijn 's nachts al weer te horen, kraaien slepen af en aan met nestmateriaal, in mijn achtertuin beginnen spontaan frambozen te groeien, de bloemen groeien in mijn aardbeien en menig winterknopje besluit de rest van het seizoen over te slaan en in blad te schieten.
Ondertussen tuur ik gespannen de einder af, op zoek naar enig spoor van uit koers geschoten ijsheiligen of aan lager wal geraakte weergoden. De natuur, of dat wat er verantwoordelijk voor is, draait ons òf een enorme loer, òf compenseerd schaamtevol het voorjaar dat we vorig jaar zijn misgelopen. Hoe dan ook, alles en iedereen is van slag en niemand kan mij kwalijk nemen dat ik één dezer dagen dan toch weer voor God ga spelen en zal genieten van het ongelofelijke spektakel dat zich iedere keer weer voor mijn ogen openbaart; het kiemen van dee erste zaadjes, voorbestemd om als jaarlijks terugkerende pioniers mijn Eetbare Voortuin te gaan ontdekken...
Met zaaivragende ogen heb ik vandaag alvast een aantal zakjes zaad apart gelegd, voorbestemd om als eerste geplant te worden. Vikkingersla, Columbusboontjes, Marco Polo blad, Alexander de Grote wortels, Darwinbietjes; ze zouden eens moeten weten wat ze te wachten staat. Alleen de Nova Zembla knollen laat ik nog even in hun verpakking. Ik ga de goden ook niet goedwillig verzoeken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten