Toch merk ik om me heen dat de mensen nog argwanend zijn. Na het uitblijven van de lente vorig jaar durft niemand er op te vertrouwen dat de weergoden ons ook dit jaar niet weer een loer gaan draaien. Afgelopen weekend was het bij menig volkstuintje drukker dan bij de ikea Plundra en ook ik ben druk bezig geweest mijn moestuintje klaar te stomen. Maar toch vertrouw ik het niet... Ondanks de milde temperaturen die ons door menig zaaikalender wordt voorgehouden ben ik nog steeds huiverig voor een onverwachte wending.
Hoe komt dat toch? Zou het komen door het onzekere klimaat waar we ons al enige tijd in bevinden? Door niet waargemaakte beloftes en alle wellesnietes berichten over het einde van de crisis? Het is de politiek in ieder geval nog niet gelukt om het vertrouwen van de burgers terug te vinden en veel mensen die in dit land extra kwetsbaar zijn hebben de weerslag van het barre financiële klimaat stevig gevoeld. De crisis is voorbij. Maar het ergste komt nog. De winter is voorbij. Maar wat brengt de lente?
Toch denk ik dat we vertrouwen moeten hebben. In elkaar. In het weer. In de wereld. Maar vooral in onszelf. Enkel om het feit dat wantrouwen uiteindelijk niemand iets oplevert. Liever samen lachen om je fouten dan eenzaam van je gelijk proberen te genieten...
Morgen gaan dus bij mij de eerste lente groenten een paar weken eerder de grond in! Gaat het toch vriezen? Dan heb ik pech en zaai ik opnieuw. Zo niet, dan lacht het geluk me toe en geniet ik dit jaar lekker eerder van mijn sla, mijn peultjes en mijn radijsjes. Maakt het toch weer een beetje goed van vorig jaar. Ondertussen heb ik de NSA gevraagd alvast de ijsheiligen te gaan afluisteren. Kunnen ze tenminste een keer echte boeven vangen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten