Als je ergens altijd te weinig van hebt gehad, weet je soms niet wat je er mee aan moet als je er ineens meer dan genoeg van hebt. Een miljoen bijvoorbeeld bij een winnend lot. Of een vijfling na een geslaagde kunstmatige insiminatie...
Wat voor de een genoeg of soms al meer dan genoeg is, is voor een ander vaak nog te weinig. Over het algemeen hebben we meer van alles dan we werkelijk nodig hebben. Bijna iedereen gooit er aan het eind van zijn maaltijd wat teveel bereid eten weg. De meeste kleren in je kast worden nooit gedragen, je meeste keukenspullen nooit gebruikt, de meeste tv zenders nooit bekeken en heel wat huwelijken worden niet of nauwelijks verzilverd. Dat geldt trouwens ook voor de zegeltjes in de supermarkt...
Al die, over het algemeen onbewuste hebzucht, komt vaak voort uit de angst te weinig te hebben. Of dat nu een generatieoverdraagbaar oorlogstrauma is of gewoon mensen eigen weet ik niet... Soms komt het voor uit een andere emotie. 'Einverzucht' zoals de Duitsers zo mooi weten te zeggen. Iets willen omdat een ander het ook heeft of er bijzonder veel waarde aan hecht. Prima verkooptruc trouwens. Als je maar net doet alsof je iets heel graag wilt, niet zonder iets kan of beter bent met iets, staan er zó een bus mensen in de rij om het ook te willen. Het is de basis van iedere reclameboodschap.
Vandaag ben ik een kijkje gaan nemen bij de Lenste Aarde: een stukje, naar na jarenlang gedoe en geduld eindelijk door de gemeente toegewezen land, waar geïnteresseerden uit Lent ieder 100 m2 van tot hun beschikking konden krijgen om zelf hun groenten op te verbouwen. Het was het een gezellige drukte. Met rode hoofden werd de grond omgespit, verse stromest door de grond geschept, rijtjes met timmermansogen afgemeten en heuse, originele Lentse en Makkelijke Moestuinbakken gemonteerd. Iedereen was enthousiast aan de slag met ieder hun eigen meer of minder ideële invulling van plannen en dromen waar men jarenlang op had kunnen broeien. De energie die hierbij loskwam deed me wel wat. De kans om samen iets op te bouwen. Samen te werken aan iets waarvan niemand nog weet wat het gaat worden. Samen pionieren op de vierkante meter, zonder angst, zonder garanties, zonder verplichtingen. Lent's Utopia...
Ik ben enorm benieuwd of dat samenwerken ook werkelijk van de grond gaat komen. Ze hebben elkaar nodig voor stroom en het aanleggen van een waterput, maar; zoveel gedachten, zoveel meningen... Ik moest gelijk denken aan het boek 'Square Foot Gardening' de basis van de methode waarop ik zelf mijn voortuintje pleeg te runnen. Één hoofdstuk in het boek wat voor mij als solotuinier niet van toepassingen is, maar wel degelijk voor de Lentse Aarde, is hoe je in je samenwerking omgaat met de planning en verdeling bij het planten van gewassen. Gaan onze pioniers even inefficiënt te werk als hele volkstuinstammen voor hun door allemaal op hun eigen stukje op hetzelfde moment dezelfde groenten te telen, zodat na een maand of drie de pastinaken, kroppen sla, bietjes en spitskolen bij zichzelf, hun kinderen en hun snel afnemende vriendengroep de neus uitkomen? Of gaan ze slimmer te werken en zorgen ze gezamenlijk voor een regelmatige en gevarieerde opbrengst die iedereen met elkaar deelt? De tijd zal het leren...
Terwijl ik op deze prachtige lenteavond nog wat eigen grootgebrachte raapstelen, romanesco bloemkool en een (doe eens gek) wel heel vroeg pruimtomaatje aan mijn steeds groenere voortuin toevoeg, fantaseer ik even dat mijn bejaarde buren hun buxusbeesten en hortensia's spontaan uit hun voortuin gooien en samen met mij alle voortuinen ombouwen tot één grote Makkelijke Moestuin...
Samen werken we iedere avond in onze voortuintjes en delen daarna de opbrengst. De linkerbuur zaait kolen, de rechterbuur zaait sla, de middelste bouwt een buitenterras waar we tot laat in de nacht luid zingend en lachend onze oogst verorberen onder het genot van een flesje kruidenbitter, die net als de groentes gretig gedeeld wordt...
Al snel ben ik terug in de realiteit en kijk nog even uit over een uitgestorven pensioenstraat in de schemering, waar de buxusbeesten als grafzerken hun schaduw werpen over de saaie grindtuintjes met katonvriendelijk prikkeldraad...
Lentse Aarde: ik zie wel potentieel voor een nieuw Ruigoord, alleen dan nog groener! Laat mezelf toch maar eens op de wachtlijst zetten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten