Plaatje

Hulpeloos meedrijvend op de door drank en genetische overdraagbaarheid veroorzaakte kakofonische snurkstorm van mijn jongste broer lig ik tevreden, maar te vroeg wakker na een geslaagde familiare werkavond bij mijn zus. Nadat het gemis, het verdriet en alle bijkomende commotie rond de dood van onze ouders nu langzaam een plekje aan het krijgen is, werdt het dringend tijd voor de laatste, grote klus die ons nog te wachten stond: het uitmesten van het enorme achtergelaten foto-, documenten en herinneringen archief van wijlen Annie en Wim Houkes.

Voordat we, met mentale mijnhelmen op, de catacomben van de familie Houkes in doken, stond ons eerst nog een ander avontuur te wachten. Gewapend met verse kruidenplantjes uit het tuincentrum, een gieter en 3 zakken Makkelijke Moestuin Mix zijn we op een ongelooflijk mooie en vroege lentedag het graf van de oudjes een opfrisbeurt gaan geven, om daarna tè lang en tè gezellig op het terras bij de Artist te blijven hangen. Maar na de rit terug naar Nijmegen, de heerlijke maaltijd bij Marjan en het laatste stoelgefriemel kwamen dan toch eindelijk doos na doos na beneden.

Waar je bij normale families gezellig op de bank door de oude familiealbums kon bladeren, hadden mijn ouders in grote lijnen de stap van de albums overgeslagen. Nee, de energie die een normaal mens zou stoppen in het zorgvuldig inplakken en archiveren van de toch al overvloedige aantal familiekiekjes, stopte mijn ouders liever in het maken van nòg meer foto's... De keuze om alle deuren, bergen, beesten, bloemen en foto's waar mijn moeder op een onherkenbare afstand opging in een nog onherkenbaardere omgeving leverde direct alweer een aantal uren tijdswinst op, maar uiteindelijk hebben de ontelbare, naar ontwikkelaar ruikende PrestoPrint-, Multifoto, Agfa- en Kodak mapjes onze gemoederen tot vroeg in de morgen weten te beroeren.

De Ahh's en Ohh's die de hoofdmoot voerde van de geluiden die over de tafel heen en weer geslingerd kwamen werden regelmatig afgewisseld met momenten van stilte, herinneringen en oude emoties. Zelf heb ik die tijdsreis door een verloren, vergeten en soms verdrongen stuk van mijn eigen leven best als pittig ervaren. Foto's liegen niet, al zijn het tijdsopnames. De hoop en het plezier in mijn eigen, jonge ogen, nog niet wetend wat te toekomst mij brengen zou. De vrolijke hoogtepunten die de verborgen gedachtes achter het beeld helaas niet vast konden leggen. De foto's die je ooit in je leven al had weggegooid, maar die je door die verdomde 'tweede afdruk gratis!' nu dwongen om de bijbehorende gevoelens nogmaals een plekje te geven. En dan de ontelbare foto's van alle opgroeiende kinderen en kleinkinderen die je meenemen in een wervelwind aan vergeten momenten. Het was bijna te veel voor één avond... 

Met voor ieder twee volle plastic bakken herinneringen en een laatste glas om ze weg te spoelen zijn we uiteindelijk gaan slapen. We hebben besloten nogmaals bij elkaar te komen om de foto's en documenten die wat meer tijd en aandacht vergen te gaan behandelen. Gaan we gelijk nog wat peultjes (Houkessen) planten op het graf. Die zullen het vast goed doen op de nieuwe grond. Heeft mijn vader dan toch eindelijk zijn eigen moestuintje...

Terwijl de broodbakmachine van mijn zus met het ons beloofde tomatenbrood over een kleine minuut een eind gaat maken aan de snurkbranding van mijn broer, verheug ik me op de momenten die ik nog ga beleven met mijn kinderen tijdens het kijken van heel dat mooie verleden. En ik besluit met de gedachte dat ik miijn ouders eigenlijk wel dankbaar ben dat ze de selectie van al die foto's over hebben gelaten aan ons, en niet zelf besloten hebben wat belangrijk is om te herinneren.  Ineens besef ik me dat ze de meeste foto's nooit voor zichzelf gemaakt hebben, maar voor ons. Mijn vader bewaarde alles. Zelfs mijn herinneringen...