Het feit dat ik mezelf beschouw als een bijzonder jonge opa zegt meer over hoe ik zelf in het leven sta dan de leeftijd waarop mijn dochter de grootste verandering in haar leven door gaat maken. Al van jongs af aan wist ik dat ze er snel klaar voor zou zijn. Sommige vrouwen worden moeder bij hun eerste kind, andere zijn het al vanaf de geboorte. Mijn dochter heeft altijd gemoederd. Misschien omdat haar moeder ook moederde, en de moeder van haar moeder en diens moeder. Bovendien kwam ze al jong in aanraking met de Molukse familie van haar vriend, waar het ook daar niet aan moederende en bemoederende types ontbrak...
Ik vind het prachtig. Toen ik haar laatst voor het eerst zag sinds ik wist dat ze zwanger was, beschouwde ik haar met een grote, innerlijke loep. Was ze veranderd? Kon ik al iets zien? Ja en nee. Hoe spannend het allemaal ook voor die twee is, wat ik vooral bij haar ervaarde was innerlijke rust en een stevige vermoeidheid. Wat ik hoop is dat ze straks naast al dat moederen het meisje in zichzelf ook nog een plekje gunt. Dat ze niet dat stukje overslaat dat haar in haar jonge jaren maar met moeite was gegund en waarvan ze het recht heeft er nog steeds een stukje van op te eisen...
Ik heb haar beloofd om niet als een dolle tekeer te gaan. Haar niet te bestoken met vragen, tips en weetjes over zwangerschappen, wat wel mag en niet mag en hoe het leven gaat veranderen. Dat laat ik liever aan anderen over. Ik wil er slechts voor zorgen om er te zijn, daar waar en wanneer ze me nodig heeft.
Ondertussen ben ik natuurlijk, apentrots, stiknerveus en ongezond opgewonden over mijn opaschap in wording, meer nog over haar moederschap in wording! Natuurlijk gaat de mengeling van genen, afkomst, verstand en humor een bijzonder knap, vrolijk, leuk en slim kind op leveren. Veel goede eigenschappen slaan tenslotte een generatie over. Misschien krijgt het kind niets van dat alles mee, maar zeker is dat er een grote optocht van broers, zussen, ooms, tantes, neven en nichten, opa's en oma's en zelf tot familie afgeroepen individuen in de rij zullen staan om de arme blaag helemaal dood te knuffelen. De ouders zullen met grof geweld alle goedbedoelende geïnteresseerden de deur moeten wijzen om zelf hun eigen glimp, laat staan momenten van onverdeelde aandacht met hun spruit te kunnen beleven...
De cirkel is rond. De geboorte van mijn eigen eerste kind brengt nu een nieuw leven voort. Een leven waarvan ik overtuigd ben dat het in 4 goede handen is en waarvan ik aan de zijlijn mee mag genieten.
Toen ik vandaag in mijn kasje mijn sinaasappelplantjes hun wekelijkse drupje water kwam brengen, bleek er rond één van mijn citrusspruiten een paar extra borelingen op te duiken. Alhoewel ik schone grond had gebruikt om gemorst zaad de kans tot ontspruiten te ontnemen, hadden een paar, naar later bleek knoflookbieslookjes, toch de kans gevonden hun weg naar het leven te vinden.
Niet gepland of geplant, maar evenwel gewenst, heb ik ze voorzichtig een eigen plekje op de kweekplank gegeven. Ze zullen in de winter wel naar binnen moeten omdat ze volledig buiten de seizoensplanning besloten hebben tot wasdom te komen, maar in de winter maanden krijgen ze het lichtste plekje op mijn vensterbank en zal ik poes dringend verzoeken om haar plekje voor het raam ruimhartig te delen met deze winterkinderen.
Het leven is mooi. Vooral daar waar het steeds weer opnieuw begint...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten