Toen mijn ouders rond mijn 8e levensjaar met het gezin van Eindhoven naar Lith verhuisde, wist ik nog even niet wat me overkwam. We waren bijna gaan wonen in een prachtig huis met dieren en een grote tuin in Rhenen, maar de bijbelgordelstoet die op een mooie zondag aan ons autoraampje voorbijschoof richting kerk, schrok mijn ouders voldoende af om toch maar nog even verder te kijken naar een plek die minstens zo mooi was, maar iets meer ruimte gaf voor de opvoeding van hun kinderen die ze voor ogen hadden. Lith dus. De voormalige bewoners hadden de oude melkfabriek gekocht nadat ze het huis dat we gingen betrekken eigenhandig hadden gebouwd. Achter het huis lag een enorme moestuin, de koude en warme kelder was gebouwd met het oog op het opslaan van de wintervoorraad en mijn vader kon niet wachten om ons nieuwe stulpje te betrekken en zijn nieuwe spade in de grond te steken. Naast zijn drukke baan verlangde hij naar een stuk ontspanning die hij hoopte te vinden in zijn eigen achtertuin.
Niets bleek minder waar. Toen ik in de verhuiswagen aankwam bij ons nieuwe huis, stond mijn vader redelijk verbouwereerd en ontdaan te kijken naar dat wat ooit een moestuin was. De vorige bewoners hadden bedacht de boel netjes achter te laten en mijn vaderlijke boer in wording te verlossen van de zorgen die bij een eigen moestuin kwamen kijken: er restte niets meer dan een braakliggende, vakkundig omgespitte tuin. Waar eens de door hem zo beminde bloemkolen, kroppen sla en bietjes mijn vader hadden verleid een bod op het huis te doen, restte slechts een maagdelijk stuk klei dat " Beter paste bij dat stadse volk'.
Ondanks de teleurstelling vormde mijn vader de tuin om tot een prachtig paradijs met trapjes, paadjes, hoekjes, een konijnenren met door hem zelf gegraven en betegelde gangen en baarkamers, en volière met kippen en vogeltjes en voor zekerheid nog wat aquariums in de bijkeuken. Met twee honden erbij was het verhaal compleet en als kind hadden we geen tekort aan flora en fauna in onze achtertuin. Toch bleef het verlangen naar een eigen moestuin aan hem knagen. Een paar jaar later nam mijn vader een aangeboden kans met beide handen aan en startte hij samen met een vriend die een flink stuk grond had eindelijk zijn eigen moestuin.
Dat hebben we geweten. Het eigen varken wat op het stukje grond ernaast zich bijna doodvrat aan alleen al het bladoverschot wat door die twee groene fanaten in hun tuintje geproduceerd werdt was binnen no time volgroeid en verwerkt tot hapklare bevroren en gelabelde pakketjes in de nieuwe, enorme vriezer in de kelder. De koude kelder puilde uit van de weckpotten met groente en menig van mijn middagjes na school die eigenlijk voorbestemd waren om lekker te gaan spelen met vriendjes werden door mijn moeder geconfisqueerd om samen met haar de enorme hoeveelheden groenvoer die mijn vader aansleepte van het land om te zetten naar voorraad voor de winter.
Eigenlijk wist ik alles al. Ik was het gewoon vergeten. Mijn vader hield het een paar jaar vol, maar zijn enthousiasme voor het kweken van eigen groente kon het uiteindelijk niet winnen van de hoeveelheid werk die hij bijna dagelijks kwijt was aan zijn tuin. Het spitten, ploegen, onkruid wieden, ongedierte bestrijden en uitdunnen deed hem uiteindelijk besluiten om te stoppen met dat wat hij zoveel jaren had geambieerd... Een ambiteus verlangen dat hij op zijn beurt weer had meegekregen van zijn eigen moeder, die achter haar stadse vooroorlogse rijtjeshuisje op de Geraniumstraat in Eindhoven stiekem de lekkerste tomaten van het land wist te kweken...
Nu, jaren later, had ik mijn tuintje graag aan mijn vader willen laten zien. Had ik nog liever het enthousiasme in zijn ogen willen zien bij het besef hoe makkelijk het allemaal had gekunnen. En het allerliefste had ik in zijn, nog steeds prachtige tuin, een paar Makkelijke Moestuin bakken willen plaatsen zodat hij op zijn oude dag nog een keer van zijn eigen groenten zou kunnen genieten, alleen dan zonder al dat harde werk. Helaas kan dat niet meer. Wat wel kan is in zijn gedachten dit mogelijk maken voor wie het maar wil. Tenslotte heb ik mijn enthousiasme uiteindelijk aan hem te danken. En natuurlijk ook aan mijn moeder, die uiteindelijk zijn groene uitspattingen steeds weer wist te vangen in een keurig geweckt potje met haar handschrift erop en de inhoud ervan steeds weer wist te verwerken tot een smakelijke maaltijd. De liefde van een man gaat tenslotte toch door de maag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten