Zie de maan...

In de tijd dat zelfs onze grootste kindervriend moeite heeft met een verblijfsvergunning te krijgen voor zijn maten, Slochteren nog naschudt op zijn grondvesten in angst voor nog meer gas avonturen, een tik aan een diplomaat een koude oorlog dreigt te veroorzaken en de NSA al zo ver is dat ze weten wat wie dan ook gaat zeggen voordat het überhaupt gezegd is, lig ik klaarwakker naar de volle maan te turen die onze zolderkamer in lichterlaaie zet... Al voordat de, trouwens niet eens volledige verduistering inzet, ben ik afgeleid en denk met mijn ogen dicht wat deze milde herfstdag me heeft gebracht...

We hebben onze eetbare Voortuin herfstklaar gemaakt. Met een lichte, voorbarige weemoed hebben we alle planten die geen opbrengst meer zouden geven een enkeltje compostbak gegeven. Alleen de pronkbonen die onverwachts nog 3 kilo snijgoed voor de winter opbrachten, mogen nog even nagenieten van het herfstzonnetje om hun voedingstoffen langzaam terug te geven aan de bodem. De lavendel wacht in een grote vuilniszak om verwerkt te worden tot gehaakte geurbolletjes, de Nieuwzeelandse Spinazie wordt morgen geblancheerd en ingevroren en alleen de boontjes waar nog een vruchtbeginsel aanzit mogen nog even hun best doen voor een laatste maaltje. Ineens hebben we een overschot aan lege vakken. Deze worden morgen gevuld met winterspinazie, snijmoes, paksoi, wortels en wintersla, in de hoop dat het zwoele weer van de komende dagen ze voldoende energie geeft om nog een snelle spurt voor de eerste vorst te kunnen maken.

Ook mijn kasje heeft er aan moeten geloven. De tomaten planten zijn teruggesnoeid tot een enkel stammetje met wat resttomaatjes, de klimcourgette doet zijn uiterste best om er nog een laatste boreling uit te persen en de komkommer heeft me beloofd nog een paar bakjes tsatsiki te leveren. Vreemd genoeg schijnt mijn Basilicum zich niets aan te trekken van de seizoenen en groeit alsof ze overuren draait als in een goedlopende pizzeria in Florence.

Ondanks de overwinteraars zal ik het gaan missen, mijn weelderige tuintje. Nu het er opgeruimd en een stuk leger bijligt, de nette buren met een instemmend knikje langslopen omdat ze na al dat voor hun ondefinieerbare groen van de afgelopen maanden weer wat kale grond kunnen zien, net als in hun eigen eenheidstuintjes, zal ik me de komende maanden op andere bezigheden moeten storten. Gelukkig heb ik een manier gevonden om mijn passie voor mijn Makkelijke Moestuintje ook in de wintermaanden invulling te kunnen geven, want in samenwerking met de aardige mensen van de MM ga ik me de komende winter in mijn vrije uren actief bezighouden met het promoten en mogelijk maken van Makkelijke Moestuinen op scholen, zorginstellingen en enthousiaste particulieren...

Als groene troubadour verkondig ik mijn gesproken lied over Square Foot Gardening aan een ieder die het horen wil, in de hoop om uiteindelijk niet met de mond gesnoerd vastgebonden aan een boom achter te blijven, maar met zoveel mogelijk mensen mijn passie te kunnen delen. Heb je een leeg balkon, tuin met zon en cementtegels, toilet met open dak, dakterras of afgeschreven aanhanger in de tuin die een nieuwe bestemming nodig heeft, schroom dan niet een reactie achter te laten en samen met mij te kijken hoe je de boel kunt opfleuren en er bovendien nog van kunt eten ook!

En nog even over dat Zwarte pieten gedoe: voor kleine Jelle is Zwarte Piet zwart omdat ie niet wit is, is een negerzoen vooral erg lekker, geniet hij iedere dag van blanke vla als toetje, is zigeunersaus een goedje dat hij niet op zijn Duitse schnitsel wil zien en zijn jodekoeken de lekkerste 4-uurtjes die er zijn...