Jonge spruiten

Het kan nog net. Nog even die twee voordat het die drie wordt. Nog even genieten van meisje zijn voordat de beschuiten met muisjes naadloos overvloeien in meteen je eerste Moederdag. Nog even die laatste nacht waarin je alleen elkaars adem hoort, zonder dat nieuwe, onbekende geristel vanuit die wieg waar je al weken aan gewend was. Morgen is het zover. De eerste dag van je nieuwe leven...

Ik weet nog dat jij zelf geboren werdt. Ik had tijdelijk meer vertrouwen in de verloskundige dan in mijn eigen moeder. Je was een van de laatste baby's die in het oude Canisius Wilhelmina Ziekenhuis geboren zou worden. Terwijl je moeder de stoïcijnse verpleegkundige vervloekte bij het uitblijven van een ruggeprik (of liever nog een nekschot) tegen de pijn, liepen de broeders op de gang af en aan met ingepakte dozen. Het was wel even spannend, maar toen je eenmaal geboren en okee was, keek ik apentrots en smoorverliefd naar dat prachtige meisje met haar diepdonkere open ogen en haar enorme bos nog donkerder haar, die ogenschijnlijk de wereld verwonderd tussen een 5 tal hoogblonde en krijsende jongetjes aanschouwde...

Sinds je broertje Sebastiaan geboren werd was je al moeder. Waarschijnlijk daarvoor al. Misschien ben je wel altijd al een moeder geweest. Daarom prijs ik die kleine onbekende gelukkig om het feit dat het boft met een moeder die zoveel talent heeft. Als je de vader daarbij optelt kan het nu al bijna niet meer stuk...

Ikzelf loop al dagen als oude haan zonder kop rond, er op los fantaserend dat alles goed gaat, het eerste moment, jouw stralende gezicht als ik je zie. Ik oefen stiekem al op het opa zijn: ik kam mijn beginnende grijze haren iets verder naar boven, ik oefen kleine rondjes in de tuin met mijn oude stok, ben regelmatig oostindisch doof en nog verstrooider dan normaal. Ik ben er helemaal klaar voor! Morgen moet jij aan de bak en wij in wacht. Daarna wordt de wereld weer een stukje mooier...