Dit oververkomt me steeds vaker de afgelopen tijd: ik val stil bij al dat wat ik als bijzonder ervaar. De lachrimpels bij mijn pasgeboren kleinzoon, de intense blauwe ogen van mijn vrouw, de wulpsheid van een tros aardbeien die over de rand van de bak dijen, de overdaad aan peulen die iedere dag weer vanuit het niets verschijnen en roepen: pluk me, pluk me nu!
Is het misschien daarom dat ik sneller wel ageer bij al dat me niet bevalt, bij alles ontvlam dat mijn bandeloos zwelgen in een overdaad aan mooie dingen ook maar enigzins in de weg staat?
Weer hoor ik die zin. Teveel is minder dan genoeg. Blijkbaar geldt dit ook ook voor geluk en perfectie. In de regel ben ik het zelf die de perfectie om me heen compenseer met overenthousiasme, onbezonnen acties, verkeerde opmerkingen en te laat of in het geheel niet ingeslikte gedachtes. Maar zoals ik al zei, ik val wat stil de afgelopen tijd. Vandaar.
Gisteren werd ik 49. Nog net geen balansdag. Maar vandaag vier ik het nu. Dat wat dit jaar me bracht en nog gaat brengen. Ruimschoots meer dan een doorsnee jaar. En ineens heb ik het door. Alles is in balans. Een teveel aan ellende wordt altijd gecompenseerd met een teveel aan moois. Het is alleen de hoeveelheid tegelijkertijd die bepaald of je het leed kan dragen of het geluk kan bevatten...
Blijkbaar is het leven een soort parcours waarin je handmatig de dosis positieve en negatieve energie in balans moet zien te houden om de finish te halen. Net een spelletje. Dat moet ik kunnen. Go!
Ik sta op met positieve gedachtes aan mijn feest vandaag, ik compenseer dit snel met wat aandacht aan de pijn in mijn schouder en ga de trap af naar beneden. Tijdens het ochtendgekletter lach ik om een leuke grap van Fokke en Sukke, die ik gladstrijk met wat druppels op de bril. Ik schiet ineens uit balans doordat ik mijn teen stoot tegen de ijskast maar gelukkig valt mijn eerste blik op een stralende, zonnige tuin en schiet de Weegschaal weer ver over naar de positieve kant. Ik zoek naarstig naar een tegenhanger voor al dat moois maar als vervolgens Jelle de trap af komt en me een ochtendzoen geeft slaat de naald helemaal door het rood. Game over. Nog twee levens. Go! Ik ontvang een berichtje van Yasmin. Een verwoestend weekmakende foto van mijn kleinkind. Touché. Alweer af. Nog één leven. Ik loop de voortuin in en probeer me te ergeren aan het onkruid terwijl ik stiekem tussen mijn oogharen door geniet van alle overvloed die er tussendoor groeit. Ik kan er niets aan doen. De venkel beneemt me de adem en de dodelijke streel van een onverwachte poezenstaart laat mijn hart voorgoed stilstaan. Game over. Nu ben ik echt in de hemel....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten