De datum van de dag dat we echt afscheid van hem namen doet mij eigenlijk niet zoveel. Net als bij mijn moeder zijn het niet de geijkte dagen zoals verjaardagen, trouwdata en andere hoogtepunten die de gedachte aan en het gemis van ze tijdelijk versterken. Nee, het is meer een soort natuurlijk ritme, net als bij volle maan, het begin van de lente of een ontwikkeling in mijn leven die ik graag nog met ze had willen delen.
Gisteren nog overkwam het me toen ik met Jelle aan het fietsen was. Of eigenlijk, Jelle met mij. Want zolang Jelle al kan fietsen tuf ik er als een asociale Johnnie op mijn retroscooter luid pruttelend naast. Niet omdat ik te lui ben, maar gewoon omdat ik al lang geen fiets meer bezit. Er zijn nu eenmaal af en toe periodes in mijn leven dat het lichamelijk weer even wat minder met me gaat en ik me niet zeker voel op de fiets. Gelukkig zijn die periodes nu weer achter me en werd het hoog tijd voor een nieuwe twee wieler, zodat ik mijn Johnniestep wat vaker kan laten staan.
Alsof ik hulp van boven kreeg had ik binnen een dag een gratis weggevertje via de buren voor mijn deur staan en met een nieuw bandje, een kabeltje en wat spuitolie was ik klaar om te gaan. Jelle ook, want na een jaar veilig heen en weer naar school fietsen was die jongen wel eens toe aan een nieuwe uitdaging. Toen ik hem gisteren dan ook aankondigde dat het tijd was voor 'De Brug', begonnen zijn ogen te glinsteren en werd hij binnen een oogwenk een jaar ouder.
Het was een eitje, zowel voor hem als voor mij. In een zogenaamde poep en de spreekwoordelijke scheet waren we de brug over en zaten we bij mijn zus aan de koffie. Ook de terugweg over de nieuwe brug stelde werkelijk niets voor, vooral omdat je met de nieuwe fietslift in één klap bovenaan bent :). Boven aan de brug stopte we even, precies in het midden van de Waal. Niet omdat we moe waren, maar gewoon om het moment nog even te laten duren. Uitkijkend over het in rap tempo veranderende landschap aan de Lentse kant zei Jelle 'Jammer dat ik nooit meer naar oma en opa kan fietsen...' 'Ja' zei ik, wanhopig kauwend op een plotselinge brok in mijn keel 'da's inderdaad jammer. Maar we kunnen later wel een keer naar het tuintje fietsen waar ze liggen'. 'Dat is niet hetzelfde' zei Jelle 'Ze kunnen nu nooit meer trots op me zijn.'. Hij raakte de spijker op de kop...
Jelle was de afgelopen tijd al vaker bezig met wat hij, 'Godgeloof' noemt, de dood en wat er na komt. Ik vermoedt dat hij het leven na de dood voorlopig het voordeel van de twijfel geeft, puur om de hoop dat opa en oma alsnog hebben gezien hoe hij zwoegend en zonder hulp een enorme brug bedwong. Ik help het hem hopen. Al waren mijn ouders trots genoeg op ons om een mensenleven mee te vullen, de bijbehorende glinstering in hun ogen is helaas door geen foto of heldere herinnering meer te vangen...
Dag pa. Dag ma. Het leven gaat verder. Tot af en toe en soms even tussendoor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten